ओंजळीत माझ्या सुखाचे चांदणे....७

केतकी दुसऱ्या दिवशी सकाळीच लवकर निघाली. मनाची चलबिचल सुरू झाली होती. ‌तिला अन्न गोड लागत नव्हते. आजही ती न खाता पिता निघाली होती. दहा वाजता कविसंमेलन सुरू होणार होते. ती नियोजित ठिकाणी पोहोचली. पण कार्यक्रम सुरू व्हायला थोडा वेळ होता.‌ एरवी आवर्जून समोर जाऊन बसणारी केतकी आज मात्र अगदी शेवटी एका कोपऱ्यात जाऊन बसली. जवळपास अर्ध्या तासानंतर कार्यक्रम सुरू झाला. मान्यवरांच्या हस्ते उद्घाटन झाले. त्यानंतर भाषणे झाली. त्यानंतर एका मागोमाग एक कवी कवयित्री येऊन आपले सादरीकरण करत होते. दुपारचे दोन वाजत आले. तिचे नाव पुकारले होते. पण विचारांच्या तंद्रीत तिचे लक्षच नव्हते. एकदा दोनदा नाव घेऊनही ती उठली नाही म्हणून अद्वैत तिच्या जवळ आला.