मायेच्या नात्याची ऊब: भाग २०
दिवस सरत होते आणि घराचा कोनाकोपरा आता एका नव्या पाहुण्याच्या आगमनाच्या प्रतीक्षेत आनंदाने न्हाऊन निघाला होता.
अरुणा आणि विजया या दोघींच्या शिस्तबद्ध प्रेमामुळे शार्वीचे दिवस खूप सुखात जात होते. पण, त्या दिवशी दुपारी काहीतरी वेगळंच घडलं.
नेहमी उत्साही असणारी शार्वी अचानक थोडी शांत झाली होती. सोफ्यावर बसून खिडकीबाहेर पाहताना तिचे डोळे थोडे ओलावले होते. विजयाने हे ताडले.
ती हळूच शार्वीजवळ आली आणि तिच्या डोक्यावरून हात फिरवत म्हणाली, "काय झालं ग शार्वी? तब्येत ठीक नाहीये का?"
शार्वीने विजयाचा हात हातात घेतला आणि म्हणाली, "आई, तसं काही नाही हो!"
पण मघाशी बाबांशी बोलले ना, तेव्हा त्यांचा आवाज थोडा थकलेला वाटला. आई तुम्हीं दोघी इथे माझ्यासाठी आला आहात. पण तिकडे बाबांची औषधं, त्यांचा चहा-नाश्ता सगळं कसं होत असेल? मला दोन्हीही बाबांची आता काळजी वाटते.
आपली माणसं आपल्यासाठी इतका त्याग करतात, की कधी कधी त्या ऋणातून कसं मुक्त व्हावं हेच समजत नाही."
इतक्यात किचनमधून अरुणा तिथे आली. तिने शार्वीचं बोलणं ऐकलं होतं. ती हसून म्हणाली, "अगं वेडे, आई-वडील आणि मुलांच्या नात्यात 'ऋण' नसतं ग, फक्त 'माया' असते. आणि तू तिकडची काळजी करू नकोस. तुझे बाबा आणि राघवचे बाबा दररोज संध्याकाळी भेटत आहेत.
कालच फोनवर बोलणं झालं, दोघे मिळून फिरायला जातात आणि घरी आल्यावर खिचडीचा बेत करतात. त्यांच्या मैत्रीला नवी पालवी फुटली आहे तिथे!"
हे ऐकून शार्वीच्या चेहऱ्यावर हसू उमललं. पण मायेची खरी ऊब तर त्या रात्री पाहायला मिळाली.
रात्री जेवताना राघवने एक विशेष घोषणा केली. "उद्या रविवार आहे, तर उद्या घरात कोणीही काम करायचं नाही. आपण सगळ्यांनी मिळून 'फॅमिली डे' साजरा करायचा."
विजया आणि अरुणा एकमेकींकडे बघून हसल्या. "अरे, पण स्वयंपाक? घर?"
राघव म्हणाला, "काही नाही!
उद्या मी आणि शार्वी (जिथे तिला शक्य असेल तिथे) मिळून तुमच्या आवडीचा बेत करू. तुम्ही दोघींनी फक्त गप्पा मारायच्या आणि जुन्या आठवणींना उजाळा द्यायचा."
दुसऱ्या दिवशी सकाळी घर खऱ्या अर्थाने मायेच्या ऊबेने भरून गेलं.
राघवने अरुणा आणि विजयाला बागेत निवांत बसवलं. तो स्वतः चहा बनवून घेऊन आला. त्या दोघी एकमेकींना त्यांच्या तरुणपणीच्या गोष्टी, मुलांच्या बालपणीचे किस्से सांगण्यात दंग झाल्या होत्या.
शार्वी लांबून हे दृश्य पाहत होती. तिला जाणवलं की, दोन वेगवेगळ्या घरांतून आलेल्या या दोन स्त्रिया आज किती एकरूप झाल्या आहेत. ना सख्खी नाती, ना रक्ताचे संबंध; पण 'सासू-सून' आणि 'व्याही-विहीण' या पलीकडे जाऊन त्या आता एकमेकींच्या चांगल्या मैत्रिणी झाल्या होत्या.
दुपारी जेवताना राघवने सगळ्यांसाठी खास महाराष्ट्रीयन बेत केला होता. जेवण झाल्यावर राघव म्हणाला, "आई, काकू, तुम्ही दोघी आल्यामुळे मला एक गोष्ट समजली की, शिस्त म्हणजे फक्त नियम नसतात, तर एकमेकांसाठी काढलेला वेळ आणि जपलेली ओढ म्हणजे खरी शिस्त!"
विजयाने राघवचे गााल ओढले आणि म्हणाली, "आणि प्रेम म्हणजे फक्त काळजी करणं नाही, तर एकमेकांचे आधार बनणं!"
त्या संध्याकाळी, शार्वीला तिच्या बाळाची पहिली हालचाल जाणवली. तिने आनंदाने आरडाओरडा केला. अरुणा आणि विजया धावत आल्या.
शार्वीच्या पोटावर हात ठेवताच त्या दोघींच्या डोळ्यात आनंदाश्रू उभे राहिले. एका पिढीची ऊब दुसऱ्या पिढीत संक्रमित होत होती.
घरात शांतता होती, पण ती शांतता सुखावह होती. तिथे फक्त संवाद नव्हते, तर एकमेकांच्या मनाची स्पंदनं ऐकू येत होती. मायेच्या नात्याची ही ऊब घराला खऱ्या अर्थाने 'घरपण' देत होती.
क्रमशः...
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "fevorite" आॉप्शन निवडून घ्या जेणेकरुन एकही भाग सुटणार नाही.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा