पावलांची सरगम...भाग 1
शहराच्या एका गजबजलेल्या कोपऱ्यात एक छोटीशी कॉफी शॉप होती — “पावलांची सरगम”. तशी ती फारशी मोठी नव्हती, पण तिथली शांतता, मोकळं वातावरण आणि मधूनमधून वाजणाऱ्या जुन्या गाण्यांची गोड सुरावट, काहीतरी खास घेऊन येत असे.
याच ठिकाणी काम करत होती सई, २६ वर्षांची, एक साधीशी पण मनाने खूप सुसंस्कृत मुलगी. दिवसभर तिचा हसतमुख चेहरा, ग्राहकांशी गोड संवाद आणि प्रत्येक कप कॉफीत टाकलेली आपुलकीची चव... हे सगळं त्या दुकानाचं खास वैशिष्ट्य होतं.
एक दिवस तिथं एक नवीन ग्राहक आला — ऋषभ. IT कंपनीत नोकरी करणारा, पण थोडासा गप्पाटप्पा आणि शांत स्वभावाचा. तो रोज संध्याकाळी यायचा, नेहमी “ब्लॅक कॉफी” मागवायचा आणि खिडकीजवळ बसून एखादी पुस्तकं वाचत रहायचा.
सईने आधी फारसं लक्ष दिलं नाही, पण हळूहळू तिला त्याच्या शांत वागण्यात एक वेगळीच उब जाणवायला लागली.
एके संध्याकाळी
सईने हसत विचारलं,
“तुमचं रोजचं पुस्तक वाचन झालं की अजूनही बाकी आहे?”
“तुमचं रोजचं पुस्तक वाचन झालं की अजूनही बाकी आहे?”
ऋषभ थोडासा हसला, “पुस्तकं संपत नाहीत... आणि काही लोकंही नाही.”
त्या क्षणी दोघांची नजरेला नजर भिडली. शांत वातावरणात काहीतरी न बोलता उमजलं.
त्या दिवसानंतर ऋषभ आणि सईमध्ये संवाद वाढला. ऋषभला तिच्या डोळ्यांमधली स्वप्नं दिसायला लागली आणि सईला त्याच्या शांत शब्दांमध्ये आधार वाटायला लागला.
एका पावसाच्या संध्याकाळी, कॉफीच्या वाफांमध्ये सई म्हणाली.
“कधी वाटतं… ही ‘पावलांची सरगम’ आपण दोघांनी चालवावी… आजीबाईसारखी गोड कॉफी आणि आपल्यासारखा सच्चा संवाद…”
“कधी वाटतं… ही ‘पावलांची सरगम’ आपण दोघांनी चालवावी… आजीबाईसारखी गोड कॉफी आणि आपल्यासारखा सच्चा संवाद…”
ऋषभने हळूच तिचा हात धरला…
“आपण सुरुवात करूया का सई? पुस्तकं, कॉफी, आणि आपली सरगम… दोघांसाठी.”
“आपण सुरुवात करूया का सई? पुस्तकं, कॉफी, आणि आपली सरगम… दोघांसाठी.”
ऋषभ आणि सईने त्यांच्या नात्याला नाव न देता एकमेकांच्या सोबतीचा स्वीकार केला. कॉफीशॉपमध्ये आता फक्त ग्राहकांची वर्दळ नव्हती, तर प्रत्येक टेबलावर त्यांच्या नात्याची साक्ष देणारी स्मितहसू गोड नजर होती.
एक रविवारची सकाळ.
सई आणि ऋषभ पहिल्यांदाच बाहेर भेटले — कॉफीशॉपच्या बाहेर. सईने सोबर पांढरा टॉप आणि निळी जीन्स घातली होती. केस मोकळे, डोळ्यांत कुतूहल आणि ओठांवर गोडसं हसू. ऋषभ त्याला पाहून क्षणभर थांबला. त्याचं मन म्हणालं, “हीच ती मुलगी, जिने माझं एकटेपण विसरवलं.”
ते दोघं जवळच्या एका जुन्या पुस्तक बाजारात गेले. सई पुस्तकांच्या ढिगात हरवली होती आणि ऋषभ तिला पाहत राहिला.
“हे बघ... "Letters to Juliet” मिळालं. हे तू वाचलं आहेस का?” सईने विचारलं.
“वाचलं... पण तुझ्या डोळ्यांतली प्रत्येक भावना याच्या प्रत्येक पत्राहून जास्त बोलकी आहे...” ऋषभ म्हणाला, आणि सई हलकं लाजली.
