बस निघाली तस या दोघींच्या जीवात जीव आला. बस आता वेळेवर रेल्वे स्टेशनवर पोहोचायच होतं. त्यासाठी दोघींनी मध्ये कोणतंच अडथळा येऊ नये म्हणून प्रार्थना केली. पण जे नको व्हायला हवं होतं ते झाला. बस मध्येच बंद पडली आणि इथे दोघींच्या मनात अस्वस्थता निर्माण झाली. अनन्याला एक एक सेंकद खूपच महाग वाटत होता. तरीही ती स्वतःला शांत करण्याचा प्रयत्न करत होती.
बस बंद पडल्यावर सगळे आरडाओरडा करू लागले. सगळ्यांचा गोंधळ बघून कंडक्टर मोठ्याने ओरडत " शांत बसा.. तुम्हाला वेळेवर स्टेशनवर पोहचवू. याची काळजी नका करू. पेट्रोल संपल्यामुळे बस बंद पडली आहे. आता पेट्रोल टाकल की चालू होणार. त्यामुळे शांत बसा. गोंधळ नका घालू. "
कंडक्टरच ऐकून सगळे शांत झाले. पण अनन्याच्या मनात अजूनही भीती होती. एवढी भीती का वाटत आहे ? तिला समजत नव्हत.
बसमध्ये पेट्रोल भरून झाल्यावर बस चालू झाली. जसजशी बस पुढे जात होती तसतसे अनन्याच्या मनात भीती आणखी वाढत होती. या नादात तिने फोन बघितला नव्हता. सतत वाईट विचार येत होते. ती हेही विसरून गेली की आईबाबांना कॉल करून सांगाव की मला यायला थोडा उशीर होणार आहे.
इथे शीतल आणि शांतनू अनन्या अजून आली नाही म्हणून अस्वस्थ आणि घाबरले होते. शांतनू मिनिटा मिनिटाला तिला कॉल करत होते. पण अनन्याचा फोन सायलेंटवर असल्याने तिला रिंग ऐकू येत नव्हती. त्यात तिची अस्वस्थता काही सुचू देत नव्हती.
थोड्याच वेळात बस स्टेशनजवळ पोहोचली. बस थांबली तस वेळ न दवडता सगळे पटपट उतरू लागले. कारण ट्रेन यायला फक्त काहीच मिनिटे बाकी होती. धक्काबुक्की करत शेवटी सगळे खाली उतरले आणि सरळ सगळ्यांनी स्टेशनचा रस्ता पकडला. त्यात या दोघी पण होत्या. लवकरात लवकर पोहोचावं म्हणून दोघी मोठी मोठी पावले टाकत चालत होत्या. तेवढ्यात दोघींना कोणीतरी आवाज दिला.
दोघींनी आवाजाच्या दिशेने वळून बघितल तर त्यांच्याच वर्गातली अंजना होती.
अंजना एके ठिकाणी बोट दाखवून " आपण इथून जाऊया. स्टेशनवर लवकर पोहोचता येईल. "
अंजनाच्या बोलण्यावर दोघी एकमेकांकडे बघू लागल्या. नंतर काहीसा विचार करून आणि घरी लवकरात लवकर पोहोचायच म्हणून दोघी होकार देतात. दोघींचा होकार मिळताच अंजना दोघींना त्या रस्त्याने घेऊन जाते.
तिघी तिथे पोहोचतात तर ती एक छोटी गल्ली होती आणि अंधार पण खूप होता. त्या गल्लीतून जायचं तर टॉर्च लावून जावं लागणार होतं.
अनन्या त्या अंधाऱ्या गल्लीकडे बघून " या अंधारातून जायचं तर खूप वेळ लागेल. त्यापेक्षा सरळ रस्त्याने पटपट जाऊ. लवकर तरी पोहोचता येईल. "
निशा " हो अनन्या तू बरोबर बोलत आहेस. "
अंजना " अरे.. ही गल्ली स्टेशन पासून खूप जवळ आहे. म्हणून मी तुम्हाला बोलली की इथून जाऊ म्हणजे लवकर पोहोचता येईल. जर तुम्हा दोघींना सरळ रस्त्याने जायचं असेल तर जाऊ शकता. "
दोघींना अंजनाच पटत होत. पण काय करायचं दोघींना समजत नव्हत. वेळ होत होता म्हणून शेवटी दोघींनी गल्लीतूनच जायचं ठरवलं.
अनन्या टॉर्चसाठी मोबाईल बघते तर तिचा मोबाईलची बॅटरी संपून मोबाईल बंद झालेला. निशाचा पण मोबाईल बंद होण्याचा मार्गावर होता. स्टेशन पर्यंत टॉर्च लावून जाता येईल एवढी तरी बॅटरी तिच्या मोबाईलमध्ये होती.
अंजनाचा मोबाईल पूर्ण चार्ज होता त्यामुळे तिला काही अडचण नव्हती.
अंजनाचा मोबाईल पूर्ण चार्ज होता त्यामुळे तिला काही अडचण नव्हती.
अंजना " निशा तू टॉर्च नको लावू. माझा मोबाईल पूर्ण चार्ज आहे तर मी टॉर्च लावते. "
अंजनाच्या बोलण्यावर दोघी होकार देतात. अंजना आपल्या मोबाईलची टॉर्च लावून पुढे जाते तिच्या पाठोपाठ या दोघीपण जातात.
गल्लीतून जात असताना पूर्ण शांतता होती. फक्त तिघिंच्या चप्पलांचा आवाज येत होता. काळोख्या अंधारातून चालत असताना अचानक अनन्याच मनात भीती निर्माण झाली आणि तिला अस्वस्थ वाटू लागल.
कारण आजूबाजूला अस्पष्ट असा फुसफुसण्याचा आवाज येत होता.
कारण आजूबाजूला अस्पष्ट असा फुसफुसण्याचा आवाज येत होता.
अनन्या थरथरत्या आवाजात अडखळत " निशा , अंजना तुम्हाला आवाज येतोय का फुसफुसण्याचा ? "
अनन्यासारखं निशा पण घाबरली होती. तिलाही कोणाचा तरी आवाज येत होता. त्यात काळाकुट्ट अंधार असल्याने दोघींना खूपच भीती वाटत होती आणि टॉर्च कमी असल्याने नीट दिसत नव्हत.
निशा " हो.. मला आवाज येतोय.. मला वाटत इथून नको जायला. परत जावूया.. "
दोघींना घाबरलेले बघून अंजना " अरे.. काहीही काय बोलतेस अनन्या ? मला तर कोणताच आवाज येत नाहीये. जर आपण माघारी गेलो तर स्टेशनवर पोहोचायला खूप वेळ होईल. बघा तुम्हीच ठरवा आता."
अंजनाच बरोबर असल्याने दोघी घाबरतच पुढे पाऊल टाकत होत्या. काही अंतर चालल्यावर अचानक टॉर्च बंद झाली.
डोळ्यासमोर अचानक अंधार आल्याने अनन्याच्या चेहऱ्यावर घाम फुटला आणि जवळून आधी आलेला आवाज स्पष्टपणे ऐकू येत होता. जणू कोणीतरी समोर आपल्याकडे एकटक बघत आहे.
क्रमशः
©भाग्यश्री परब
©भाग्यश्री परब
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा