नंदिनी श्वास माझा 12

दोन दिवस नंदूला ताप होता. आजी आणि शरू दिवस रात्र एक करून नंदूची काळजी घेत होते. आबासाहेब तालुक्यावरून परत यायचे होते. आजी घरी एकटी आहे म्हणून शरू रात्री उशिरापर्यंत आजीला मदतीसाठी म्हणून नंदूच्या घरी थांबायचा. नंदूला बरं नव्हतं म्हणून शरूला त्याच्या मित्रांसोबत बाहेर फिरायला जाण्याची काहीच इच्छा नव्हती . पण नंदूने त्याला समजावून सांगितले होते की तिला आता बरं वाटत आहे, तुझे मित्र तुला भेटायला आणि फिरायला आले आहे, नंतर तुम्हाला असा चान्स भेटायचा नाही, तर त्यांच्यासोबत तुला वेळ घालवायला हवा . त्या दोघांना असं त्रासात बघून टिनाला तिची चुक समजली होती. तिने नंदूला सॉरी म्हटले होते. आता नंदू आणि टीनामध्ये छान मैत्री झाली होती. नंदूच्या आग्रहाखातर शरू दिवस मित्रांसोबत घालवायचा. ते आजूबाजूला बाहेर फिरायला सुद्धा केले होते, मात्र परत आला की रात्री तो नंदू जवळ येऊन बसायचा. एवढे सगळे ठीक सुरू असतानाही नंदू मात्र पहिले पेक्षा आता शांत झाले होती. एकटी एकटी राहत होती आणि हे शरूच्या लक्षात आलं होतं. त्याला माहीत होतं की ती अजूनही झालेली गोष्ट विसरली नाही आहे. झालेली गोष्ट तिच्या मनाला फार लागली आहे आणि म्हणून ती अशी शांत शांत वाटते आहे. तिच्या वागण्या बोलण्यात बराच बदल झाला होता.