मुखवट्याच्या मागचं सत्य
भाग -3 अंतिम भाग
भाग -3 अंतिम भाग
जलद लेखन स्पर्धा नोव्हेंबर 2005
घरात तो दिवस नेहमीसारखाच शांत होता, पण शिल्पाच्या मनात मात्र वादळ उठलेलं होतं. स्वतःची दोन्ही मुलं खेळत होती, हसत होती, पण यश अभ्यासात काहीतरी चुका करत होता म्हणून तीचा राग क्षणोक्षणी वाढत होता. “काय रे! तुला काहीच समजत नाही का?” ती ओरडली. यश घाबरून पुस्तकं आवरत होता, पण तिचा संताप थांबण्याचं नाव घेत नव्हता. हातातलं पुस्तक तिनं त्याच्या पाठीवर आपटतच राहिलं. यशचा श्वास अडखळला, डोळ्यात पाणी आलं, पण आवाज मात्र नाही
शांत, अगदी शांत. तोंड दाबून सहन केलेला आणखी एक बुक्क्यांचा मार.
त्या संध्याकाळी विकास नेहमीपेक्षा लवकर घरी आला. घरात शांतता विचित्र वाटत होती. यशच्या खोलीत डोकावलं, तर मुलगा पाठीला हात ठेवून हळुवार बसलेला दिसला. त्याने शर्ट वर करून पाहिलं तेव्हा त्याला काळपटून आलेला मोठा व्रण दिसला. “यश… हे कसं झालं?” तो थरथरत्या आवाजात विचारतो. यशचे डोळे पाण्याने भरतात, पण तो गप्प. त्याचं मौन विकासच्या मनात हजार विचार जागवत होतं.
शंका वाढत चालली होती. शेजारी राहणाऱ्या मावशीने दार वाजवलं आणि हळूच म्हणाली, "विकास , मला बोलावं की न बोलावं समजेना… पण दिवसभर तुमच्या घरात मुलाच्या रडण्याचे आवाज येतात. काय चाललंय?” तिचे शब्द म्हणजे विकासच्या मनात वीज कोसळल्यासारखं होतं.
त्या रात्री तो सरळ शिल्पासमोर उभा राहिला. “यशच्या पाठीवरचे व्रण कसे?” त्याचा स्वर कठोर होता. शिल्पा एकदम चपापली. “हा… तो हट्टी आहे. शिकत नाही. मी थोडं समजावलं, ” पण तिच्या चेहऱ्यावरचं अपराधी भाव लपलं नाही.
विकास चिडून म्हणाला, “समजावणं आणि मारहाण यात फरक असतो! तू माझ्या मुलावर हात उगाचतेस? आणि माझ्यासमोर प्रेमाचा दिखावा करतेस?”
शिल्पाकडे उत्तर नव्हतं. तिच्या गैरवासनेचा सगळा मुखवटा निघून गेला होता. सत्याच्या भाराखाली ती खाली बसली. तिनं अपराध कबूल केला. “मी माझ्या मुलांवर प्रेमात अडकले… यशला मी जास्त सांभाळू शकले नाही.” तिच्या आवाजात खंत होती, पण तो पश्चात्ताप विकासच्या मनाला स्पर्श करु शकत नव्हता.
त्याने ठामपणे सांगितलं, “तुझी चूक मोठी आहे. यशला पुन्हा त्रास नाही दिला जाणार.”
त्यांच्या नात्याचा शेवट त्या क्षणीच झाला. ती घर सोडायला निघाली.
त्यांच्या नात्याचा शेवट त्या क्षणीच झाला. ती घर सोडायला निघाली.
छोटा यश दाराजवळ उभा होता. पहिल्यांदा त्याने आवाज काढला.
“बाबा… मला आईची खूप आठवण येत होती…”
“बाबा… मला आईची खूप आठवण येत होती…”
राजेशच्या डोळ्यात पाणी आलं. तो धावत येऊन यशला घट्ट मिठी मारतो.
“बाळा, माफ कर… तुझी वेदना मला दिसलीच नाही. आता पुन्हा कधीच तुला शांततेत मार सहन करावा लागणार नाही. तोंड दाबून बुक्क्यांचा मार देणारं कुणीही या घरात उरणार नाही.”
“बाळा, माफ कर… तुझी वेदना मला दिसलीच नाही. आता पुन्हा कधीच तुला शांततेत मार सहन करावा लागणार नाही. तोंड दाबून बुक्क्यांचा मार देणारं कुणीही या घरात उरणार नाही.”
यशचा चेहरा बाबांच्या छातीत लपतो.
पहिल्यांदाच त्याला सुरक्षित वाटत होतं…
आणि कथा इथे शांत, पण हृदयाला स्पर्श करणाऱ्या शेवटी संपते.
पहिल्यांदाच त्याला सुरक्षित वाटत होतं…
आणि कथा इथे शांत, पण हृदयाला स्पर्श करणाऱ्या शेवटी संपते.
समाप्त
दिपाली चौधरी
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा