"मायेच्या नात्याची ऊब" भाग - 4
भारतात परतीचा प्रवास काही तासातच सुरू होणार होता आईबाबांचा! चौघांचीही मनं चलबिचल झाली होती.
"आई आता उद्यापासून असे आयते ताटं पुढे येणार नाही आमच्या!" राघव कणिक मिळण्याची मशीन काढून ठेव समोर तोंडातला खास चावत शार्वी म्हणाली! "होईल ग सवय आम्हाला पण भारतात गेल्यावर जडच जाईल ना बाबांनी वातावरणाची सावरासावर केली.
आई पुन्हा सवयी लावून घ्यावा लागणार पण सवय सुटायच्या आत तुम्ही परत या म्हणाले झाले. राघव हसत हसत म्हणाला, म्हणजे आम्हीच परत यायचं तुम्ही भारतात येणार नाही कि काय आईंने आश्चर्यचकित होऊन विचारले!"
चला आटपा पटपट सकाळी लवकर उठायचे आहे.बाबा म्हणाले.
मागची आवराआवर आम्ही करतो आता तुम्ही दोघे जा झोपायला राघव म्हणाला.
आरे विमानात झोपायचेच आहे. म्हणत आईंनं परत स्वयंपाकघराचा कब्जा घेतला. सगळे आवरून दिवं मालवून सगळे आपापल्या बेडरूम मध्ये झोपायला गेली.
पहाटे चारचा अलार्म वाजला. राघवने सगळ्या बॅगा गाडीच्या डिक्कीत चढवल्या. आईने जाताना देवासमोर दिवा आणि उदबत्ती लावली. घराला नमस्कार केला. जणू ती पुन्हा त्या वास्तूला सांगत होती, "माझ्या मुलांची काळजी घे।"
गाडीत बसल्यावर मागच्या सीटवर आई आणि शार्वी एकमेकींचा हात धरून बसल्या होत्या. बाबा पुढे राघवच्या शेजारी बसले होते. रस्त्यातले परदेशी नयनरम्य देखावे मागे पडत होते, पण आज ते डोळ्यांना सुखावत नव्हते.
विमानतळावर 'ड्रॉप ऑफ' झोनमध्ये गाडी थांबली. ती कठीण वेळ आली।
आईने राघवला जवळ घेतलं, "राघव, सांभाळ रे तिला. आणि तू पण वेळेवर जेवत जा. कामाचा जास्त ताण घेऊ नकोस! "
राघवने वाकून नमस्कार केला, "काळजी करू नका आई, तुम्ही पोहोचलात की फोन करा।"
मग आई शार्वीकडे वळली. दोघींच्याही डोळ्यांतून पाणी वाहू लागलं. "शार्वी, रडू नकोस. आम्ही आहोत ना. व्हिडिओ कॉलवर भेटूच रोज," आईने तिला पोटाशी धरलं. बाबांनीही दोघांच्या डोक्यावरून हात फिरवला. त्यांचा तो मूक स्पर्शच खूप काही सांगून गेला.
ते दोघे सिक्युरिटी गेटच्या आत गेले. आई पुन्हा पुन्हा मागे वळून हात हलवत होती. जोपर्यंत ते दिसेनासे होत नाहीत, तोपर्यंत शार्वी आणि राघव तिथेच उभे होते।
राघवला ऑफिसमध्ये महत्त्वाची मीटिंग असल्याने त्याने शार्वीला घरी सोडले आणि तो जड अंतःकरणाने ऑफिसला निघाला. शार्वी एकटीच घरात शिरली.
दार उघडताच मगाशी बाबांनी म्हटलेलं वाक्य आठवलं - "घर खायला उठतं।"
खरंच, ती शांतता कानात गुणगुणत होती. मगाशी आई-बाबांच्या आवाजाने गजबजलेलं घर आता भयाण शांत वाटत होतं।
ती तशीच किचनमध्ये गेली. ओट्यावर आईने घासून पुसून लख्ख केलेला गॅस होता. फ्रीज उघडला. आतमध्ये आईने बनवलेले डबे रांगेत उभे होते. एका डब्यावर आईने चिठ्ठी लावली होती - "राघव, शार्वी... भांडू नका, आनंदाने रहा. आणि हो, या डब्यात राघवचे आवडते लाडू आहेत।"
त्या चिठ्ठीवरचे आईचे वळणदार अक्षर वाचून शार्वीला रडू कोसळलं. ती तिथेच किचनच्या फरशीवर बसली. तिच्या डोळ्यांतून ओघळणाऱ्या अश्रूंचे थेंब आईने लख्ख पुसून ठेवलेल्या फरशीवर पडले. आजूबाजूला त्या स्वच्छ, चकचकीत बरण्या तिच्याकडे बघत होत्या. मसाल्याच्या डब्यातला तो सुवास अजूनही हवेत दरवळत होता।
तिला जाणवलं की हे घर आता फक्त विटा-सिमेंटचं नाही, तर आई-बाबांच्या प्रेमाचं प्रतीक झालं आहे. हजारो मैल दूर असूनही, त्यांच्या मायेची ऊब या घरात, त्या डब्यांमध्ये, आणि बाबांनी दुरुस्त केलेल्या वस्तूंमध्ये कायम राहणार होती।
शार्वीने डोळे पुसले. तिने राघवला मेसेज केला - "आई-बाबांची खूप आठवण येतेय रे..."
राघवचा लगेच रिप्लाय आला - "हो, मला पण. तू काळजी नको करू, मी लवकर येतोय घरी. आपण आईने केलेले लाडू खाऊया।"
ती खिडकीत उभी राहिली. परक्या देशातलं ते आकाश बघत तिने एक दीर्घ श्वास घेतला. आई-बाबा गेले असले तरी त्यांनी दिलेलं प्रेम आणि संस्कारांची शिदोरी त्यांच्याजवळ होती, जी त्यांना या परक्या मुलखातही आपल्या माणसांची उणीव भासू देणार नव्हती।
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "fevorite" आॉप्शन निवडून घ्या जेणेकरुन एकही भाग सुटणार नाही. धन्यवाद
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा