पावसामधील ती
संध्याकाळचे वातावरण एकदम प्रसन्न होतं. आकाशात काळे ढग दाटून आले होते, आणि वाऱ्याच्या झुळकीसोबत थेंब-थेंब पाऊस हळूहळू कोसळायला लागला. स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्मवर गर्दी होती, पण त्यात ती एकटीच वेगळी दिसत होती, साधा कॉटनचा निळा ड्रेस, केस मोकळे सोडलेले, आणि डोळ्यांत काही तरी अपूर्ण वाटणारी ओढ.
राघवने तिच्याकडे पाहिलं आणि क्षणभर सगळं थांबल्यासारखं झालं. दोन वर्षांपूर्वीची आठवण अचानक मनात डोकावली, तोच पाऊस, तीच मुलगी, आणि तोच थरारलेला क्षण जिथे दोघे पहिल्यांदा भेटले होते.
त्या दिवशी कॉलेजला जाण्याच्या वाटेवर मुसळधार पाऊस सुरू झाला होता. सगळे विद्यार्थी धावत होते, आणि ती छत्रीशिवाय उभी होती. राघवने तिच्या दिशेने छत्री पुढे केली.
“ये, थांब, भिजशील ना...” राघव म्हणाला.
ती थोडं संकोचली, पण मग हळूच छत्रीत आली.
त्या छोट्या छत्रीत दोघे एवढे जवळ आले की वाऱ्याचा आवाजही हरवला.
“ये, थांब, भिजशील ना...” राघव म्हणाला.
ती थोडं संकोचली, पण मग हळूच छत्रीत आली.
त्या छोट्या छत्रीत दोघे एवढे जवळ आले की वाऱ्याचा आवाजही हरवला.
त्या दिवसानंतर रोज काही ना काही निमित्ताने भेट व्हायची. कधी लायब्ररीत, कधी कँटीनमध्ये. तिचं नाव होतं सिया तिच्या नावासारखंच शांत आणि गोड स्वभावाचं मन होते.
राघवला तिची सवय लागली होती. तिचं हसणं, तिचं बोलणं, तिचा “ठीक आहे” म्हणणं, सगळंच मनात बसलं होतं.
पण एक दिवस सगळं बदललं.
पण एक दिवस सगळं बदललं.
राघवला मुंबईत नोकरीची ऑफर आली होती. सिया मात्र तिच्या गावातच राहणार होती. शेवटचा दिवस, दोघं नेहमी भेटायच्या झाडाखाली उभे होते. पाऊस पुन्हा सुरू झाला होता.
राघव म्हणाला, “मी जाऊ का, सिया?”
ती हळूच म्हणाली, “जावं लागेल ना... पण कधी विसरू नकोस.”
राघवने तिच्याकडे पाहिलं, काही बोलू शकला नाही. फक्त तिच्या हातावर पावसाचे थेंब गळाले, की अश्रू, त्यालाही कळलं नाही.
राघव म्हणाला, “मी जाऊ का, सिया?”
ती हळूच म्हणाली, “जावं लागेल ना... पण कधी विसरू नकोस.”
राघवने तिच्याकडे पाहिलं, काही बोलू शकला नाही. फक्त तिच्या हातावर पावसाचे थेंब गळाले, की अश्रू, त्यालाही कळलं नाही.
त्या नंतर संपर्क तुटला. दोन वर्षे गेली.
आणि आज... ती पुन्हा समोर उभी होती, स्टेशनवर.
आणि आज... ती पुन्हा समोर उभी होती, स्टेशनवर.
राघव थबकला. पाऊस पुन्हा सुरू झाला होता, पण आता त्याला पावसाची सवय झाली होती. त्याने सावकाश तिच्याकडे पाऊल टाकलं.
“सिया...?” त्याने तिला हाक मारली.
ती वळली. तिच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि ओढ दोन्ही स्पष्ट होतं.
“राघव?” ती आनंदात म्हणाली..
“सिया...?” त्याने तिला हाक मारली.
ती वळली. तिच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि ओढ दोन्ही स्पष्ट होतं.
“राघव?” ती आनंदात म्हणाली..
क्षणभर शांतता. फक्त पावसाचा आवाज.
“कसं आहेस?” ती विचारते.
“तसाच आहे... तुझ्या आठवणीत.” तो म्हणाला.
ती हसली, अगदी तसंच हसू, जसं दोन वर्षांपूर्वी पावसात पाहिलं होतं.
“तसाच आहे... तुझ्या आठवणीत.” तो म्हणाला.
ती हसली, अगदी तसंच हसू, जसं दोन वर्षांपूर्वी पावसात पाहिलं होतं.
दोघे स्टेशनच्या बाहेर आले. रस्त्यावर पाणी साचलेलं, लोक धावत होते.
राघवने हात पुढे केला. “चल, आज पुन्हा भिजूया.”
ती थोडं थांबली, पण मग तिच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं.
दोघे पावसात चालत राहिले, छत्रीशिवाय.
राघवने हात पुढे केला. “चल, आज पुन्हा भिजूया.”
ती थोडं थांबली, पण मग तिच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं.
दोघे पावसात चालत राहिले, छत्रीशिवाय.
त्या क्षणी ना वेळ जाणवत होती, ना गर्दी.
फक्त दोन मनं, ज्यांनी अंतर आणि वर्षं दोन्ही पार केलं होतं.
फक्त दोन मनं, ज्यांनी अंतर आणि वर्षं दोन्ही पार केलं होतं.
पाऊस थांबला. रस्त्यांवर पाण्यात दिव्यांचं प्रतिबिंब चमकत होतं.
सिया म्हणाली, “कधी वाटलं नव्हतं, पुन्हा भेटशील असं.”
राघवने तिचा हात धरला, “कधी विसरलो नव्हतो.”
सिया म्हणाली, “कधी वाटलं नव्हतं, पुन्हा भेटशील असं.”
राघवने तिचा हात धरला, “कधी विसरलो नव्हतो.”
ती काही क्षण त्याच्याकडे पाहत राहिली, आणि मग हळूच म्हणाली,
“कधी कधी नियती पण पावसासारखी असते, अनपेक्षित पण हवीहवीशी वाटणारी.”
“कधी कधी नियती पण पावसासारखी असते, अनपेक्षित पण हवीहवीशी वाटणारी.”
राघव हसला.
त्या रात्री दोघे स्टेशनवरून एकाच गाडीने निघाले
कुठे जात आहेत, माहित नव्हतं... पण एकमेकांसोबत होते.
त्या रात्री दोघे स्टेशनवरून एकाच गाडीने निघाले
कुठे जात आहेत, माहित नव्हतं... पण एकमेकांसोबत होते.
पावसामधील ती पुन्हा त्याच्या आयुष्यात आली होती
आणि यावेळी, राघवने ठरवलं होतं,
या वेळी ती जाऊ देणार नाही.
आणि यावेळी, राघवने ठरवलं होतं,
या वेळी ती जाऊ देणार नाही.
कधी कधी पावसाचे थेंब केवळ आभाळातून नाही, तर आठवणींतूनही कोसळतात.