पारिजातक

सकाळी अंगणात प्राजक्त सडा टाकून मोकळा होतो. रितं होण्याचं समृद्धपण तो किती सहजपणे दाखवतो. त्या इवल्याशा नाजूक फुलांचा कितीसा भार असणार ना ! जो की त्याला हलका होऊन मोकळा झाला म्हणजे सृजनांचा हा भार हलका होतं असतो का? हलकं झालं म्हणून पोकळी निर्माण होतं नाही. तो मोकळा झालं म्हणजे खरंच रिता झालं असं म्हणता येणार नाही. मला वाटतं की रितं होण्यासाठी मुळात रिकामं असावं लागतं. हेच रिकामपण प्राजक्तकडे नक्कीच आहे, पुन्हा नव्याने फुलण्यासाठी, ह्या सृजनांकडे त्या सुंदर प्रक्रियेत तो मशगूल होतो. उद्यासाठी पुन्हा तेवढ्याच कळ्यांना खुलवण्यासाठी, सुंदर शुभ्र फुलांना फुलवण्यासाठी तो रिता होतो. प्रत्येकात केशर साठवून सुगंधाची कुपीची सगळीकडे लयलूट करण्यासाठी तो मोकळा झाला. मातीकडून घेतलेल्या जीवनदशाचं देणं सुगंधाच्या रूपात परत करण्यासाठी तो मोकळा झाला. धरणीच्या उपकराची परतफेड करायची त्याला जाणीव आहे. कृतघ्न व्हायला तो माणूस नाहीच ना. ज्या क्षणी ती फुले त्याच्या फांदीपासून वेगळी होतात त्याच क्षणी त्याचा त्या फुलांवरचा हक्क सोडतो. आजची फुललेली सारी फुले तो वर्तमानातील त्या क्षणांना वाहून मोकळा होतो. त्या फुलांत तो गुंतून राहत नाही. फुलांपासून दुरवण्याचं, विरहाचं दुःख तर त्यालाही असतं पण तरीही तो ते दुःख ठाऊक नाही असे दाखवतो म्हणूनच रितेपणाची भावना त्याच्या मनी मुळ धरत नाही. तो अनुभवतो तो फक्त बहरण्यातील परिपूर्णता आणि देण्यातील समाधान जे की त्याच्याकरिता
लाखमोलाचं आहे. त्याचा हाच गुण आपल्याला घेता आलं तर असा प्राजक्त व्हायला हवं ना ! मागच्या गोष्टी विसरून, त्यात गुंतून न रहता वर्तमानाचा प्रत्येक क्षण पूर्ण जगून घ्या, पुढचा क्षण प्राजक्ताच्या फुलासारखं फुलवा. फक्त आपलंचं नाही तर इतरांचं आयुष्यही सुगंधी करा. हाच संदेश तर देतो तो आपल्याला, होय ना!