त्या दिवशी त्यांनी कितीतरी वेळ एकत्र फिरत, बोलत, हसत घालवला. दिवस संपताना ऋषभ म्हणाला,
“सई, आपण दोघंही वेगवेगळ्या पुस्तकांचे पान होतो, पण आता एकत्र एक नवा अध्याय लिहायचा आहे.”
“सई, आपण दोघंही वेगवेगळ्या पुस्तकांचे पान होतो, पण आता एकत्र एक नवा अध्याय लिहायचा आहे.”
सईचं मन गडद ढगांतून चमकणाऱ्या इंद्रधनूसारखं भरून आलं. ती म्हणाली,
“हो... पण नवा अध्याय ‘पावलांच्या सरगम’मध्येच सुरू व्हायला हवा.”
“हो... पण नवा अध्याय ‘पावलांच्या सरगम’मध्येच सुरू व्हायला हवा.”
त्या दिवशीपासून...
“पावलांची सरगम” फक्त एक कॉफीशॉप राहिलं नाही. ती झाली एक भावना. ऋषभने आपली नोकरी ठेवून सईसोबत ती जागा अधिक सुंदर करायला सुरुवात केली. नवीन मेन्यू, कविता आणि पुस्तकांचा कोपरा, प्रत्येक टेबलावर ठेवलेली एक छोटीशी “wish jar”, आणि दर शुक्रवारी सईचं गाणं.
ते ठिकाण आता शहरातलं सर्वात जिवंत पण शांत ठिकाण झालं होतं.
एक दिवस, एक लहान मुलगी आपल्या आईसोबत तिथं आली. ती म्हणाली,
“आई, ह्याच ठिकाणी ना लोकं प्रेम करत शिकतात? आणि आपुलकी कशी वाटते ते समजतं?”
“आई, ह्याच ठिकाणी ना लोकं प्रेम करत शिकतात? आणि आपुलकी कशी वाटते ते समजतं?”
आई हसली आणि ती wish jar मध्ये एक छोटं कागद टाकून गेली. “पावलांच्या सरगममध्ये एक दिवस माझंही प्रेम यावं...”
ऋषभ आणि सईचं नातं आता केवळ प्रेमापुरतं मर्यादित राहिलं नव्हतं. दोघांनी पावलांची सरगमला एक “जीवंत स्वप्न” बनवलं होतं. ग्राहक त्यांच्याकडे केवळ कॉफीसाठी नाही, तर शांतता, गोड संवाद आणि आपुलकीसाठी यायचे.
एका गोडशा सकाळी, ऋषभने सईसाठी एक खास सरप्राईज ठेवलं होतं.
सई नेहमीप्रमाणे दुकानात आली. ती कपाट उघडणार इतक्यात तिला नोट सापडली,
“सई, आजचा दिवस तुझ्यासाठी खास आहे. फक्त माझ्यावर विश्वास ठेव... आणि मागे वळू नकोस."
“सई, आजचा दिवस तुझ्यासाठी खास आहे. फक्त माझ्यावर विश्वास ठेव... आणि मागे वळू नकोस."
ती हळूच हसली. मनात गोंधळ होता, पण पावलांनी विश्वासाचं गीत म्हटलं.
ती पुढे गेली, आणि...
पुस्तकांच्या रॅकमागे एक छोटंसं दार उघडं होतं. आत एक छोटं स्टेज, फिकट दिवे, आणि मागे नाजूक आवाजात वाजणारा एक गाणं — "तुझ्यात जीव रंगला..."
ऋषभ तिथे उभा होता. हातात एक गुलाब. समोर छोटंसं कव्हर केलं होतं.
"सई, मला आयुष्याची प्रत्येक संध्याकाळ तुझ्यासोबत घालवायची आहे. कॉफीच्या वाफेत तुझं प्रतिबिंब, माझ्या शब्दांपेक्षा अधिक सुंदर आहे. आपण लग्न करु या का?"
"सई, मला आयुष्याची प्रत्येक संध्याकाळ तुझ्यासोबत घालवायची आहे. कॉफीच्या वाफेत तुझं प्रतिबिंब, माझ्या शब्दांपेक्षा अधिक सुंदर आहे. आपण लग्न करु या का?"
सईला अश्रू आवरले नाहीत. ती हसतच त्याच्याजवळ गेली.
“हो... ऋषभ... अगदी पावलांच्या सरगमसारखं हे नातं चालू ठेवूया...”
“हो... ऋषभ... अगदी पावलांच्या सरगमसारखं हे नातं चालू ठेवूया...”
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा