नात्याची गोड सुरवात भाग ४ अंतिम
हॉस्पिटलमध्ये गणरायाची मूर्ती होती.
त्या मूर्तीसमोर हात जोडून लक्ष्मीसाठी प्रार्थना करत होती.
त्या मूर्तीसमोर हात जोडून लक्ष्मीसाठी प्रार्थना करत होती.
वेदाला आईचे बोल आठवले.
"माझ्या नंतर माधवीच घर बघणार आहे."
आणि खरंच तसंच झाले होते.
किशोर,विवेक,वेदा सगळेच गर्भगळीत झाले होते. कोणाच्या अंगात अवसान नव्हते, मात्र माधवी अजूनही धीर एकवटून होती.
सर्वांनाच धीर देत होती.
सासरेबुवांच्या डोळ्यात पाणी होते.
लक्ष्मीचा चेहरा डोळ्यासमोर येत होता. शतपावली करत असताना जे काही बोलत होती ते सारं आठवत होतं.
माझी एकच ईच्छा आहे वेदाने तिला समजून घ्यावे.
माधवीने किशोरला पाहिले. त्याच्याकडे गेली.
"बाबा, आई ठीक होतील. असं धीर सोडून कसं चालणार?" तिने त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवला.
"माधवी, आज तुझं खूप कौतुक करत होती. खूप गप्पा मारल्या. जुन्या आठवणींना उजाळा दिला. म्हणत होती काही गोष्टी विसरता येत नाही."
बाजूला बसलेली वेदा,विवेक देखील सारं ऐकत होते.
किशोर पुढे बोलू लागला.
"तिची शेवटची ईच्छा देखील बोलून दाखवली."
आता सगळेच कान टवकारून ऐकू लागले.
"काय म्हणाली आई?" वेदा.
"वेदा, आई म्हणाली माझी शेवटची ईच्छा आहे की वेदाने माधवीला समजून घ्यावं."
हे ऐकून तर वेदाला अजूनच रडू येऊ लागलं.
"बाबा, आईला माझ्यामुळे त्रास झाला का?"
"ताई, काहीही काय बोलताय. तुमच्यामुळे काही झालं नाही. बघा आता डॉक्टर येतील आणि आई बऱ्या आहेत असंच सांगितली. माझा गणरायावर विश्वास आहे. आपल्यावर जे संकट आलं आहे ते दूर करणार."
आणि खरंच तसंच झालं.
डॉक्टरांनी येऊन तसे सांगितले.
थोड्या दिवस ऍडमिट करावं लागेल. अंडर ओबसर्वशन ठेवावं लागेल.
दुःखाचे अश्रू आता आनंदाश्रू मध्ये बदलले.
"वहिनी, खरंच तू बरोबर बोलली." वेदाने माधवीला घट्ट मिठी मारली.
किशोरने देखील डोळे पुसले.
विवेकच्या मनावरचे ओझे नाहीसे झाले.
"आम्ही त्यांना भेटू शकतो?" माधवी.
"हो थोड्या वेळाने. नर्सला मी सांगून ठेवतो."
डॉक्टर निघून गेले.
"गणराया, तूच संकटातून बाहेर काढले. तुझे खूप खूप आभार." माधवीच्या डोळ्यात सुखाश्रु होते.
थोड्या दिवसाने लक्ष्मीला डिसचार्ज देण्यात आला.
वेदा लक्ष्मीकडे बसली होती.
"आई, मी जेवन आणते. जेवणाची वेळ झाली." माधवी म्हणाली.
"वहिनी मी देखील येते. वाढायला मदत करते." वेदा.
"ताई, तुम्ही बसा, जेवण वाढलं आहे फक्त ताटं आणायची आहेत."
माधवीने ताटं आणली.
वेदाच्या आवडीची खीर केली होती.
"ताई, साखर तुम्हाला लागते तशीच घातली आहे हं."
"वहिनी, खीरमध्ये साखर नसेल तरी चालेल, तू आल्यापासून जो घरात गोडवा आहे तो साखरेपेक्षा जास्त आहे गं."
माधवीच्या डोळ्यात पाणी आलं.
लक्ष्मीच्या मनासारखं झालं होतं. लेकीचं बदललेलं रूप पाहून ती सुखावली.
तिची ईच्छा शेवटी पूर्ण झाली होती.
नणंद भावजय ह्या अनोख्या नात्याची गोड सुरवात झाली होती.
समाप्त.
कथा लेखन - अश्विनी ओगले.
स्पर्धा.
स्पर्धा.
कथा आवडली असेल तर एक लाईक जरूर द्या. कंमेंटमध्ये देखील जरूर सांगा.धन्यवाद.