भाग ६ : तुला सांभाळायची नाही ही तिखट मिरची
" नंदू बस पुरे आता. खूप झाला गोंधळ घालून. चल पळ आता इथून." आजी.
" काय ग आजी , तुला मदतच तर करत होते ." नंदू.
" जेवढ्या वेळ तू मदत केली ना, त्यापेक्षा जास्त वेळ मला हे सगळं आवरायला लागणार. आणि काय ग , आज हे मसाले वांगे बनवायची लहर कुठून आली?" आजी.
" तूच तर म्हणत असते , आता तू मोठी झाली. स्वयंपाकात मदत कर. शिक थोड थोड.. मग आता शिकायला आले तर तूच मला हाकलते आहेस ? सांग मग शिकायचं की नाही मी?" नाटकी आवाजात नंदू म्हणाली.
" अरे देवा ." आजीने डोक्यावर हात मारून घेतला.
" मसाले वांगे शरूला आवडतात म्हणून बनवलेय." नंदू.
" तो जेवायला येतोय काय? मग सांगायचं आधी , आणखी काही बनवले असते." आजी.
" त्याला सांगितले नाही मी. आज दिवसभर तो मला भेटला कुठे? इथे फिरायला त्याचे उद्या कोणी मित्र येणार आहेत. तर तो तयारी करतोय. बरं मी सलाद कापते. की कोशिंबीर करायची?"नंदू.
ते ऐकून आजीने डोक्यावर हात मारला.
" जा मग आधी त्याला जेवायचं सांगून ये. पहिलेच तुझ्या गोंधळामुळे उशीर झालाय. त्याचे जेवण आटपायचे. ते कोशिंबीरचे मी बघते. आणि हो , आधी तुझा तो अवतार ठीक कर. कसा झालाय बघ? असे वाटतेय ५० लोकांचा स्वयंपाक केलाय." आजी हसत म्हणाली.
" जा मग आधी त्याला जेवायचं सांगून ये. पहिलेच तुझ्या गोंधळामुळे उशीर झालाय. त्याचे जेवण आटपायचे. ते कोशिंबीरचे मी बघते. आणि हो , आधी तुझा तो अवतार ठीक कर. कसा झालाय बघ? असे वाटतेय ५० लोकांचा स्वयंपाक केलाय." आजी हसत म्हणाली.
" अरे हो, त्याचे जेवण नको व्हायला. " नंदू तशीच पळाली.
" शरू ssssss..." नंदू पळतच शरूच्या वाड्यात आली. तशीच आतमध्ये पळत गेली.
" शरू ss ..." आवाज देतच होती की समोरचे दृश्य बघून ती तिथे दारातच थांबली.
शरूचे जेवण चालले होते. शरूची आई शरूला आपल्या हाताने भरवत होती.
" इतका मोठा घोडा झाला तरी याला भरवायला आई लागते. लाडोबा झालाय नुसता. " शरूची आई त्याला एक घास भरवत म्हणाली.
" असू द्या हो वन्स, आवडते मुलांना." मामी.
" नाहीतर काय , या आईला काही कळतच नाही. आता अमेरिकेला गेल्यावर स्वतःच्याच हाताने बनवायचे आहे आणि स्वतःच्याच खायचे पण आहे." शरू.
" हो रे हो. आताच पुरवून घे सगळे लाड. बायको आली की काही व्हायचे नाही." मामी.
" का? मी तर तेव्हा पण आईच्या हाताने खाणार.
" शरू.
" शरू.
" अरे मग तू तिला खाऊ घालण्यात बिझी होशील ना !" .मामी मस्करी करत बोलल्या.
ते ऐकून सगळे हसायला लागले. त्याला लाजल्यासारखे झाले.
" बायको तुला असे खाऊ घालेल काय?" आई त्याची मस्करी करत होती.
तेवढयात शरूचे लक्ष दाराकडे गेले. तर दारात नंदू उभी होती.
" हो घालेल ना. मी खाऊ घालणारीच शोधणार आहे." तो नंदूकडे बघत बोलला. तिच्या डोळ्यात त्याला पाणी दिसले.
नंदू मागे वळली आणि तशीच पळत घरी गेली.
" हिला काय झालं?" विचार करत शरूने जेवण लवकर आटोपले.
" नंदू ssss." शरू आवाज देत नंदूच्या वाड्यात आला.
" आजी, नंदू कुठेय?" शरू.
" ती वर माडीवर असेल. जेवली पण नाही पोर." आजी.
" का? काय झालं ?"शरू.
