पावलांची सरगम...भाग 3
एक नवीन स्वप्न: “पावलांची सरगम फाऊंडेशन”
ऋषभ आणि सईने ठरवलं.
पावलांची सरगम फक्त व्यवसाय न राहता, समाजासाठी एक जागा बनावी.
त्यांनी फाऊंडेशन सुरू केलं — अनाथ, दुर्लक्षित किंवा कुटुंब गमावलेल्या मुलांसाठी.
पावलांची सरगम फक्त व्यवसाय न राहता, समाजासाठी एक जागा बनावी.
त्यांनी फाऊंडेशन सुरू केलं — अनाथ, दुर्लक्षित किंवा कुटुंब गमावलेल्या मुलांसाठी.
ते फक्त अन्न, वस्त्र, शिक्षण देत नव्हते,
तर पुन्हा माणूस म्हणून उभं राहण्याची प्रेरणा देत होते.
तर पुन्हा माणूस म्हणून उभं राहण्याची प्रेरणा देत होते.
एक दिवस मीराने सईला विचारलं,
“आई, आपल्यासारखी अजून एक आई होईल का इथे?”
सई म्हणते,
“हो ग... आता प्रत्येक छोट्या पावलांना सरगम मिळणार. तुझ्यामुळेच.”
“आई, आपल्यासारखी अजून एक आई होईल का इथे?”
सई म्हणते,
“हो ग... आता प्रत्येक छोट्या पावलांना सरगम मिळणार. तुझ्यामुळेच.”
मीरा आता ९ वर्षांची झाली होती. लांब घट्ट अंथरलेले केस, गळ्यात ओढणीचा फुलांचा पट्टा आणि डोळ्यात कुतूहल भरलेलं. ती शाळेत आता पहिल्या क्रमांकावर होती, पण तिच्या गोष्टी वेगळ्या होत्या.
“आई, मला मोठं झाल्यावर शब्दांची डॉक्टर व्हायचंय...”
सई हसून विचारायची, “म्हणजे?”
मीरा म्हणायची,
“म्हणजे, जे दुखावलेले शब्द असतात ना, की कोणी काही बोलत नाही पण मन रडतं —
त्यावर औषध द्यायचं.”
सई हसून विचारायची, “म्हणजे?”
मीरा म्हणायची,
“म्हणजे, जे दुखावलेले शब्द असतात ना, की कोणी काही बोलत नाही पण मन रडतं —
त्यावर औषध द्यायचं.”
सई हसून तिला मिठीत घ्यायची, पण मनात कुठंतरी, आपल्या लेकरानं अनुभवातून हे सगळं शिकून घेतलंय, ही हळवी जाणीव असायची.
“पावलांची सरगम फाऊंडेशन” मध्ये वाढत्या पावलांचा प्रवास सुरू झाला होता.
ऋषभ आणि सईचं काम आता गावात, जिल्ह्यात आणि नंतर दुसऱ्या शहरांमध्ये पोहोचू लागलं.
त्यांच्या फाऊंडेशनमध्ये येणाऱ्या प्रत्येक मुलाच्या हातात एक पुस्तक, मनात एक गाणं आणि पाठीवर विश्वासाचं हात होतं.
त्यांच्या फाऊंडेशनमध्ये येणाऱ्या प्रत्येक मुलाच्या हातात एक पुस्तक, मनात एक गाणं आणि पाठीवर विश्वासाचं हात होतं.
सईने नव्याने “भावनांचा वर्ग” सुरू केला.
यामध्ये मुले केवळ अभ्यास करत नसत, तर आपल्या भावना शब्दांत लिहायचे, बोलायचे, आणि शेअर करायचे.
यामध्ये मुले केवळ अभ्यास करत नसत, तर आपल्या भावना शब्दांत लिहायचे, बोलायचे, आणि शेअर करायचे.
ऋषभने मुलांसाठी “कल्पनांचे कंप्युटर क्लासेस” सुरू केले जिथे तो म्हणायचा,
“स्वप्नं पाहा. पण ती ‘सेव्ह’ करायला शिका. मग ती ‘रिअलिटी’ म्हणून ‘ओपन’ होतील."
“स्वप्नं पाहा. पण ती ‘सेव्ह’ करायला शिका. मग ती ‘रिअलिटी’ म्हणून ‘ओपन’ होतील."
एका थंड हिवाळ्यात, सईची तब्येत थोडी बिघडली. डॉक्टरकडे तपासायला गेल्यावर बातमी आली.
“सई, तुम्ही आई होणार आहात.”
“सई, तुम्ही आई होणार आहात.”
ऋषभ थक्क! सईचे डोळे भरले.
सई म्हणाली,
“आपली पहिली बायोग्राफी आधीच लिहिली गेलीय. आता दुसरी सुरू होते...”
ऋषभने हळूच तिचा हात धरला,
“आपलं घर आता शब्द, गाणी आणि बाळाच्या पहिल्या रडण्यात पूर्ण होणार…”
“आपली पहिली बायोग्राफी आधीच लिहिली गेलीय. आता दुसरी सुरू होते...”
ऋषभने हळूच तिचा हात धरला,
“आपलं घर आता शब्द, गाणी आणि बाळाच्या पहिल्या रडण्यात पूर्ण होणार…”
सईने मीराला बातमी दिली, तर ती काही क्षण शांत झाली... नंतर हळूच म्हणाली,
“आई, मी आता खूप गोष्टी शिकवेन त्याला… पण एक अट आहे…”
सईने डोळे विस्फारले, “काय ग?”
मीरा म्हणाली,
“त्याला सुद्धा wish jar मध्ये लिहायला शिकवायचं… कारण भावनांना कुठेतरी घर पाहिजे.”
