ओंजळीत माझ्या सुखाचे चांदणे....९

अद्वैतने तिला खूप थांबविण्याचा प्रयत्न केला. पण आज तो खूप हतबल झाला होता. त्याचे मन सैरभैर झाले होते. त्याच्या मनात निराशेचे मळभ जमायला लागले. त्याने त्याची गाडी काढली आणि तो निघाला. भरधाव वेगाने गाडी चालवू लागला. त्याचे भान हरपले होते. वेड्यासारखी त्याची अवस्था झाली होती. घरी न जाता शहराबाहेर असलेल्या तलावाजवळ तो जाऊन पोहोचला. जिथे कोणीही चिटपाखरू नव्हते. अशा ठिकाणी तलावाच्या काठावर जाऊन बसला. शांत आणि हलके तरंग उमटले होते. कमळाच्या फुलांना बघताच प्रसन्न वाटत होते. मनसोक्तपणे पाण्यात पोहणारे बदक किती छान जगण्याचा आनंद घेत होते. एरवी निसर्गाचा भरभरून आनंद घेणारा अद्वैत आज हरवला होता. हरवलेल्या स्वप्नांना तो प्रितीचे पंख लावून उडू पहात होता. पण अचानक त्याचे पंखच कापले गेले. केतकी त्याच्यापासून दूर होत आहे. हा विचारच त्याला अस्वस्थ करत होता. शब्द होते ; पण गळ्यातून बाहेर पडत नव्हते.‌ अचानक केतकीने तिचा निर्णय कळवला होता. पण खरच तिचे माझ्यावर‌ प्रेम नव्हतेच का! अद्वैत डोक धरून बसला होता. केतकीला आपण विसरू‌ शकत नाही आणि केतकी आपल्या मनातले बोलत नाही. तिच्या ओंजळीत मी सुखाची फुले टाकू इच्छितो तर ती का मागे हटत आहे. मला वाटतं मी उगाचच त्यांच्या आयुष्यात ढवळाढवळ करत आहे. कितीतरी वेळ त्याने तिथे घालवला. काही तरी मनाशीच निश्चय करून. तो घरी आला आणि त्याने मनाशी एक निचय केला. त्याने एक अर्ज लिहीला. दुसऱ्या दिवशी अद्वैत काॅलेजमध्ये गेला आणि अर्ज दिला आणि ताबडतोब निघून गेला. केतकी जेव्हा काॅलेजमध्ये आली. तेव्हा तिला कळले की अद्वैत सुट्टीवर गेला आहे. काय झालं असेल? किती दिवसांची सुट्टी काढली असेल? इतका कसा नाराज झाला? का त्याच्यासोबत मी जे वागली ते चुकीचेच होते. मला त्याने कळवले सुध्दा नाही. इतकी परकी झाले का मी? जाऊ दे मला तरी काय घेणंदेणं आहे त्याच्याशी? असे म्हणत ती कामाला लागली. पण अद्वैत नसल्याने तिलाही करमत नव्हते. खरंतर तिच्या प्रत्येक सुखदुःखाचा तो साक्षीदार होता. त्याच्या मनात खूप आपुलकी होती. खूप आपलेपणा होता.‌ पण काल आपण जरा जास्त वाईट वागलो त्याच्याशी.