"आज नंदूने तुझ्यासाठी जेवण बनवले होते. तुला बोलवायला आली होती, तू जेवत होता म्हणून परत आली. तिला जेऊन घे म्हटले तर भूक नाही म्हणाली. आतापर्यंत उड्या मारत होती. अचानक काय झालं काय माहिती, वरती जाऊन बसली." आजी.
" ओह ! अच्छा. बरं मला माहिती आहे काय झालं असेल, तू जेवायचं ताट वाढून दे , मी बघतो तिला." शरू.
शरू ताट घेऊन वरती आला.
नंदू टेरेसवर एका कोपऱ्यात उभी होती , आकाशात वरती चांदण्या बघत होती .
शरूने ताट झुल्यावर ठेवले आणि नंदूकडे गेला. तिच्या कंबरेत हात घालून तिला पाठीमागूनच मिठी मारली. तिच्या खांद्यावर आपली हनुवटी ठेवत हळूच तिच्या कानाजवळ फुंकर मारली. तरी ती तशीच स्तब्ध उभी होती. तिच्या हाताला धरून त्याने तिला हळूच स्वतःकडे वळवलं. नंदुच्या डोळ्यात आसवे जमा झाली होती. तिच्याकडे बघून त्याच्या पण हृदयातून एक कळ गेली.
" आई बाबांची आठवण येतेय ना?" शरू.
त्याच्या अशा बोलण्याने, तिच्या डोळ्यांतील पाणी गालावर ओघळले. मानेनंच तिने हो म्हणून सांगितले.
त्याने तिच्या हाताला ओढून तिला स्वतःच्या कुशीत घेतले आणि तिच्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवला. आतापर्यंत तिने अश्रू आवरून ठेवले होते , त्याच्या स्पर्शाने तिला अनावर झाले आणि तिला हुंदका आला. तिच्या रडण्याच्या आवाजाने त्याने तिच्या भोवतालची त्याची मिठी अजून घट्ट केली. आणि तिच्या पाठीवर हाताने थोपटत होता. तिला पण तिच्या भावना अनावर झाल्याने, तिने पण त्याला घट्ट पकडले आणि त्याच्या शर्टमध्ये डोकं खुपसून रडत होती.. त्याने पण तिला रडू दिले.
थोड्यावेळाने नंदूला बरे वाटले. त्याने तिच्या डोक्यावर किस केले.
" बरं वाटतेय ना आता?"शरू.
तिने होकारार्थी मान हलवली.
" तुला कसं कळलं की मला आई बाबांची आठवण येते आहे?" डोळे पुसत ती त्याच्या डोळ्यात बघत बोलली.
" तुझे हे टपोरे टपोरे मांजरीसारखे डोळे आहेत ना, त्यांनीच सांगितले, तू घरी मला बोलवायला आली होती तेव्हाच.." शरू.
" हो तुला अस जेवतांना बघितले. काकी तुला खाऊ घालत होत्या. खूप छान वाटत होते. मला पण आईची आठवण झाली. मी कधी असे आईच्या हाताने खाल्लेले, मला आठवत पण नाही रे. कशी होती माझी आई, ते सुद्धा मला आठवत नाही. का आई मला सोडून गेली?" रडक्या आवाजात नंदू बोलत होती.
त्याला तिचे दुःख जाणवत होते.
" shhh! शांत हो आधी. ' शरूने तिला जवळ घेतले..
" खूप छान असेल तुझी आई, तेव्हाच तर हे पिल्लू इतकं गोड आहे ना. " शरू.
" देवाचे प्लॅन्स आपल्याला पण नाही माहिती ना? जे आपल्या हातात नाही, त्याचा विचार नाही करायचा." शरू.
नंदू त्याचं बोलणं ऐकत होती.
नंदू त्याचं बोलणं ऐकत होती.
" बर चल आता जेऊन घे." तिच्या हाताला धरून त्याने तिला झुल्यावर बसवले. आणि भाजीपोळीचा एक घास त्याने तिला भरवला.
त्याल असे भरावतांना बघून तिचे मन परत भरून आले.
" काय ग तू चिमणे?" त्याने परत तिला जवळ घेतले.
" चल आता रडायचं नाही परत. पटापट जेवायचं. मी तुला आई परत आणून नाही देऊ शकत. पण आईसारखे खाऊ तर घालू शकतो ना. .मी आहे ना राजा, नको अशी रडत जाऊ. पाहिजे तर मी तुला रोज खाऊ घालेल. आवडते काय बघ बरं? आणि तुझ्याजवळ किती गोड आजीआबा आहेत. बघ बरं, तू अशी रडशील तर त्यांना किती वाईट वाटेल?" शरू.
" याला माझ्या मनातलं सगळं कसं कळतं?" नंदू मनातच विचार करत त्याच्याकडे एकटक बघत होती.
" मला या ह्रदयातले सगळे कळते. कारण आता ते माझे झाले आहे. " तिच्या हृदयाकडे बोट करत शरू तिला म्हणाला.
ते ऐकून कोमेजलेले तिचे ओठ जरा रुंदावले.
" एक एक मिनिट, तू आज जेवण माझ्यासाठी बनवले होते, राईट? आणि फक्त तूच खाते आहेस? चल मला पण भरव आता. मला खूप भूक लागली आहे." शरू तिचा मूड ठीक करायला म्हणाला.
" तू तर जेवत होता ना , मी आले होते तेव्हा? मग आता परत भूक लागली?"नंदू.
" तुला असे रडतांना बघून माझ्या घश्याखाली अन्न तरी जाणार आहे काय? माझाजीव अटकला होता. कसेबसे आवरले मी.. मी तुझ्या डोळ्यात एक पण थेंब पाणी बघू शकत नाही. नाही होत मला सहन. तुला थोडा पण त्रास झाला की मला पण त्रास होतो. नाही होत मला सहन. हे इथे (स्वतःच्या हृदयाकडे बोट दाखवत) मला खूप दुखते." तिचा डोळ्यात बघत बोलतांना शरूचा आवाज कपरा झाला होता.
" मी तुझ्या आईबाबांची जागा तर नाही घेऊ शकत. पण मी ते सगळं करेन जे त्यांनी केले असते. पक्का प्रॉमिस! तू माझ्याकडे कसला पण हट्ट करू शकतेस. मी तुझे प्रत्येक हट्ट पुरवण्याचा प्रयत्न करेन." शरू.
नंदू एकटक त्याच्याकडे बघत होती.
" आता बघतच बसणार आहेस काय? खाऊ घाल ग, खूप भूक लागलीय मला." तसे नंदूने त्याला एक घास भरवला.
त्यांचं बोलणं दारामागुन कोणीतरी ऐकत होते. त्यांना असं बघून ते चालले गेले.
" किती प्रेम करतोस रे माझ्यावर? जीव ओवाळून टाकतो. मला जमेल काय रे तुझ्यासारखं प्रेम करायला?" नंदू.
"प्रेमात असे एवढे तेवढे नसते ग. अपेक्षा नसते ठेवायची.. फक्त द्यायचे असते. नको इतका विचार करु, नाहीतर हे छोटंसं डोकं दुखायचं. " शरू तिच्या डोक्यावर टपली मारत म्हणाला.
त्याला आता तिची मस्करी करायचा मूड झाला.
" काय ग हे किती तिखट केले? नुसत्या मिरच्या घातल्यास काय? मला आपल्या लग्नानंतर असे खाऊ घालणार आहेस काय? खूप ट्रेनिंग द्यावी लागेल बाबा." शरू.
" काय ग हे किती तिखट केले? नुसत्या मिरच्या घातल्यास काय? मला आपल्या लग्नानंतर असे खाऊ घालणार आहेस काय? खूप ट्रेनिंग द्यावी लागेल बाबा." शरू.
" ए चूप हा. इतकी मेहनत करून एकतर काहीतरी बनवलं. गपगुमान खायचं हा." नंदू रागाचे नाटक करत म्हणाली. " आणि तसे पण तुमच्या शहराच्या मुलांना नाही झेपायची ही तिखट मिरची."
" हो का? गोड करून घेईल मी ही तिखट मिरची." डोळा मारत शरूने तिचा बोट चावला.
" पागल आहे हा.." मनातच बोलत त्याला मारायला लागली.
"ए बस कर, लागते ना बाई." म्हणत तो पळायला लागला. नंदू पण त्याच्या मागे पळायला लागली. त्यांचा हा मारमारीचा खेळ थोड्या वेळ तसाच सुरू होता. जेवण आटोपून ते दोघे खाली आले.
बाय करत शरू घरी निघून गेला.
******
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ९ च्या सुमारास...
नंदू आणि मीना वाड्या समोर उभ्या होत्या. त्यांचे कॉलेज बद्दल काही गप्पा सुरू होत्या. तेवढयात तिथे जीप सारखी एक मोठी गाडी येऊन थांबली. दोघीजणी तिकडे बघत होत्या.
त्यातून एक गोरीपान मुलगी उतरली. तिने शॉर्ट पँट, स्लीवलेस टॉप घातले होते. डोळ्यांवर गॉगल, केस खांद्या पर्यंत मोकळे , पायात शुज घातले होते. थोडी मतकटच चालत नंदू जवळ आली.
" Hey you, gaawavali girl, where's Shirke's wada? "
" तुम्ही कोण ?" नंदू.
