माझे मन अखेर तुझे झाले _ भाग २९

"काय सांगू एक काळ असा होता की मला वाटायचं माझ्याएव्हढा सुखी माणूस जगात दुसरा कोणीही नसेल. माझीच मला दृष्ट लागली म्हणा ना! माझा आणि सुलेखा, माझी पत्नी आमचा प्रेमविवाह झाला होता. माझी आणि अनिलची लहानपणापासूनची मैत्री होती आणि आम्ही एकाच कॉलेजमध्ये होतो. सुलेखा माझ्या जीवनात तेव्हाच आली. आमची तिघांची कॉलेजमध्ये एकदम घट्ट मैत्री होती. आमच्या प्रेमाचा साक्षीदार अनिल. नंतर आमचे लग्न झालं. तेव्हाही अनिलचे आमच्या घरी येणंजाणें सुरूच होतं. तो आम्हाला आमच्यात तिसरा कधीच वाटला नाही. लग्नानंतर दोन वर्षांनी अभिचे आमच्या जीवनात आगमन झालं. आम्ही सुखाच्या अत्युच्च शिखरावर होतो. अभी दोन वर्षांचा झाला आणि सुलेखा वाडीत गेली असताना विषारी साप चावून तिचं निधन झालं. माझ्यावर दुःखाचा डोंगर कोसळला. चिमुकल्या अभिचा काय दोष होता की देवाने त्याच्यावरील मातृछत्र काढून घेतलं. त्यावेळी अनिलने मला खूप आधार दिला. वाडीत कामाला येणाऱ्या बायकांपैकी एक बाई अभिला सांभाळायला घरी येऊ लागली. अभी तीन वर्षांचा झाल्यावर आमच्या ओळखीतल्या एका मुलीशी मी लग्न करावं असं आमच्या नातेवाईकांचं म्हणणं होतं. परंतु मी अभिला सावत्र आई आणायला तयार नव्हतो.