परवा तीन फेब्रुवारी होता ... परवा बरोबर दोन महिने पूर्ण झाले. या चिमुकल्या मांजरांना घरी आणून... पाहुण्याच्या घरी जन्माला आलेली ही गोंडस पिल्लं पाहताक्षणी आईला आवडली. आईला त्यातील एकच आणायचं होतं. पण दोनच पिल्ल असल्याने तिने दोन्हीही आणली. आधीच माझा मुक्या प्राण्यांवर जीव... त्यांना पाहताक्षणी माझा आनंद द्विगुणित झाला... पिल्लांना आवेगाने छातीशी कवटाळले. किती आनंद झाला म्हणून सांगू!..
नवीन पाहुणे पाहून आधीच माझी लाडकी असलेली आणि आता या दोन पिल्लांना मी कवटाळलेले बघून माझी मनी(मोठं मांजर) मोठ मोठ्या डोळ्यांनी माझ्याकडे बघून गुर्गुरू लागलं. कारण माझ्या मांडीवर बसायचा.. माझ्या ताटा शेजारी बसून जेवन्याचा... हक्काने माझ्या मागे मागे फिरण्याचा आणि स्वतः ला छातीशी कवटाळून पप्पी घेण्याचा त्याचा अधिकार मी त्या नवीन पाहुण्यांना देणार अस त्याला वाटून गेलं..
नवीन पाहुणे पाहून आधीच माझी लाडकी असलेली आणि आता या दोन पिल्लांना मी कवटाळलेले बघून माझी मनी(मोठं मांजर) मोठ मोठ्या डोळ्यांनी माझ्याकडे बघून गुर्गुरू लागलं. कारण माझ्या मांडीवर बसायचा.. माझ्या ताटा शेजारी बसून जेवन्याचा... हक्काने माझ्या मागे मागे फिरण्याचा आणि स्वतः ला छातीशी कवटाळून पप्पी घेण्याचा त्याचा अधिकार मी त्या नवीन पाहुण्यांना देणार अस त्याला वाटून गेलं..
थोडा वेळ गेल्यानंतर तिचा राग माझ्या लक्षात आला जेंव्हा मनी त्या पिल्लांवर रागाने धाऊन गेली... पिल्लांना इजा करू नये म्हणून मीच मनीला हाकलून लावलं अन् झालं! इथच खूप मोठी चूक झाली. माझ्यावरचा राग मनीने त्यातील एका पिल्लावरच काढला. त्या पिल्लाला तोंडात पकडुन ती घराबाहेर पळाली. नशीब मी स्वतः तिथेच होते. मनी पिल्लाला घेईन जात आहे हे बघून मीही त्याच्यामागे धावले... कुठे त्या मांजराची धाव अन् कुठे माझी धाव..!
काही अंतर पळल्यावर मी मारेल या भीतीने त्या पिल्लाला तिथेच टाकून दूर पळून गेली. बिचाऱ्याला दातात पकडुन नेल्यामुळे जखम झाली.. त्याबरोबर ते खूप घाबरले देखील.. त्याची थरथर पाहून मलाच कसकसच झालं. आधीच मनीच्या अशा वागण्याने काळजाचं पाणी झालेलं. अन् आता त्याची जखम बघून मनीपासून त्या पिल्लाला दूर ठेवण्याचा विचार करून पुढील काही दिवस त्या पिल्लांना बुट्टी खाली झाकून ठेऊ लागले... असाच दीड महिना सरला दोन्ही पिल्ले आता घरात रुळत होती. मानीला देखील त्यांचा लळा लागला होता.. ती त्यांच्या जवळ प्रेमाने राहायची, खेळायची त्यामुळे मी निर्धास्त होते...
एके दिवशी मी माझ्या कामात होते.. अन् बाकीचे सर्वजण बाहेर कामासाठी मुले शाळेला गेले होते... माझी मोठी मनी माझ्या समोर उन्ह खात वाळूवर लपेटली होती. तर ही पिल्ले घरात बेडवर खेळत होती... मनी माझ्यासमोर असल्याने मी निर्धास्त होऊन कपडे धुण्यात मग्न होते... काही वेळाने काम झालं अन् मी घरात आले.. त्या पिल्लांना दूध घालण्याची वेळ झाली होती त्यामुळे बाऊल मध्ये दूध घेऊन मी बाहेर आले. पाहते तर बेडवर फक्त एकच पिल्लू होते. दुसऱ्या पिल्लाला बोक्याने पळवले होते.असेल इथे तिथे म्हणून सगळीकडे शोधून झालं... पण ते पिल्लू काही सापडेना.. मन कासाविस झालं.. मनीने तर काही केलं नसेल ना? हा विचार मनात अलगद डोकावला.. पण ते बिचारे मांजर तर अगदी माझ्या समोर च होतं. अजूनही आहे त्यात ठिकाणी ते त्याला ईजा करेल असे अजिबात वाटण्यासारखं नव्हतं.