“आई, मी आता खूप गोष्टी शिकवेन त्याला… पण एक अट आहे…”
सईने डोळे विस्फारले, “काय ग?”
मीरा म्हणाली,
“त्याला सुद्धा wish jar मध्ये लिहायला शिकवायचं… कारण भावनांना कुठेतरी घर पाहिजे.”
“पावलांची सरगम” आता एक गाणं न राहता, एक संस्कार झाला होता.
एका जोडीने उभं केलेलं प्रेमाचं साम्राज्य — जिथे प्रत्येक पावलाला आवाज आहे आणि प्रत्येक आवाजाला ऐकणं मिळतं.
एका जोडीने उभं केलेलं प्रेमाचं साम्राज्य — जिथे प्रत्येक पावलाला आवाज आहे आणि प्रत्येक आवाजाला ऐकणं मिळतं.
हिवाळ्याचा तो एक खास दिवस होता.
पाऊस आणि उन्हाची लपाछपी सुरू होती. पावलांची सरगम मध्ये, सई एक हलकीशी ओढणी पोटावर घेत खुर्चीवर बसलेली, समोर मीरा चित्रं काढत होती — एक आई, एक बाबा, एक बहीण... आणि मध्ये छोटंसं बाळ.
पाऊस आणि उन्हाची लपाछपी सुरू होती. पावलांची सरगम मध्ये, सई एक हलकीशी ओढणी पोटावर घेत खुर्चीवर बसलेली, समोर मीरा चित्रं काढत होती — एक आई, एक बाबा, एक बहीण... आणि मध्ये छोटंसं बाळ.
सईच्या डोळ्यात पाणीच आलं. मीरा आता फक्त मूल नव्हती, ती एक जिव्हाळ्याची सावली होती, जी भावंडासाठी छत्र बनणार होती.
डॉक्टरांनी प्रसूतीसाठी तारीख सांगितली होती. ऋषभने आधीच सर्व तयारी करून ठेवली होती — हॉस्पिटल, बेबी रूम आणि छोट्या बाळासाठी एक खास “भावनांचं कोपऱं” सुद्धा.
सईने खूप हळूवार आणि धीरानं प्रसूती केली.
त्या रात्री, ती पहिल्यांदा आई झाली.
त्या रात्री, ती पहिल्यांदा आई झाली.
एक छोटा, कोमल मुलगा — "स्वर"
ऋषभच्या आवाजात भर्र्रकन भावना उमटल्या:
“स्वर... म्हणजे सूर आणि स्वर यांचं संगम. अगदी आपल्या प्रेमासारखं.”
ऋषभच्या आवाजात भर्र्रकन भावना उमटल्या:
“स्वर... म्हणजे सूर आणि स्वर यांचं संगम. अगदी आपल्या प्रेमासारखं.”
स्वर छोटासा होता, पण त्याच्या डोळ्यांत एक वेगळी शांतता होती. मीरा त्याच्यावर खूप जीव टाकायची.
ती त्याला रोज गोष्ट सांगायची, झोपायच्या आधी कानाजवळ कुजबुजायची —
“आई गेल्यावर मला तू भेटलास, आता मी तुझी आईसुद्धा आहे, काळजी नको करूस…”
“आई गेल्यावर मला तू भेटलास, आता मी तुझी आईसुद्धा आहे, काळजी नको करूस…”
ऋषभ हे सर्व पाहत असे आणि त्याच्या मनात कृतज्ञतेचा सागर उसळत असे.
पण आयुष्य फार काळ शांत राहत नाही…
पण आयुष्य फार काळ शांत राहत नाही…
एक दिवस पावलांची सरगम फाउंडेशन मध्ये एक अनोळखी स्त्री आली.
साधी साडी, चेहऱ्यावर थकवा, पण डोळ्यांत ओळखीचा धक्का.
साधी साडी, चेहऱ्यावर थकवा, पण डोळ्यांत ओळखीचा धक्का.
ती सईकडे पाहत म्हणाली,
“माझं नाव सौम्या आहे… मला ऋषभ देशमुखला भेटायचं आहे.”
“माझं नाव सौम्या आहे… मला ऋषभ देशमुखला भेटायचं आहे.”
सई एक क्षण स्तब्ध झाली.
“तुम्ही त्यांना ओळखता?”
“तुम्ही त्यांना ओळखता?”
सौम्याच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले.
“हो… मी त्याची बहीण आहे."
“हो… मी त्याची बहीण आहे."
ऋषभने आजवर कधी आपल्या घरच्यांविषयी फार काही सांगितलं नव्हतं.
पण त्या रात्री त्यानं सईसमोर सगळ उलगडलं.
पण त्या रात्री त्यानं सईसमोर सगळ उलगडलं.
“मी श्रीमंत घरात वाढलो, पण तिथं माणुसकी कमी होती. आई-वडील व्यवसायात गर्क आणि मला सगळ्या गोष्टी विकत देऊन प्रेमाची जागा भरायचे.
एक दिवस मी तिथून बाहेर पडलो… आणि आयुष्य नव्यानं सुरू केलं. सौम्या लहान होती... तिला कधी मागं वळून पाहिलं नाही…”
एक दिवस मी तिथून बाहेर पडलो… आणि आयुष्य नव्यानं सुरू केलं. सौम्या लहान होती... तिला कधी मागं वळून पाहिलं नाही…”
सईने हळूच त्याचा हात हातात घेतला.
“काही भूतकाळ उगाळायचे नसतात, पण काही बंद दारं उघडली तर नवीन प्रकाश येतो.”
क्रमशः
“काही भूतकाळ उगाळायचे नसतात, पण काही बंद दारं उघडली तर नवीन प्रकाश येतो.”
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा