एक दिवस ती लक्ष्मीला बोलली
"तुझी लाडकी तर तुझी सून आहे. सून आल्यापासून लेक दूरावली"
आता तुला वेदा कुठे दिसते. नेहमी माधवी हवी असते."
"तुझी लाडकी तर तुझी सून आहे. सून आल्यापासून लेक दूरावली"
आता तुला वेदा कुठे दिसते. नेहमी माधवी हवी असते."
"आई मुलांना कधी अंतर देत नाही. तू माझी मुलगी आहे. तुझ्यावर जी माया आहे ती काही कमी होणार नाही हो पण आता ती देखील ह्या घराचा हिस्सा आहे. तिला अंतर देऊन चालणार नाही. माझ्या नंतर तीच तर हे घर सांभाळणार आहे."
हे सारं काही माधवी ऐकत होती.
"आई, काहीही काय बोलते तुला काही होणार नाही."
वेदाच्या डोळ्यात पाणी आलं.
रात्रीचं जेवण झालं. लक्ष्मी आणि किशोर शतपावली करत होते.
"लक्ष्मी, तू बरोबर बोलत होती. वेदाचा रागिष्ट आणि फटकळ स्वभाव बदलायला हवा होता."
"हे सगळं होणार मला माहित होतं; पण ती लहान म्हणून तुम्ही दुर्लक्ष करत राहिला. अश्या स्वभावाचा किती त्रास होतो हे माझ्यापेक्षा जास्त कोण समजू शकतं?"
"मला माहित आहे लक्ष्मी ताईने तुलाही असाच त्रास दिला होता."
"सुमती ताईंनी मला ह्या घरचं कधी मानलं नाही. मी नेहमीच परकी राहिले. परकेपणाची भावना फार छळते हो. त्या देवाघरी गेल्या तरी त्यांचे ते बोल आजही कानात घुमतात. प्रत्येकवेळी अपमान करत राहिल्या. त्यामुळे मी खूप आनंदाचे क्षण गमावले आणि तुमच्या आई देखील त्यांना साथ द्यायच्या, मला नेहमी वाटायचे की त्या आई म्हणून समजून घेतली; पण तसं न होता त्याच भांडण काढायच्या. खूप सोसलं. कितीही काळ लोटला तरी ती जखम तशीच ओली राहणार."
"लक्ष्मी, झालं गेलं विसरून जा."
"अश्या गोष्टी विसरायचा प्रयत्न केला तरी नाही विसरता येत. मलाही हे विसरायचे आहे; पण काय करू? ते सगळं सतत आठवत राहतं."
डोळ्यातील येणारे अश्रू तिने अलदग पदराने टिपले.
"जे माझ्या वाट्याला आले ते माधवीच्या वाट्याला नको इतकंच वाटतं. गुणी पोरगी आहे हो. दुधात साखर विरघळावी अशी विरघळली आहे आपल्या घरात. एकाही कामाला हात लावू देत नाही. सतत चेहरा हसरा ठेवते. कसल्या गोष्टीची कुरबुर नाही. खरं सांगू का ती माझी सून आहे असं वाटत नाही, असं वाटतं देवाने सुनेच्या रुपात दुसरी लेक पाठवली. काहीतरी पुण्य असेल जे माधवीच्या रूपात आले. फक्त माझी हीच ईच्छा आहे वेदाने तिला समजून घ्यावं."
दोघांचं बोलणं झालं आणि झोपायला रुममध्ये गेले.
रात्रीचे एक वाजले होते. लक्ष्मीच्या छातीत दुखायला लागलं.
किशोरने सर्वांना आवाज दिला.
विवेक,वेदा आणि माधवी पळत आले.
विवेकने फॅमिली डॉक्टरांना फोन केला.
डॉक्टरही आले.
चेक केलं.
लक्ष्मीला अटॅक आला होता. ताबडतोब मोठ्या हॉस्पिटलमध्ये नेले.
वेदा तर आईची अशी अवस्था बघून रडू लागली.
माधवी मात्र अश्या वेळेस खंबीर झाली.
ती सर्वांना धीर देत होती.
वेदाचे अश्रू पुसले.
कधी नव्हे ते वेदा माधवीच्या गळ्यात पडून रडू लागली.
वातावरण गंभीर झालं होतं. विवेकलाही काही सुचत नव्हतं. तो देखील डोक्याला हात लावून बसला होता.
क्रमशः
शेवटचा भाग चुकवू नका.
अश्विनी ओगले.
अश्विनी ओगले.