नारी रूपेण संस्थिता (भाग २)

“संध्या, मला ना आपल्या मनुसाठी खूप जगायचंय… तिचं शिक्षण, लग्न… तिचे मुलबाळ सगळं काही बघायचं आहे आणि म्हणूनच मला ही रिस्क घ्यायची आहे. होईल ना गं मी बरा? आणि समजा ऑपरेशन थिएटरमध्ये गेलेला मी परत आलोच नाहीत तर माझी सगळी स्वप्नं तू पूर्ण करशील ना? तू आहेस तशीच राहशील ना? माझ्या आईवडिलांचा सांभाळ, मनुचा सांभाळ करशील ना गं? मी नाही म्हणून तू मात्र मन मारून जगायचं नाहीस… तुला वाटेल ते, आवडेल ते तू सगळं करशील ना? अगदी दुसरं लग्नही…” संध्याचा हात हातात घेऊन रवी बोलत होता. संध्याच्या डोळ्यातून मात्र अश्रू अविरतपणे झरत होते.