सकाळचा गजर वाजतो, आणि आपण झोपेतून उठतो. मोबाईल उचलतो. वेळ पाहतो, नोटिफिकेशन्स तपासतो, ईमेल्स वाचतो, आणि दिवसाची धावपळ सुरू होते. हा दृश्य प्रत्येक घरात, प्रत्येक मनात सारखाच आहे. आपण उठतो आणि लगेच धावतो — कुठे? का? हे विचारायलाच वेळ नसतो.
आपलं आयुष्य म्हणजे जणू एक शर्यत. प्रत्येक जण आपापल्या दिशेने धावतोय. कोणी पदासाठी, कोणी पैशासाठी, कोणी प्रतिष्ठेसाठी. पण या धावण्यात सगळेच एक गोष्ट विसरतायत — थांबणं.
कधी कधी वाटतं, आपण या धावपळीतून बाहेर आलो तर आयुष्य थांबेल का? नाही. उलट, ते सुरू होईल.
कधी कधी वाटतं, आपण या धावपळीतून बाहेर आलो तर आयुष्य थांबेल का? नाही. उलट, ते सुरू होईल.
थांबणं म्हणजे मागे जाणं नाही. थांबणं म्हणजे क्षणाचं भान ठेवणं. पण आपल्याकडे आता क्षणही नाहीत, फक्त वेळ आहे. घड्याळाच्या काट्यांशी स्पर्धा करताना आपण स्वतःला हरवून बसलो आहोत.
कधी तरी स्वतःला विचार – “शेवटचं कधी मी शांतपणे बसून काहीही न करता वेळ घालवला होता?”
बहुधा उत्तर सापडणार नाही. कारण आपण आता काहीही न करण्याच्या कलेत निपुण नाही. आपण काहीतरी करत राहायलाच शिकलोय.
कधी तरी स्वतःला विचार – “शेवटचं कधी मी शांतपणे बसून काहीही न करता वेळ घालवला होता?”
बहुधा उत्तर सापडणार नाही. कारण आपण आता काहीही न करण्याच्या कलेत निपुण नाही. आपण काहीतरी करत राहायलाच शिकलोय.
आपण चालतो, पण कुठे? आपण बोलतो, पण कोणाशी? आपण हसतो, पण खरंच आनंदात का?
या प्रश्नांची उत्तरं मिळवण्यासाठी आपल्याला थांबावं लागतं. आणि हे थांबणं म्हणजे कमजोरी नाही, ते म्हणजे जाणिवेचा क्षण.
या प्रश्नांची उत्तरं मिळवण्यासाठी आपल्याला थांबावं लागतं. आणि हे थांबणं म्हणजे कमजोरी नाही, ते म्हणजे जाणिवेचा क्षण.
एका दिवशी मी ठरवलं — आज फोन वापरणार नाही. आज कोणाशी बोलणार नाही, काहीही पोस्ट करणार नाही. फक्त स्वतःसोबत राहणार.
सुरुवातीला विचित्र वाटलं. शांतता असह्य वाटली. पण हळूहळू तीच शांतता गोड वाटू लागली.
त्या दिवशी मी स्वतःचा श्वास ऐकला, पक्ष्यांचा आवाज ऐकला, पावसाच्या थेंबांचं संगीत ऐकलं.
आणि मनात एकच विचार आला — “हे सगळं रोज होतं, पण मीच ते कधी ऐकलं नव्हतं.”
सुरुवातीला विचित्र वाटलं. शांतता असह्य वाटली. पण हळूहळू तीच शांतता गोड वाटू लागली.
त्या दिवशी मी स्वतःचा श्वास ऐकला, पक्ष्यांचा आवाज ऐकला, पावसाच्या थेंबांचं संगीत ऐकलं.
आणि मनात एकच विचार आला — “हे सगळं रोज होतं, पण मीच ते कधी ऐकलं नव्हतं.”
आपल्याला वाटतं, आपण खूप पुढे आलोय — तंत्रज्ञानात, सुविधांमध्ये, संपर्कांमध्ये. पण खरं पाहिलं तर आपण मागे गेलोय भावनांमध्ये, नात्यांमध्ये आणि स्वतःच्या मनाशी संवादात.
आजच्या काळात आपण जगाशी जोडलेलो आहोत, पण स्वतःपासून तुटलेलो.
आजच्या काळात आपण जगाशी जोडलेलो आहोत, पण स्वतःपासून तुटलेलो.
कधी कधी असं वाटतं की आपण चालणारी यंत्रं झालो आहोत.
आपल्या स्मितामागे थकवा, यशामागे असुरक्षितता आणि बोलण्यातून रिकामेपणा झिरपत असतो.
लोक आपल्याला successful म्हणतात, पण आपण आतून शांत नाही.
हेच खरं आयुष्याचं दुःख आहे — बाहेर सगळं व्यवस्थित, आत मात्र गोंधळ.
आपल्या स्मितामागे थकवा, यशामागे असुरक्षितता आणि बोलण्यातून रिकामेपणा झिरपत असतो.
लोक आपल्याला successful म्हणतात, पण आपण आतून शांत नाही.
हेच खरं आयुष्याचं दुःख आहे — बाहेर सगळं व्यवस्थित, आत मात्र गोंधळ.
थांबणं म्हणजे त्या गोंधळातला श्वास.
थांबणं म्हणजे स्वतःला विचारणं – “मला नेमकं हवंय काय?”
कारण आपण जे शोधतोय ते बाहेर नाही, ते आत आहे.
आनंद म्हणजे मिळालेलं नव्हे, तर जाणवलेलं.
आणि ते जाणवण्यासाठी थांबावं लागतं.
थांबणं म्हणजे स्वतःला विचारणं – “मला नेमकं हवंय काय?”
