नांदू द्या ना सौख्यभरे.. अंतिम भाग

नांदू द्या ना सौख्यभरे.. सर्वप्रथम कथेवर केलेल्या प्रेमासाठी सर्व वाचकांचे मनापासून धन्यवाद. कथेचा विषय हा आजूबाजूच्या घटनांवरून सुचलेला. माझ्या आधीची पिढी ही सहसा नवर्‍याला उलटं न बोलणारी.. सगळे त्रास बर्‍यापैकी सहन करणारी. अगदी कमी प्रमाणात होत असलेले घटस्फोट. माझी पिढी, नवर्‍याच्या अरे ला कारे करणारी. अगदीच नाईलाज झाला तर घटस्फोट घेणारी. पण आत्ताची पिढी? वर्षाच्या आत घटस्फोट? एवढं नक्की काय होत असावं की थाटामाटात लग्न केलं जातं आणि लगेचच घटस्फोट. बऱ्याचदा वाचण्यात येतं की मुलीची आई मुलीच्या संसारात लुडबूड करते म्हणून हे प्रमाण वाढलं आहे. मुलीकडचे म्हणतात सासूच्या स्वभावामुळे मुली नांदत नाहीत. फक्त एवढंच कारण असू शकेल? कोणत्याही सुनेला नवीन घरी गेल्यावर वेळ हवा असतो. तो वेळ न देताच तिच्याकडून भरमसाठ अपेक्षा ठेवल्या जातात. कधी अर्थाचा अनर्थ काढला जातो.. एखादं सुंदर नातं बहरण्याआधीच सुकून जातं. संयम.. जो आजकाल कोणाकडेही आढळत नाही. प्रत्येकाला घाई असते.. मुलाच्या आईला सुनेला आपल्या साच्यात घडवण्याची, मुलीच्या आईला मुलीला त्रास होत नाही ना हे बघायची. थोडा वेळ द्या ना त्या दोघांनाही. त्यांचं पटत नसेल, चुकत असेल तर नक्की बोला.. पण त्यांचे निर्णय त्यांना घेऊ देत ना. याचा अर्थ हा नाही की त्यांची प्रत्येक गोष्ट ऐका. पण कुठेतरी त्यांना जाणीव होऊ देत काय चूक काय बरोबर याची. काही जणांना म्हणणे पटेल काही जणांना नाही. सानवी अनिरुद्ध सारखं प्रेम असेल तर कधीनाकधी गैरसमज दूर होऊन ते एकत्र येतील ही. पण नाही येऊ शकले तर एकापेक्षा जास्त आयुष्यांची परवड होईल. त्यामुळेच पालकांना सांगावेसे वाटते, नांदू द्या ना त्यांना सौख्यभरे.. अडीअडचणीत पाठिशी उभे रहा पण त्यांच्यासाठी अडचण होऊ नका.