वेड्यासारखी एक तास घरभर घराशेजारचा मोकळा परिसर सगळ सगळं काही पिंजून काढल. पण व्यर्थ! पिल्लू सापडता सापडेना... त्याच्यासाठी माझा श्वास घशात अडकलेला... काम आवरून बरोबर मी दोनला माझी जेवण्याची वेळ अगदी ठरलेली असते. पोटात भुक लागली असतानाही वेड्यासारखी त्या पिल्लाला शोधत बसले होते... शेवटी शोधून शोधून रडकुंडीला आले... देवाचा धावा केला हात जोडले अन् शंभूराया पिल्लू सापडू दे रे बाबा अगदी बेंबीच्या देठापासून अर्त विनवणी केली...
दुसरे पिल्लू ही खायला तयार होईना.. त्याची ती तळमळ बघून डोळे भरायला लागले होते.. अखेर शंभूला हात जोडून विनवणी केली म्हटलं "देवा ते गोडस पिल्लू मला सापडू दे लवकर घरी परतू दे... सोमवारीस्व मी अगदी कडक निर्जळी उपवास करीन.." मंदिराकडे हात जोडले. अन् काय आश्चर्य!! पुढच्या एक तासात ते पिल्लू माझ्या पायाशी येऊन पायांना कुरवाळत होतं.. खूप आनंद झाला त्याला उचलून छातीशी कवटाळले पण थोड्याच वेळात आनदांवर विरजण पडले. ते पिल्लू इतकं जखमी झाले होते की, मलाही विश्वास बसेना.. जागी जागी जखमा आणि मोडलेली मान बघून मीच हादरून गेले…लगेच त्या जखमांना हळद तेल लावलं…त्याच्यासमोर वाटी तून दूध ठेवलं…मान मोडलेली असल्याने त्याच्याने पिणे शक्य होईना…मग मलाच लहान बाळाला कसं चमच्याने दूध पाजवतात तसे पाजवावे लागले…. तिथून पुढचे नऊ दिवस माझा अगदी त्या पिल्लाला वाचवण्याचा खटाटोप सुरू होता.
रोज तासा तासाला त्याला मांडीवर झोपवून चमच्याने हळू हळू त्याच्या तोंडात दूध सोडायचं.. त्याची मान मोडली असल्याने गिळताना बिचाऱ्याला खूप त्रास व्हायचा पण जगण्यासाठी धडपड करावी लागतेच की.. अखेर तीन डिसेंबर ला बिचाऱ्याने दुपारी एक वाजता आपले प्राण सोडलेच..! नुकतीच त्याला दूध पाजवून त्यावर थोड पाणी पाजवून मी भांडी घासण्यासाठी आत गेले होते. सोबत दुसरे मांजर डोळ्यात पाणी साठवून पहात होतं. एक तास आधी त्याची तळमळ मी पाहत होते…जितकी धडपड माझी होती तितकीच त्याचीही होती…तिघांची धडपड इथ कष्ट घेत होती आयुष्य जगण्यासाठी,जगविण्यासाठी…. पण व्यर्थ!!
घरी आल्यावर त्यांचे ते खेळणं बागडण डोळ्यासमोर सतत तरळत राहतं…मी भाजी जेंव्हा बसून निवडायची तेंव्हा ही दोन्ही पिल्ल माझ्या पाठीवरून अगदी खांद्यावर चढायला स्पर्धा लावायची तू आधी की मी आधी…दोघं खांद्यावर चढली की आपसूकच गालावर पप्पी घ्यायची. पूर्ण भाजी निवडून होईपर्यंत त्यांचा हा खेळ थांबायचं नावच घ्यायचा नाही.. पण खांद्यावर चढताना कधी मला एका नखाचाही त्रास झाला नाही…अलगद चढायचे आणि पुढे मांडीवर उडी मारून उतरायचे…मीही त्यांच्या खेळात सामील व्हायचे काम करता करता त्या दोघांशी अगदी लहान होऊन खेळायची…!
आज खूप मिस करते त्या लाडक्याला…खूप आठवण येते त्या मांजरीच्या पिल्लाची.. त्याच्या बरोबरीचं पिल्लू ते पिल्लू गेल्यापासून माझी क्षणभरही पाठ सोडत नाही..मी जेवताना माझ्या मांडीवर बिनधास्त झोपत. मी स्वयंपाक करताना माझ्या दोन्ही पायात गाऊंनच्या अडाला बसून असत. (म्हणजे सुरक्षित ठिकाणी आहोत असा त्याचा समज) कपडे , भांडी करतेवेळी अगदी माझ्या मागे म्हणजेच बसायच्या स्टूलवर अर्ध्यावर मी अर्ध्यावर ते बसलेलं असतं..बाकी रात्री झोपताना त्याला मऊ गादीवर खाणे पिणे सगळ्याची तयारी करून टोपली झाकून मगच मी निर्धास्त होते…कारण एकाला गमावलं आहे दुसऱ्यावर पहिल्यासारखी वेळ येऊ नये एवढीच अपेक्षा असते…
माणसाने मुक्या जनावरांनकडून खूप काही शिकावे
आपण ज्याच्यावर जीव लावू ते आपली सोबत कधीच सोडत नाहीत…ते नेहमी आपल्या सोबतच राहतात…!!!
आपण ज्याच्यावर जीव लावू ते आपली सोबत कधीच सोडत नाहीत…ते नेहमी आपल्या सोबतच राहतात…!!!