परकी : भाग चौथा (अंतिम)

असं म्हणतात ना दिवा विझायच्या क्षणी जास्तंच तेजाळतो तसंच काहीसं इंदु मावशीचं आज झालं होतं. तिच्या मनातल्या भावना सचेतन झाल्या होत्या. आसपास घडणारं सगळं तसं तिला जाणवत होतं पण मन मात्र भूतकाळात धावत होतं. थोड्या वेळानं इंदू मावशीची धाकटी मुलगी स्नेहा आईजवळ येऊन बसली. आपल्या आईवर तिचं खरं प्रेम होतं इंदू मावशीचं पण ह्या लेकीवर प्रेम जरा जास्तचं होतं. मनातलं काहीबाही स्नेहाजवळचं तिने मोकळं केलं होतं. आता ह्या शेवटच्या घटका मोजतानाही इतकी वर्ष जे सहन केलं, मनात ठेवलं ते सगळं स्नेहाला सांगावंसं इंदू मावशीला वाटत होतं.

किती वर्ष गेली पण इंदू मावशीच्या मनातून ती गोष्ट जाता जात नव्हती. तिला आठवत होतं, आपल्या सासूबाई वारल्या त्यानंतर संसाराची सगळी जबाबदारी हिने उचलली. हातात पैसे नसायचे! नावाला घराची मालकीण पण अवस्था बिकट होती. नवऱ्याची तैनात सांभाळून संसार रेटत होती. एखाद्या वेळी त्याने चहा मागितला, पाणी मागितलं आणि मिनिटभर हिला द्यायला वेळ झाला तरी पाठीत दणका बसायचा. कितीतरी वेळा दुखरी ढोपरं हुळहुळत असायची तिची पण कोणाला शब्द बोलायची बिशाद नव्हती.

त्या दिवशी तर सगळ्याचा उचांक झाला होता. संध्याकाळची वेळ होती. मुलं मांडीवर एका खोलीत कंदिलाच्या प्रकाशात अभ्यास करत होती. इंदू मावशी स्वयंपाकात गुंतली होती. चुलीवरचं कालवण रटरटून उकळत होतं. एकीकडे इंदू मावशी परातीत भाकरी बडवत होती. बाहेर दरवाज्यापाशी नवऱ्याची चाहूल लागली म्हणून पदराला हात पुसत ती लगबगीनं बाहेर आली. बघते तर त्याला स्वतःचा तोल सावरता येत नव्हता. दारू पिऊन आला होता.

"आता कमी करा हे पिणं! मुलं आहेत घरात! काय म्हणतील ती?" कधी नव्हे ते इंदू मावशी बोलून गेली. झालं! आधीचं काय म्हणावं तसं त्यात हे बायकोकडून ऐकून घेणं म्हणजे त्याच्या पुरुषी अहंकाराला ठेच लागली होती. तिरमिरीत त्याने पायातली कोल्हापुरी चप्पल काढली आणि तिच्या गालावर सटकन मारली. तिने गालावर हात धरुन धीर करून म्हणलं,