नांदू द्या ना सौख्यभरे.. भाग १२

" मी आलोच.. थांब तिथेच."
अनिरुद्ध घाई करत म्हणाला. सानवी तशीच पायर्‍यांवर बसून राहिली. अंधार पडत चालला होता. आणि ती स्वतःला दोष देत होती. कितीही लवकर निघायचे ठरवले होते तरीही निघे निघेपर्यंत तिला उशीर झाला होता. निघताना शोभाताईंनी तिला परत परत सांगितले होते, अनिरुद्धला फोन करायला. पण तिला सरप्राईज द्यायचे होते ना? किती इमले बांधले होते तिने मनात. मागच्या वेळेस जसा अनिरुद्ध वागला तसाच या ही वेळेस वागेल. दोघे छान मजा करू. झालेला विरह विसरून एकमेकांच्या सहवासात रमून जाऊ. पण मिळाले काय? ती इथे पायर्‍यांवर बसून डासांना आपल्या रक्ताची मेजवानी देत होती. थोड्या वेळातच अनिरुद्ध तिथे आला.