पुढील काही दिवस दीपक स्वतःमध्येच हरवला होता. त्याला त्याच्या भूतकाळातील प्रत्येक गोष्ट आठवत होती, त्याने ज्योतीला दिलेला प्रत्येक त्रास. त्याला स्वतःचा तिरस्कार वाटू लागला. एकीकडे नेहाने त्याला पूर्णपणे टाकून दिलं होतं, तर दुसरीकडे ज्योती त्याला जीव लावत होती. ज्या रूपावरून तो ज्योतीचा अपमान करायचा आज अपघातामुळे त्याचेच बदलते रूप पाहून नेहा त्याला टाळत होती. त्याला हळूहळू प्रारब्धाचा अर्थ समजू लागला. त्याने जे पेरलं होतं, तेच उगवत होतं. त्याला त्याच्या कर्माची फळं मिळत होती.
एक दिवस ज्योती त्याला औषध देण्यासाठी आली, तेव्हा त्याने तिला पकडले आणि म्हणाला, “ज्योती, मला एक संधी दे. मला माझं प्रायश्चित्त करायचं आहे.”
ज्योती गोंधळली. “कसली संधी?”
“मला पुन्हा एकदा सुरु करायचं आहे. तुझ्यासोबत. मला तुला आनंदी ठेवायचं आहे.”
ज्योती स्तब्ध झाली. तिला विश्वास बसत नव्हता की दीपक असे बोलत होता. तिच्या डोळ्यात पाणी आलं.
“मी वचन देतो, मी तुला कधीच दुखावणार नाही. मी तुझ्या प्रत्येक शब्दाचा मान ठेवेल.”
ज्योतीने त्याला मिठी मारली. “मला फक्त तुम्ही ठीक व्हावे असे वाटते.”
पुढील काही महिन्यांत दीपकमध्ये खूप बदल झाला. तो आता पूर्वीसारखा नव्हता. तो ज्योतीला मदत करायचा, तिच्याशी बोलायचा, तिला हसवायचा. त्याने ऑफिसमधून सुट्टी घेतली होती आणि पूर्ण वेळ ज्योतीसोबत घालवत होता. त्याला आता तिच्या रूपापेक्षा तिच्या मनाचे सौंदर्य दिसू लागले होते. तिचं प्रेम, तिची सहनशीलता, तिचा निस्वार्थ स्वभाव त्याला खूप आकर्षित करत होता.
एक संध्याकाळी ते दोघे बागेत बसले होते. दीपकने ज्योतीचा हात हातात घेतला आणि म्हणाला, “मला वाटतं, माझं प्रारब्ध खूप चांगलं आहे, म्हणूनच मला तुझ्यासारखी बायको मिळाली.”
ज्योती हसली. “तुम्ही बदललात.”
“हो, मी बदललो. या अपघाताने मला बरंच काही शिकवलं. काही गोष्टी मिळवण्यासाठी काहीतरी गमवावं लागतं, हे खरं आहे. मी एक खोटी व्यक्ती गमावली, पण मला तू मिळाली.”
त्याच्या डोळ्यात खरेपणा होता. ज्योतीलाही समजलं की हा बदल कायमचा आहे. त्यांच्या नात्याला एक नवीन सुरुवात मिळाली होती.
काही महिन्यांनंतर दीपक पूर्णपणे बरा झाला. त्याने पुन्हा ऑफिसला जायला सुरुवात केली, पण आता त्याचे प्राधान्यक्रम बदलले होते. तो कामावरून लवकर घरी यायचा, ज्योतीसोबत वेळ घालवायचा. दोघेही एकमेकांना समजून घेऊ लागले होते.
एका दुपारी दीपक ऑफिसमधून लवकर घरी आला. त्याने पाहिलं की ज्योती स्वयंपाक करत होती. तो तिच्याजवळ गेला आणि तिला मागून मिठी मारली.
“आज काहीतरी खास आहे का?” तिने विचारलं.
“हो,” तो म्हणाला. “माझ्या आयुष्यात तू आहेस, हेच खास आहे.”
त्याने तिच्या केसांतून हात फिरवला आणि म्हणाला, “मला एक गोष्ट विचारायची आहे.”
ज्योतीने त्याच्याकडे पाहिले.
“आपण एका छोट्या ट्रिपला जाऊया का? फक्त आपण दोघे?”
ज्योतीच्या चेहऱ्यावर एक गोड हसू आलं. तिने होकारार्थी मान हलवली.
त्यांना समजले होते की, प्रारब्ध आपल्याला काही गोष्टी शिकवण्यासाठी येतात. कधी दुःख देऊन, कधी सुख देऊन. पण त्यातून आपण काय शिकतो, हे महत्त्वाचं आहे. दीपक आणि ज्योती एकमेकांसोगती आता आयुष्याचा नवीन प्रवास सुरु करत होते, जिथे प्रेम, विश्वास आणि सन्मान हेच त्यांचे सोबती होते.
*समाप्त*
✍️✍️ऋतुजा कुलकर्णी
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा