ओढ तुझ्या प्रेमाची भाग ९

एक सुस्कारा टाकत ती म्हणाली "खरंच आपण इतके वाईट असतो की, आपला स्वीकार कोणीच करू नये? आपलं मन कोणीच समजू नये? मी खूप दुखावली आहे. सारं काही आठवलं तरी, आज तितक्याच वेदना होतात. असं वाटतं आपण आयुष्यात खूप पुढे आलो आहोत, जगतो आहोत; पण एक क्षण येतो आणि आरसा दाखवून जातो. त्या वेदना, दुःख सारं काही जसेच्या तसे माझ्या डोळ्यासमोर उभे राहते. आजही मी स्वतःला प्रश्न विचारते, मी खरंच गुन्हा केला आहे का? राधाचे वडील तिची अवस्था समजत होते. त्यांनाही माहित होतं की, तिने किती भोगलं होतं. किती जरी प्रयत्न केला तरी लोकांची मानसिकता बदलणे आपल्या हातात नाही समजून गेले होते, त्यामुळे त्यांनी कधीच तिला दुखावलं नाही. नेहमी तिच्या बाजूने उभे राहिले. आज मात्र तिच्या मनाची होणारी घालमेल ते समजत होते. खूप वर्षानंतर आज जुन्या आठवणी काढून ती जणू स्वतःचं मन मोकळं करत होती. त्यांना माहीत होतं की, तिच्या मनाला झालेले जखम खूप खोल आहे. कधीतरी बोलून मन मोकळं झालं तर, तिला नक्कीच बरं वाटेल; म्हणून आज ते तिला बोलू देत होते.