तिची ती अनिमिष नजर त्या काळ्याभोर डोळ्यात अडकली.. परत एकदा!
त्यांच्या मुखातून आनंदाने हाक निघाली. चेहऱ्यावर आनंद, आश्चर्य, अविश्वास सगळेच भाव उमटले. प्रवासाने थकलेला तिचा चेहरा प्राजक्त बघून फुलला होता. केस थोडे विस्कटलेले, पण बाकी तशीच, पूर्वीसारखी.
खरेच सुमीच का ही? तोच सावळा वर्ण, टपोरे डोळे, हनुवटीवरचा तीळ.. आणि नाक? तसेच अपरे!
" सुमी, अगं इथे कशी? कधी आलीस? कुणासोबत? "
त्यांच्या प्रश्नांची सरबत्ती सुरु झाली.
तिचा हात त्यांच्या हातातच.
"काय वेंधळ्यासारखा विचारतोय, आधी आत तर ये."
आनंदाने त्यांच्या गव्हाळ वर्ण आणखी तेजोमय दिसत होता. हृदयाची स्पंदने आपोआप वाढली होती. डोळ्यात ढगांची गर्दी होत होती.
आणि ती..? तिच्याही डोळ्यात साचलं होतं आभाळ, अगदी भरगच्च! केव्हा कोसळेल, नेम नाही. ती अगदी गोठल्यासारखी त्याच्याकडे बघत होती. ज्याच्या आठवणीत अर्ध आयुष्य सरलं तो असा अवचित समोर उभा!
त्याने पुन्हा आग्रह केला.
"अनी.."
तिच्या तोंडून आपलं नाव ऐकून इतका वेळ रोखून धरलेले थेंब तिच्या हातावर रिचले.
"मी नकटू? तू आंधळा.. एवढी मोठी दिसले नाही तुला मी? धक्का दिलास ना? सगळी फुलं खाली सांडली ."
" कुठून जाडी दिसतेय रे, तूच ढोल्या.. "
दोघांचा बांध मोकळा झाला.
तो तिला हळुवार प्रेमाने समजावत होता. ती शांत झाली, पण मनाची घालमेल सुरूच होती.
"आठवायला मी काही विसरलेच कुठे? हृदयाच्या कप्प्यात तुझ्यासोबतचे प्रत्येक क्षण जपलेत, अगदी जसेच्या तसे."
"अशी दारातच थांबणार आहेस का? ये ना तू आत."
त्यांनी पुन्हा म्हटलं तसा तिने पाय टाकला.
असं म्हणून ते आत गेले.
तिची नजर एकवार त्या सुसज्ज हॉलभर फिरली. किती नीटनेटकं, प्रत्येक वस्तू जिथल्या तिथे. भिरभीरणाऱ्या नजरेला शोकेसमधल्या वस्तूंनी तिला भुरळ घातली. अवॉर्ड्स, सर्टिफिकेट्सनी सजलेले शोकेस. तिचे डोळे ते सगळे टिपत होते. `डॉक्टर ऑफ द इयर´, `बेस्ट गायनॅकॉलॉजिस्ट´ असे कितीतरी अवॉर्ड्स. एका बाजूला फोटोचा कोलाज. आणि त्यातच एक फोटोफ्रेम.. विराजची!
पाणी घेऊन ते बाहेर आले. मन अजूनही अस्थिर होतं. पण नजर स्थिर होती, तिच्यावर रोखलेली.
सुमी.. तू अजूनही थांबलीहेस का? माझ्यासाठी?´
मनातल्या मनात त्यांचं विचारूनही झालं, पण शब्द बाहेर येईनात.
तिनं विराजच्या फोटोवरून नजर फिरवली, आणि तिथलेच एक पदक हातात घेतले. `Dr. A. Y. Sathe´, ते अक्षर तिच्या काळजाचा ठाव घेऊन गेले आणि डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला.पदक जागेवर ठेऊन ती मागे वळली. मागे तिचा अनी उभा, हातात पाण्याचा ग्लास घेऊन.
"अनी, रावीचा डॉक्टर साठे म्हणजे तू आहेस? "
इतका वेळ गप्प असलेल्या सुमीने विचारलं. तिचा तो एक प्रश्न, आणि त्यांच्या मनातील इतर प्रश्नांची उकल होता होता पुन्हा वाढली.
रावीला बघितल्यावर कित्येकदा वाटलं होतं, ही सुमीची लेक तर नाही ना? पण मनात एक वेडी आशा होती, सुमी लग्न करणं शक्य नाही, कधीच नाही.
"शी इज एव्हरीवन अँड एव्हरीथिंग फॉर मी. माय मॉम इज माय सिंगल मदर, बट शी स्प्रेड्स ऑल द शेड्स ऑफ एव्हरी रिलेशन्स ईन माय लाईफ!" चार दिवसांपूर्वीच रावी त्यांच्याशी हे बोलली होती. पण त्याचा नेमका अर्थ अजूनही लागेना.
