मोकळं आभाळ भाग- २८

अभ्यंकर सरांना रेवतीचं खूप आश्चर्य वाटलं. आणि कौतूकही.. एकदम ते विचारात गढून गेले. त्यांना रेवती आणि त्यांची पहिली भेट आठवली. जेंव्हा रेवती पहिल्यांदा त्यांच्याकडे कामानिमित्त भेटायला आली होती. इतकी सुंदर असूनही तिच्यात कोणताही गर्व नव्हता. किती नम्रपणे ती बोलत होती. आपल्या घटस्फोटाच्या कोर्टकेससाठी लागणाऱ्या सुट्टी बाबत ती सांगायला आली होती. रजेच्या बदल्यात ती तिच्या साप्ताहिक सुट्टीच्या दिवशी येऊन आपलं काम संपवणार होती. किती आस्था होती तिची स्वतःच्या कामावर! कोणतीही गोष्ट लपवून न ठेवता तिने प्रामाणिकपणे सर्व सत्य सांगितलं होतं. तिच्या विषयी कोण काय बोलतंय? या गोष्टींचा विचार न करता ती फक्त तिचं नेमून दिलेलं काम जीव ओतून करत होती. तिचा हाच प्रामाणिकपणा, हिच सचोटी अभ्यंकर सरांना खूप आवडली होती. तिचा तोच निरागस स्वभाव त्यांना भावला होता. आणि आज रेवती यशाच्या शिखरावर विराजमान असूनही तिच्या मनात कोणताच गर्व नव्हता. गगनात उत्तुंग भरारी घेत असताना तिच्या डोक्यात हवा गेलेली नव्हती. आजही तिचे  पाय जमिनीवरच होते. याचं त्यांना खूप कौतुक वाटलं.