नंदिनी श्वास माझा 18

चांगल्या टक्क्यांनी पास झाली म्हणून तिने स्कूटरसाठी हट्ट केला. तिला नकार द्यायचं काही कारण नव्हते. मी सुद्धा आनंदाने तिला स्कूटर घेऊन दिली. मीना आणि नंदू दोघी मिळून स्कूटर वरूनच कॉलेजला जात होत्या. बीएससीमध्ये सुद्धा नंदू चांगल्या मार्काने पास होत होती. तिला कॉलेजमध्ये लेक्चरर व्हायचे होते. त्यामुळे ती भरपूर अभ्यास करत होती. कॉलेजमध्ये होणाऱ्या सगळ्या कार्यक्रमांमध्ये आवडीने भाग घेत होती. आता ती थर्ड इयरच्या वर्षाला होती. तिथेच कुठे बाजूच्या गावातला एक मुलगा तिच्या मागे लागला आणि तिला त्रास देऊ लागला होता. तो मुलगा अति गुंड प्रवृत्तीचा होता. सतत तिच्या मागेमागे जाणे, नको ते बोलणे, टोमणे मारणे, असं सुरू होतं. सुरवातीला नंदूने त्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष केलं. पण हळूहळू त्या मुलाची हिम्मत वाढतच होती. एकदा तर तो तिच्या कॉलेजमध्ये जाऊन पोहोचला आणि तिचा रस्ता अडवू लागला. किती सहन करायचं म्हणून तिने सगळ्यांसमोर त्याच्या कानाखाली मारले . " तू जे केलं हे फार वाईट केलं , तू सगळ्यांसमोर माझी इन्सलट केली. मी तुला बघून घेईल ' , असं बोलून तो तिथून चालला गेला. अशातच लास्ट इयरच्या परीक्षा जवळ आल्या होत्य. एक दिवस तिला लायब्ररी मधून काहीतरी पुस्तक आणायचे होते, म्हणून ती कॉलेजला गेली. त्या दिवशी मीनाला काही दुसरे काम होते म्हणून ती नंदू सोबत गेली नव्हती. बराच वेळ झाला तरी नंदू घरी आली नव्हती. का वेळ लागतो आहे म्हणून मी तिला बघायला बाहेर पडणारच होतो की बाजूच्या राम्याचा फोन आला. तिकडे गावाकडच्या रस्त्यावर तिचा एक्सीडेंट झालेला आहे असं त्याने कळवले. मी आणि तुझा मामा लगेच घटनास्थळी गेलो आणि तिला घेऊन हॉस्पिटलमध्ये गेलो. बाकी शरीराला तिला कुठेच मार लागला नव्हता, फक्त डोक्याला खूप मार लागला होता. खूप रक्त वाहून गेले होते . डॉक्टरांनी तिला लगेच ऑपरेशन थेटर मध्ये घेतलं. ऑपरेशन तसे नीट झाले होते पण तिला शुद्ध आली नव्हती. डॉक्टर म्हणाले की शुद्ध येईपर्यंत तिच्या तब्येती बाबत काहीच सांगू शकत नाही. दहा दिवस झाले तरी तिला शुद्ध आली नव्हती. ती सुरू असलेल्या ट्रीटमेंटला काहीच रिस्पॉन्स देत नव्हती , म्हणून तुझ्या मामांनी तुझ्या घरी कळवले , तर तुझ्या बाबांनी सुद्धा आम्हाला खूप मदत केली . ते तिथून न्यूरो स्पेशालिस्ट घेऊन आले. त्यांनीसुद्धा तिची योग्य ती ट्रीटमेंट केली, पण नंदू कोम्यात गेली होती.. नंदुच्या प्रकृतीबद्दल तुला कळवावं, असं खूपदा मनात आले. पण तू तिकडे एकटा होता , तिची काळजी करशील म्हणून तुला कळवलं नाही.. आणि तुझ्या आजी आणि बाबांनी पण तशी अट घातली होती की तुला नंदू बद्दल काही कळता कामा नाही .त्यांना माहिती होतं की तू सगळं सोडून इथे परत येशील आणि त्यामुळे तुझ्या भविष्यावर त्याचा खूप मोठा वाईट परिणाम होईल. त्यामुळे आम्ही कोणीच तुला कळवलं नाही. तुझे फोन यायचे, तेव्हा सुद्धा काहीतरी बहाणा करत होतो . नंदुची आजी आणि मी फार हतबल झालो होतो. काहीच कळत नव्हतं, काहीच सुचत नव्हतं, त्या वेळेला मात्र तुझ्या मामा मामींनी आम्हाला खूप धीर दिला. बऱ्याच गोष्टी त्यांनीच सांभाळून घेतल्या होत्या. नंदुची ट्रीटमेंट व्यवस्थित सुरू होती .. पण तरी सुद्धा नंदू कोम्यातून बाहेर आली नव्हती.. जवळपास एक महिन्यांनी तिला शुद्ध आली होती.. तिला बरं झालेलं बघून आम्हाला सगळ्यांना खूप आनंद झाला. पण नंतर ती कोणालाच ओळखत नव्हती, फक्त मला आणि आजीला ओळखत होती. शुद्धी वरून उठली तेव्हा ' आई बाबा , आई बाबा' करतच ओरडत होती. डॉक्टरांनी परत सगळ्या टेस्ट केल्या आणि मग आम्हाला कळलं की ती सगळं विसरली आहे. लहानपणी तिचा आई-बाबांसोबत जो एक्सीडेंट झाला ती त्याच धक्क्यात होती आणि तिला फक्त तेवढेच आठवत होते. पुढचं आयुष्य तिला काहीच आठवत नव्हतं. तिला तिच्या आयुष्यातले फक्त पहिले सात वर्ष आठवत होते , त्यापुढले ती सगळं विसरली होती. ती बरी होऊन घरी परतली तर होती, पण ती आता पूर्ण सात वर्षाच्या मुली सारखीच वागत होती. ती स्वतःला लहान समजत होती. तिचे ब्रेन आता फक्त एवढंच जाणतो. तिला पुढले काहीच आठवत नाही. ती मोठी झाली आहे , हे सुद्धा तिला समजत नाही. डॉक्टरांचे म्हणणे आहे की तिची मेमरी परत येऊ शकते पण त्याचे खूप कमी चान्सेस आहेत , नसल्या सारखेच. आता या गोष्टीला दोन वर्ष होत आले , तिला आम्ही असंच सांभाळत आहोत. खूप लोकांना ती पागल वाटते , पण ती पागल नाही आहे रे बाळा, ती सगळं विसरली आहे . यात तिचा तरी काय दोष आहे ? या गोष्टी तुला सांगण्यात काहीच अर्थ नव्हता. तुझ्या आयुष्याचा प्रश्न होता. मला माफ कर बाळा." म्हणत आबा रडायला लागले.