कारण आपण जे शोधतोय ते बाहेर नाही, ते आत आहे.
आनंद म्हणजे मिळालेलं नव्हे, तर जाणवलेलं.
आणि ते जाणवण्यासाठी थांबावं लागतं.
एकदा एक वाक्य वाचलं होतं – “If you don’t slow down, life will find a way to stop you.”
किती खरं आहे हे!
कधी आजार, कधी एकटेपणा, कधी ताण – आयुष्य आपल्याला थांबवायला भाग पाडतं.
पण जर आपण स्वेच्छेने थांबलो, तर त्या थांबण्यात शांतता सापडते.
थांबणं म्हणजे आयुष्याचं मूल्यमापन.
आपण किती कमावलो त्याचं नव्हे, तर आपण काय गमावलं त्याचं.
किती खरं आहे हे!
कधी आजार, कधी एकटेपणा, कधी ताण – आयुष्य आपल्याला थांबवायला भाग पाडतं.
पण जर आपण स्वेच्छेने थांबलो, तर त्या थांबण्यात शांतता सापडते.
थांबणं म्हणजे आयुष्याचं मूल्यमापन.
आपण किती कमावलो त्याचं नव्हे, तर आपण काय गमावलं त्याचं.
थांबून बसल्यावर कळतं की आपलं जीवन खूप सुंदर आहे.
सूर्यास्ताचं सौंदर्य, पावसाच्या थेंबांचा गंध, आईच्या आवाजातला प्रेमभाव, मित्राची साथ — या सगळ्या गोष्टी आपण गृहित धरल्या आहेत.
पण जेव्हा आपण थांबतो, तेव्हा या लहानशा गोष्टी पुन्हा आपल्या मनात झळकतात.
आणि तेव्हाच जाणवतं — आनंद हा मिळवायचा नसतो, अनुभवायचा असतो.
सूर्यास्ताचं सौंदर्य, पावसाच्या थेंबांचा गंध, आईच्या आवाजातला प्रेमभाव, मित्राची साथ — या सगळ्या गोष्टी आपण गृहित धरल्या आहेत.
पण जेव्हा आपण थांबतो, तेव्हा या लहानशा गोष्टी पुन्हा आपल्या मनात झळकतात.
आणि तेव्हाच जाणवतं — आनंद हा मिळवायचा नसतो, अनुभवायचा असतो.
थांबणं म्हणजे वेळ वाया घालवणं नाही, तर वेळ समजून घेणं आहे.
आज आपण वेळेचं गुलाम झालो आहोत.
आपण घड्याळाच्या काट्यांना पाळतो, पण हृदयाच्या तालाला विसरतो.
जेव्हा आपण थांबतो, तेव्हा आपण पुन्हा त्या तालात जगायला लागतो.
आज आपण वेळेचं गुलाम झालो आहोत.
आपण घड्याळाच्या काट्यांना पाळतो, पण हृदयाच्या तालाला विसरतो.
जेव्हा आपण थांबतो, तेव्हा आपण पुन्हा त्या तालात जगायला लागतो.
आपल्या धावण्यात इतकी स्पर्धा आहे की आपल्याला जिंकायचंच आहे.
पण विचार कर, जर तू स्वतःलाच हरवलंस तर त्या जिंकण्यात काय अर्थ आहे?
जग जिंकलंस तरी आत्मशांती हरवली, तर तुझं जीवन अधुरं राहील.
पण विचार कर, जर तू स्वतःलाच हरवलंस तर त्या जिंकण्यात काय अर्थ आहे?
जग जिंकलंस तरी आत्मशांती हरवली, तर तुझं जीवन अधुरं राहील.
थांबणं म्हणजे आत्मशांतीचं दार उघडणं.
थांबणं म्हणजे वर्तमानात राहणं.
थांबणं म्हणजे स्वतःला ओळखणं.
थांबणं म्हणजे वर्तमानात राहणं.
थांबणं म्हणजे स्वतःला ओळखणं.
कधी कधी वाटतं, जर सगळं थांबलं तर काय होईल?
उत्तर सोपं आहे — जग चालू राहील, पण तू अखेर स्वतःला पाहू शकशील.
आणि तो क्षण — हाच सर्वात जिवंत क्षण असेल.
उत्तर सोपं आहे — जग चालू राहील, पण तू अखेर स्वतःला पाहू शकशील.
आणि तो क्षण — हाच सर्वात जिवंत क्षण असेल.
आयुष्य म्हणजे फक्त धावपळ नाही, ते एक प्रवास आहे.
प्रत्येक थांबा, प्रत्येक विराम, प्रत्येक श्वास हा त्या प्रवासाचा भाग आहे.
थांबणं म्हणजे थांबवणं नाही, तर अनुभवणं आहे.
प्रत्येक थांबा, प्रत्येक विराम, प्रत्येक श्वास हा त्या प्रवासाचा भाग आहे.
थांबणं म्हणजे थांबवणं नाही, तर अनुभवणं आहे.
म्हणून आज फक्त एक क्षण काढ — स्वतःसाठी.
फोन बाजूला ठेव, आवाज थांबव, आणि स्वतःला ऐक.
तू ऐकशील — मन काय म्हणतंय, आत्मा काय मागतोय.
आणि तेव्हा तुला जाणवेल, की आयुष्य खरंच सुंदर आहे.
फोन बाजूला ठेव, आवाज थांबव, आणि स्वतःला ऐक.
तू ऐकशील — मन काय म्हणतंय, आत्मा काय मागतोय.
आणि तेव्हा तुला जाणवेल, की आयुष्य खरंच सुंदर आहे.
Stop. Breathe. Listen. Live.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा