नांदू द्या ना सौख्यभरे.. भाग १३

" तुमचं आतडं, यकृत, किडनी काहिही तुटत असेल तर शिवून घेऊ. पण लेक सासरी गेली आहे तर रूळू दे तिला तिकडे. काही महिन्यांनंतर येईलच ना इथे?" प्रदीपराव ठामपणे बोलले. शोभाताई अस्वस्थ होत होत्या. त्यांची लेक सासरी होती. तिच्या आवाजावरून तरी ती तिथे रूळली आहे असं वाटत होतं. तिचा फोन आला की तिथे हसायचे आवाज यायचे. पण इथे त्यांचं घर मात्र तिच्याशिवाय ओकंओकं वाटत होतं. 'काहीतरी कारण काढून तिला बोलावून घ्यायचंच.' असा निश्चय त्यांनी स्वतःशीच केला. आणि तशी संधीही त्यांना लवकरच मिळाली.
सानवीने दोघांचाही चेकअप करून घेतल्यानंतर प्रदीपराव स्वतःची औषधे तर वेळेवर घेत होतेच पण शोभाताईंची तब्येत बिघडून सानवीला त्रास होऊ नये म्हणून त्यांच्या औषधांवरही लक्ष देत होते. त्यातही रोज सकाळी सानवी आठवण करून द्यायचीच. पण त्या दिवशी प्रदीपरावांची दुपारची एक मिटिंग अचानक सकाळी ठेवण्यात आली. वेळेत पोहोचायच्या घाईगडबडीत प्रदीपराव स्वतःची गोळी घ्यायची विसरले. मिटिंगमध्ये खूप वेळा झालेला चहा आणि गोड खाणं यामुळे शरीरात गेलेली साखर त्यांना त्याक्षणी जाणवली नाही. बरं वाटत नाही म्हणून मिटिंग संपताक्षणीच घरी आलेले प्रदीपराव चक्कर येऊन पडले. आणि शोभाताईंनी घाबरत आधी सानवीला फोन लावला.