नांदू द्या ना सौख्यभरे.. भाग २०

रात्रभर सानवी तळमळत होती. अनिरुद्धचे बोलणे आठवून रडत होती. ती जाताच त्याने परत दारू प्यायला सुरुवात केली होती. दारू पिऊन वाटेल तसं बोलत होता. आपण जर तिकडे गेलो आणि त्याने दारू पिऊन रागाच्या भरात हात वगैरे उचलला तर? उद्या तो शुद्धीवर आला की सगळं बोलून घेऊ. असा नव्हता माझा अनि.. त्याला सतत मी समोर हवी असायची. एकेका स्पर्शासाठी तडफडत असायचा.. आणि आता तोच समोरही येत नाहीये. बाळं होणार आहे, हे समजल्यावर पण त्याला आनंद नाही झाला. त्याला नक्की बाळ हवं आहे की नको? काय करु मी म्हणजे माझं आयुष्य सुरळीत होईल. विचार करता करता कधीतरी रात्री सानवीचा डोळा लागला. सकाळी जाग आली ती बेलच्या आवाजाने. सानवी उठून बाहेर आली तर तिचे बाबा सही करून रजिस्टर घेत होते.