" I am Shriraj's friend, looking for his house. We came from Mumbai. " ती मुलगी गाडीकडे हात दाखवत म्हणाली.
" शरूची मैत्रीण?" ते ऐकून ती मुलगी नंदूच्या डोक्यातच गेली.
" हा सांगते. हे इथून पुढे जावा, पहिला उजवीकडे न वळता पुढल्या उजवीकडून वळा." बऱ्याच वेळ नंदू तिला पत्ता सांगत होती.
ती पत्ता ऐकून गाडीमध्ये जाऊन बसली. गाडी पुढे निघून गेली.
"ए काय ग तिला असा का सांगितला पत्ता? हाच वाडा तर होता." मीना.
" ती अँग्रेजन बघितली ना , कशी बोलली? किती शान मारत होती?.मला तिचा रागच आला. अन् हे काय इथे एवढया मोठ्या अक्षरात नाव पण लिहिले आहे. वाचता येत नाही का?" नंदू.
" शान मारत होती म्हणून राग आला की शरूची मैत्रीण आहे म्हणून?" मस्करी करत मीना म्हणाली.
" ए तसं काही नाही हा. जाऊ दे ना, थोडे गाव बघून घेतील. " हसत नंदू म्हणाली.
दोघी हसायला लागल्या, मीना तिच्या घरी निघून गेली.
*******
२ तासा नंतर....
तीच सेम गाडी परत तिथेच येऊन थांबली.
" अरे हे काय इथेच तर आलो होतो ना आपण? हे काय इथे नाव पण लिहिले आहे. " रोहन.
" हो ना , त्या मुलीने आपल्याला उल्लु बनवलय."राहुल.
" कोणी कोणाला उल्लू बनवलय? आणि तुम्हाला इतका उशीर कसा झाला? आपण बोललो तेव्हा तुम्ही लोकं जवळच तर होते?" शरू बाहेर येत म्हणाला.
" अरे आम्ही इथे मघाशीच आलो होतो. ही टिना, इथे २ मुली उभ्या होत्या त्यांना पत्ता विचारायला गेली होती. त्या मुलीने असा पत्ता सांगितला ना राव की पूर्ण गाव फिरून आलो." राहुल.
" नंदू!" डोक्यावर हात मारत शरू पुटपुटला.
" काय...कोण?" सुजी.
" अं काही नाही. अरे मग मला फोन तरी करायचा? " शरू.
"इथे एक पण टेलिफोन बूथ नाही? कसे करणार?" रोहन.
" हाय राज बेबी." म्हणत टिना शरूच्या गळयात पडली. टिनाला शरू आवडत होता.
" फारच डांबरट होती रे ती गवार. useless." टिना.
"ए तशी नाहीये हा ती. .उगाच काही बोलू नकोस. तिने मस्करी केली असेल. बरं आता आतमध्ये चला." शरू.
" तिचा तुला फारच पुळका रे?" टिना.
" तशी ती खूप क्युट होती हा.. गावात पण इतक्या सुंदर मुली असतात तर?"रोहन.
" क्युट म्हणे my foot." टिना.
टिनाच्या पण ती डोक्यात गेली होती.
टिनाच्या पण ती डोक्यात गेली होती.
" बरं बरं झालं काय तुमचं? इथेच उभ राहायचं काय? चला आता आतमध्ये." शरू.
सगळे गेटच्या आतमध्ये आले.
सगळे गेटच्या आतमध्ये आले.
" wow beautiful !! .... काय सुंदर वाडा आहे रे तुमचा" सुजी.
" बापरे किती झाड आहेत , म्हणूनच इतकं थंड वाटतेय. इथे किती बरं वाटतेय."राहुल.
" असा वाडा मूव्ही मध्येच बघायला मिळतो." सूजी.
" गाव पण खूप छान आहे यार. आता २ तास गल्ली अन् गल्ली फिरून आलो." रोहन.
" हा हा हा हा. बघा तिने किती छान पत्ता सांगितला आणि तू उगाच तिच्यावर चिडली." शरू टिनाला म्हणाला.
तसे सगळे हसायला लागले, टिना सोडून....
हसत हसत सगळे आतमध्ये गेले.
नंदू हे सगळं तिच्या रूम मधून बघत होती.
" किती अंगावर पडत होती शरूचा? त्याला किती चीपकत होती?" नंदूच्या तळपायाची आग मस्तकात जात होती.
" गवार काय? useless काय? दाखावतेच तुला ही नंदिनी काय चीज आहे ते. "कुर्त्याच्या बाह्य वरती करत नंदू बडबडत होती.
*********
क्रमशः
******
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा