मोकळीक भाग ... १

आरती आणि अमोलचे विवाह मंडळातून स्थळ येऊन, पत्रिका बघून, रीतसर बघण्याचा कार्यक्रम होऊन लग्न झालेलं होतं. सासूच्या पसंतीनेच सूनबाईंचा गृहप्रवेश झाला होता. इंटरकास्ट, लवमॅरेज, घरच्यांच्या विरोधात जाऊन असा काही भाग नव्हता. अमोल एकुलता एक मुलगा होता. त्याच्या बहिणीचे अमृताचे दोन वर्षापूर्वी लग्न होऊन ती दुबईला सेटल झाली होती त्यामुळे आरतीला ना नंदेचा त्रास होता ना जावेचा जाच होता. सून, मुलगा, सासूसासरे चौकोनी छोटेखानी कुटुंब असल्यामुळे डेली सोपमध्ये असतात तश्या कटकारस्थानांना कुठे वावच नव्हता. बहुतांश घरात सासू सुनेचे भांडण कामावरून होते पण वॉशिंग मशीन असल्याने, इतर घरकामाला सरूमावशी येत असल्याने, स्वयंपाक सासूसुना मिळून समजून उमजून करत असल्याने भांड्याला भांड लागण्याचा प्रश्नच नव्हता. किराणा होम डिलिव्हरी होत होता तर भाजीपाला, किरकोळ वस्तू “मी आणतो, तेवढेच पाय मोकळे होतात” म्हणत सासरेबुवा हौशीने आणत होते. रहातं घर चार खोल्यांचं असल्यामुळे जागेचीही अडचण नव्हती. ना कधी उषाताईंचा आवाज वाढला होता ना कधी आरतीने उलट उत्तर देण्याचा प्रयत्न केला होता. साधं सोपं सरळ मार्गाने जाणारं कुटुंब आहे लांबून बघताना तरी वाटतं होतं. लग्न ठरल्या दिवसापासून अगदी काल परवापर्यंत आरतीच कौतुक करताना न थकणाऱ्या तिच्या सासूबाईंना उषाताईंना अचानक काय झालंय हे कोणालाच कळायला काही मार्ग नव्हता.