"मायेच्या नात्याची ऊब" : भाग ९
बाबांची 'विरक्ती' आणि राघवची 'सक्षम' सुरुवात. पुढे चालू
राघवच्या आयुष्यात हा आठवडा एका मोठ्या बदलाची नांदी घेऊन आला होता. प्रमोशनची बातमी आनंददायी असली तरी कामाचा ताण वाढला होता. पण क्लायंटकडून अचानक आलेल्या सहा महिन्यांच्या डेटा व्हॅलिडेशन रिपोर्टच्या मागणीने त्याला एक 'जीवन-धडा' शिकवला.
त्याच्या टीममध्ये गोंधळ असताना, 'बाबा सिस्टीम' आठवून त्याने काही मिनिटांत तो महत्त्वाचा डेटा सादर केला. या 'शिस्तबद्ध वावरा'मुळे प्रोजेक्टचे मोठे नुकसान टळले आणि राघवच्या व्यवस्थापन कौशल्याची छाप प्रोजेक्ट हेडवर पडली.
त्या रात्री घरी आल्यावर त्याने शार्वीला सर्व हकीकत सांगितली. शार्वीने त्याला आई-बाबांनी दिलेली 'मायेची ऊब' आठवण करून दिली. "बाबांनी तुला गॅरेजमध्ये शिकवलेले 'टूल्स' सांभाळायचे तत्त्वज्ञान आज तुला ऑफिसमध्ये उपयोगी पडले.
त्यांनी फक्त कागद नाही, तर 'कामाची पद्धत' फाईल करून दिली होती."
दुसऱ्या दिवशी, रविवार असल्याने शार्वी आणि राघव एकत्र होते. राघव गार्डनमध्ये गेला. त्याने तिथे ठेवलेले जुने, पण बाबांनी ऑईल बदलून दुरुस्त केलेले लॉन मूव्हर पाहिले. 'कधी नवीन, कधी जुनं, दोन्हीही वापर बरं,' बाबांचे शब्द त्याला आठवले.
त्याने लॉन मूव्हर सुरू केले. ते अगदी नव्यासारखे काम करत होते. राघवच्या मनात एक विचार आला. आयुष्यातल्या 'जुन्या' शिकवणी, 'शिस्तीचे' नियम आणि 'मायेचा' आधार हे कधीही जुने होत नाहीत.ते नेहमीच कामाला येतात. बाबांनी दुरुस्त केलेले ते लॉन मूव्हर म्हणजे नुसते यंत्र नव्हते, तर 'जुन्या अनुभवाचे' प्रतीक होते, जे आजही नव्या उत्साहाने काम करत होते.
त्याला जाणवले की, आई-बाबांनी फक्त त्यांच्यासाठी जगण्याची सोय केली नव्हती, तर त्यांना 'यशाचा' आणि 'शांततेचा' एक मजबूत पाया दिला होता.शेवटी काय हो जुनं ते सोनं खणखणीत शंभर नंबरी बरका! बऱ्याच गोष्टी असतात ज्याची आपल्याला त्याक्षणी कटकट वाटते. पण प्रत्यक्ष वेळ येते तेंव्हा त्यांचे मोल समजते.
इकडे शार्वीची नवी सुरुवात
तिचेही विचार सुरू होते. आईने दिलेली शिस्त म्हणजे 'मोह' नसून 'ममता' होती, हे तिला आता पूर्णपणे समजले होते. आईने भरलेले डबे संपत आले होते. पण किचनमधील शिस्त अजूनही तशीच होती.सोमवारी सकाळी राघव कामावर गेल्यावर शार्वीने स्वयंपाकघरात पहिले पाऊल टाकले. ती आज पहिल्यांदा आईने लावलेल्या शिस्तीनुसार स्वयंपाक करणार होती.भाज्यांचे कप्पे उघडले, तेव्हा तिला जाणवले की आईने प्रत्येक भाजीसाठी 'दाण्याचे कूट' आणि 'खोबरं' किसून ठेवले होते. ते देखील संपत आले होते. पण आईने मसाल्याच्या कप्प्यांमध्ये कोणत्या डब्यात काय मसाला आहे, याची 'लेबल्स' लावली होती.
आईच्या 'सिस्टीम'नुसार काम केल्यावर शार्वीचा स्वयंपाक चटकन झाला. पूर्वीच्या तुलनेत अधिक चविष्ट झाला.
साधे वरण-भात' देखील आज तिला मायेची ऊब देऊन गेले. 'कमी वेळेत, अधिक कार्यक्षमतेने' काम करण्याची ही कला तिला आईच्या 'मोहातून विरक्ती' घेण्याच्या धड्यातून मिळाली होती. आईने तिला 'आधार' न देता, 'सक्षम' बनवले होते.
दुपारी लंचटाईममध्ये राघव घरी आला. त्याने आज बनवलेल्या पदार्थांची चव चाखली आणि तो थक्क झाला. "शार्वी, आजच्या जेवणाला आईच्या हातची चव आली आहे," तो म्हणाला.
शार्वी हसली. "होय राघव, कारण आज मी फक्त 'रेसिपी' नाही, तर 'शिस्त' वापरली आहे."
त्या दिवसापासून, राघव आणि शार्वीने आई-बाबांनी दिलेल्या 'मायेच्या ऊब'ला त्यांच्या स्वतःच्या 'कार्यक्षमतेच्या' आणि 'शिस्तीच्या' नात्याने पुढे नेण्याचा निश्चय केला.
त्यांच्या नात्यात आता 'मोहाचा' बंध नव्हता, तर 'ममतेचा' आणि 'सक्षमतेचा' आधार होता. त्यांना कळले की, त्यांच्या आई-बाबांचा 'आधार' हा केवळ 'प्रेम' नव्हता, तर ते त्यांना स्वबळावर उभे राहण्यासाठी दिलेले 'संस्कारांचे वरदान' होते. हजारो मैलांवर असूनही, त्यांच्या मायेची ऊब त्या शिस्तीतून आणि कार्यक्षमतेतून कायम त्यांच्याजवळ होती.
क्रमशः
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "fevorite" आॉप्शन निवडून घ्या जेणेकरुन एकही भाग सुटणार नाही.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा