निवांत वेळ

" सगळ्यांसाठी सगळं करताना स्वतःकडे का म्हणून दुर्लक्ष करावे माणसाने? आई, तुम्ही बायका ना खूपच मतलबी असता. आनंद तुमच्या पोटात राहत नाही आणि दुःख, वेदना माहित नाही पोटाच्या कोणत्या अशा कोपऱ्यात दडवून ठेवता की जवळच्या व्यक्तीला देखील त्या जाणवत नाही. तुला माहितेय आई... अवनीला मी खूप वेळा म्हणालो होतो. की, अवनी आपण छान असं दोन तीन दिवस बाहेर फिरायला जाऊ या. घरातील कामातून तू पण फ्री होशील आणि मी देखील कामाच्या टेन्शन मधून रिलॅक्स होईन. त्यावर ती नेहमीच हेच सांगायची मला, विहान... अरे घरातील कामे कधी संपतात का रे? अजून मुलांचं नीट व्हायचे आहे. आई बाबा थकलेत, त्यांना आता आरामाची गरज आहे. अशा वेळी मुलांची जबाबदारी त्यांच्यावर टाकून मी कसं येणार तुझ्या सोबत. माझं सगळं लक्ष घराकडेच लागून राहील त्यावेळी. त्यापेक्षा मुले मोठी झाली ना तेव्हा ते त्यांचं स्वतःचं बघतील. मग आपण जाऊ या एकत्र फिरायला. तो दिवस काही आमच्या आयुष्यात आलाच नाही आई. माहित नाही अशा किती अपूर्ण इच्छा, अधुरे स्वप्न उराशी घेऊन माझी अवनी आज मला अर्ध्यावरच सोडून गेली आहे. नंतर जगू आपण आपले आयुष्य निवांत असं म्हणणारी माझी अवनी एकटीच पुढे निघून गेली. तिच्या नशिबी निवांत वेळ आलाच नाही आई."