सुमीच्या गळ्यात मंगळसूत्र दिसत नव्हते, `मग ही रावीची मॉम कशी? सिंगल मदर म्हणजे डिवोर्स झालाय की आणखी काही?´ प्रश्नांची यादी संपता संपेना.
ती त्याच्या छातीवर हलका दाब देत म्हणाली.
त्याच्या ओठाला तिने पाण्याचा ग्लास लावला. " थोडं पाणी तरी पी, म्हणजे बरं वाटेल तुला. अनी बोल ना रे काहीतरी."
तिच्या डोळ्यातील थेंब त्याच्या गालावर विसावले आणि त्याने डोळे उघडले. ती थोडी झुकली होती. त्याचे काळेभोर डोळे थेट तिच्या टपोऱ्या डोळ्यांना भिडले. तिच्या डोळ्यात किती ती काळजी? किती ते प्रेम? सारंच कसं उतू जात होतं.
तिचा स्वर रडवेला झाला होता.
तिच्या डोळ्यात आरपार बघत त्यांनी विचारले.
हळवे होत त्यांनी पुन्हा विचारलं.
त्यांच्याजवळ रावी धावत आली. चेहऱ्यावर काळजीचे सावट पसरले होते. सुमीचा रडवेला आवाज तिच्यापर्यंत पोहचला, त्यामुळे तिथे येण्यास ती स्वतःला रोखू शकली नव्हती.
त्यांनी बघितलं, हिच्याही टपोऱ्या डोळ्यात तीच काळजी, तेच प्रेम! सुमीचीच लेक शोभावी इतका सारखेपणा!
तिची ती जवळीक सुमी न्याहाळत होती.
`अनीविषयी किती आपलेपणा दडलाय हिच्या मनात. विराजच्या आधीच कशी हक्काने त्याच्याजवळ गेलीय. त्याच्याही डोळ्यात तिच्याबद्दलचे प्रेम दिसतेय की. बापलेकीच्या नात्याची वीण रुजलीय दोघांत. तिचे डॉ. साठे म्हणजेच माझा अनी आहे हे कळाल्यावर कशी रिऍक्ट होईल ही?´
तिच्या डोळ्यातले भाव विराज टिपत होता.
"मामा, एकमेकांना भेटलात का तुम्ही?" तिथले वातावरण हलके करण्याचा त्याचा प्रयत्न सुरु होता.
त्यांच्या कानाशी जात कोणाला आवाज जाणार नाही, अशी अगदी हळुवारपणे ती म्हणाली.
`कशी ही जगावेगळी मुलगी? स्वतःच्या आईच्या प्रियकरालाच तिच्याविषयी सांगते आहे? खरंच सुमीचीच लेक का ही?´
"मॉम, बसा ना तुम्ही. मी लगेच कॉफी घेऊन येतो."
"नको रे विराज, आम्ही निघतो आता."
ती म्हणाली.
रावीने आर्जव केले.
विराजकडे बघून एक स्मित देऊन सुमी बाहेर गेली, तिच्यामागोमाग रावीचे पाऊल बाहेर पडले.
त्यांच्या नजरेला नजर देत विराज विचारत होता.
ते त्याच्याकडे केवळ बघत होते.
आपले दोन्ही हात त्यांच्या खांद्यावर ठेवत तो म्हणाला.
कार सुरु करतांना रावी तिला विचारत होती.
खिडकीची काच खाली करत तिने डोळे मिटून घेतले.
काही न बोलता रावी ड्राईव्ह करायला लागली.
"...तुमने तो आकाश बिछाया,
मेरे नंगे पैरो में जमीं है.
पा के भी तेरी आरजू हो
हो, शायद ऐसे जिंदगी हंसी है.
आरजू में बहने दो,
प्यासी हूं मै प्यासी रहने दो.
रहने दो
कतरा कतरा मिलती है,
कतरा कतरा जीने दो
जिंदगी है, बहने दो
प्यासी हूं मै प्यासी रहने दो
रहने दो ना…"
.
.
.
क्रमश :
********
आवडलाय ना हा भाग? आवडला असेल तर नक्कीच कमेंट करून सांगा, नसेल आवडला तर तेही सांगा.
कमेंट तर कराच सोबत फबी पेजवर like करायला विसरू नका.
साहित्यचोरी गुन्हा आहे. तेव्हा लेखकांच्या मर्जीशिवाय कुणीही त्यांचे लेख इतरत्र शेअर करू नये. शेअर करायचे झाल्यास फेसबुकची लिंक शेअर करावी. धन्यवाद!
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा