मिळावे तुझे तुला आस ही ओठी ४१

राजीव ऑफीसला गेला की ती त्या खोलीत थांबत नसे, पलीकडे असलेल्या गेस्टरूम किंवा खाली पिहूच्या खोलीत बहुतेक वेळ घालवायची. कमल खाली नाहीये म्हणजे वरती गेस्टरूम मध्ये असेल, असा अंदाज लावत तो पुढे गेस्टरूम मध्ये गेला. तर खरंच कमल तिथे बेडवर झोपलेली दिसत होती. चेहऱ्यावरून थकलेली वाटत होती. ताप वगैरे काही आहे की काय, उगाच त्याच्या मनात आले आणि त्याने तिच्या कपाळावर हात ठेवला. ताप नव्हता, तसे त्याला बरे वाटले. वेमिका म्हणाली, तसेच काहीतरी मुलींचा प्रॉब्लेम असेल, असे त्याला वाटले. तो परत जात होताच की त्याच्या डोक्यात वेमिकाचे शब्द आले, “राजीवनेच तिला काही त्रास दिला असेल.” ‘राजीवच काही अनैसर्गिक असे वागला तर नाही’, त्याच्या डोक्यात आले. तो परत फिरला आणि तिच्याजवळ येऊन उभा राहिला. त्याची नजर जाईल, असे तिच्या शरीराचे सगळे भाग तो बघत होता. कुठे काही लागलेले, जखम वगैरे आहे का, तो ते तपासत होता. वरतून तर ती तशी ठीक दिसत होती, झाकलेल्या अंगावर काही असेल का?असे वाटून गेले. त्याला सुरुवातीचे काही दिवस आठवले, जेव्हा तिच्या कंबरेजवळ भाजल्यांचे निशाण होते. तिचे कपडे वर करून बघावे का? असेही त्याच्या डोक्यात आले होते, पण त्याने ते टाळले. कारण ती उठली तर तिला तिच्या परवानगीशिवाय तिच्या शरीराला हात लावलेले आवडणार नाही, असे वाटून गेले. मागे त्याने तिला मलम लावून दिला होता तेव्हा ती तापाच्या ग्लानीत होती. त्यामुळे तेव्हा तिला काहीही कळले नव्हते, पण आता तसे नव्हते, ती फक्त झोपली होती. म्हणून मग त्याने त्याच्या मनावर आवर घातला. एक नजर तिला बघून, तो बाहेर निघून गेला.