वाट प्रेमाची -३
हळूहळू, आराध्या आणि स्वप्निलचे नाते अधिक दृढ होत गेले. दोघांच्या सहवासात त्यांच्या मनातील भीती आणि शंका विरघळू लागल्या. स्वप्निलच्या प्रेमळ आणि समजूतदार स्वभावामुळे आराध्या अधिक सुरक्षित वाटू लागली. तरीही, तिच्या मनातील समाजाची भीती अजूनही संपली नव्हती.
"लोक काय म्हणतील? माझ्या भूतकाळामुळे माझ्यावर काही आरोप तर लागणार नाहीत ना?" असे विचार तिच्या मनात सतत घोंघावत होते. ती स्वतःबद्दल, तिच्या मुलीबद्दल आणि भविष्यातील अडथळ्यांबद्दल चिंतेत होती.
स्वप्निलने तिला शांतपणे समजावत सांगितले, "प्रेम कोणत्याही बंधनात अडकत नाही, आराध्या. समाज काय म्हणेल यापेक्षा आपल्याला काय वाटतं, आपलं प्रेम किती शुद्ध आहे, हे महत्त्वाचं आहे. आपल्याला आयुष्य एकत्र घालवायचं आहे, आणि मी तुझ्या प्रत्येक निर्णयामागे ठाम उभा असेन."
त्याच्या शब्दांमधील विश्वास आणि डोळ्यांतील निष्ठा पाहून आराध्याच्या मनातील भीती कमी होऊ लागली. ती स्वप्निलवर पूर्ण विश्वास ठेवू लागली, पण तरीही तिच्या मुलीच्या भविष्याची चिंता तिला स्वस्थ बसू देत नव्हती.
एका संध्याकाळी, दोघं नदीकाठी निवांत बसले होते. समोर अथांग पसरलेलं पाणी हळूहळू संधिप्रकाशाने सोनेरी भासत होतं. मंद वाऱ्याच्या झुळुकीने वातावरण अधिक आल्हाददायक झालं होतं. दोघंही शांत होते, पण त्यांच्या मनात अनेक विचार चालू होते.
आराध्याने हळूवार स्वप्निलकडे पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत हलकासा गोंधळ आणि एक प्रकारचा निर्धार होता. काही क्षण शांततेत गेले, मग तिने धीर एकवटत म्हटलं, "मी नव्याने सुरुवात करायला तयार आहे, स्वप्निल. पण माझ्या मुलीचं भविष्य... तिच्यासाठी योग्य निर्णय घेतोय ना, अशी शंका वाटतेय."
स्वप्निलने तिचा हात हातात घेतला. त्याच्या स्पर्शात एक आश्वासन होतं. तो तिच्या डोळ्यांत पाहत हळूच म्हणाला, "आराध्या, तुझी मुलगी माझ्यासाठीही तितकीच महत्त्वाची आहे, जितकी तुझ्यासाठी. तिचं भविष्य सुरक्षित ठेवणं ही माझीही जबाबदारी असेल. आपण तिघं मिळून हे नवीन आयुष्य आनंदाने जगू."
त्या क्षणी, आराध्याच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले, पण ते आनंदाश्रू होते. तिच्या मनातील भीती पूर्णपणे नाहीशी झाली नव्हती, पण आता तिला हे माहीत होतं—स्वप्निल तिच्यासोबत आहे, प्रत्येक टप्प्यावर, प्रत्येक अडचणीला सामोरं जाण्यासाठी.
त्या संध्याकाळी, नाशिकच्या गडद आकाशाखाली, चंद्राच्या सौम्य प्रकाशात, एका नवीन प्रेमकथेचा आरंभ झाला.
काही महिन्यांनी आराध्या आणि स्वप्निलने विवाह केला. या नात्याने केवळ त्यांच्या जीवनाला नवीन दिशा दिली नाही, तर एकमेकांसाठी असलेल्या त्यांच्या निःस्वार्थ प्रेमाचीही प्रचिती दिली. आराध्या आता केवळ एका मुलीची आई नव्हती, तर स्वप्निलच्या सुख-दुःखाची सोबतीण, त्याच्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग बनली.
या निर्णयावर गावकऱ्यांनीही मनापासून स्वीकारोक्ती दिली. सुरुवातीला काही शंका-कुशंका असल्या तरी, आराध्या आणि स्वप्निलच्या नात्यातील निर्मळ प्रेम आणि परस्परांवरील निष्ठा पाहून गावाने त्यांना आनंदाने स्वीकारले.
ही प्रेमकथा जरी दुःखाने सुरू झाली असली, तरी प्रेम, विश्वास, आणि एकमेकांना साथ देण्याच्या निर्धाराने ती पूर्णत्वाला पोहोचली.
कधी कधी प्रेम अशा वाटेने आपल्या आयुष्यात येते, जिथे आपण त्याची कधी कल्पनाही केलेली नसते. मात्र, जेव्हा ते खरं आणि शुद्ध असतं, तेव्हा ते केवळ आपल्या जीवनाला नवीन अर्थ देत नाही, तर संपूर्ण आयुष्यच बदलून टाकतं.
सौ. जान्हवी साळवे (मुंबई)
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा