नूतन एक संघर्ष ( भाग ४ )

दादाच्या लग्नाची घरात धामधूम सुरू झाली. वहिनीला शालू, मंगळसूत्र याची खरेदी झाली. नातेवाईकांकडून दादाचे केळवण केले गेले. मानापानाचे कपडे आणि भांडी आणण्यात आली. बुंदीचे लाडू करण्यासाठी घरी आचारी बोलावला गेला. कित्येक किलोने बुंदी पाडली गेली. जवळचे नातेवाईक आठ दिवस आधीपासूनच राहायला आलेले त्यामुळे घराला लग्नघराचे स्वरूप प्राप्त झाले होते. लग्नाच्या आदल्या दिवशी दादाला हळद लावण्यात आली. वहिनीचा सख्खा मामा मुंबईत असल्याने वहिनीचे वऱ्हाड कोकणातून मुंबईत उतरलेले. वहिनीला उष्टी हळद पाठवण्यात आली. सवाष्णींना बांगडया भरण्यात आल्या. पुरणावरणाचा स्वयंपाक करून सवाष्णी पूजल्या. ग्रहमख, व्याहीभोजन, सीमंतपूजन अगदी साग्रसंगीत झाले आणि ठरलेल्या मुहूर्तावर दादाचे लग्न झाले. दादाच्या लग्नातले जेवण अतिशय सुग्रास होते. कित्येक वर्षे दादाच्या लग्नातल्या जेवणाची लोकं तारीफ करत होती. माझ्याकडे पाहून जवळच्या नातेवाईकांना खूप वाईट वाटत होते पण आईने सगळ्यांना बजावून ठेवलेले की, माझ्याकडे कोणीही कसलाही विषय काढायचा नाही ज्याने करून मला मानसिक त्रास होईल. माझ्या पोटातले बाळ मला बुंदीचा लाडू खायला उत्तेजित करत होते त्यामुळे दादाच्या लग्नातले बुंदीचे लाडू मी मनसोक्त खाल्ले. लग्न खूपच थाटामाटात झाले.
संध्याकाळी रिसेप्शनला तेव्हा कोकाकोला ठेवला होता. एक मात्र खंत वाटत होती की, मी करवली म्हणून लग्नात मिरवू शकले नाही. वहिनीकडची मंडळी लग्न पार पडेपर्यंत घाबरलेलीच होती. लग्न पार पडल्यावर निर्धास्त झाली.
माप ओलांडून वहिनीने आमच्या घरी प्रवेश केला. दुसऱ्या दिवशी सत्यनारायणाची पूजा झाली. वहिनीच्या माहेरची लोकं पूजा झाल्यावर आपल्या गावी परतली. दादाच्या लग्नाचा अल्बम आला. फोटोग्राफरने सगळ्या विधींचे अतिशय सुंदर फोटो काढले होते. त्या काळी ब्लॅक अँड व्हाइट जरी फोटो असले तरी ते पाहायला खूप मज्जा वाटत असे. दादा आणि वहिनीचा जोडा अगदी दृष्ट लागण्यासारखा दिसे. दोघे फिरायला घराबाहेर पडले तर त्या दोघांना बघायला कॉलनीतले लोकं गॅलरीमध्ये येऊन उभे राहायचे.