पिंजरा सोन्याचा अंतिम भाग

अखिल आणि पियुच्या प्रेमासाठी निमिषा जॉब सोडून घरी बसली. पियुमध्ये तिचा वेळ कसा जायचा हे तिला समजत नसले तरी तिच्या ऑफिसची तिला आठवण येत होती. पियु शाळेत जायला लागली की परत ऑफिसला सुरुवात करायचा तिचा बेत होता. पण पुन्हा एकदा बाळाची चाहूल लागली. एकाला एक असावे या घरातल्यांच्या आग्रहाला ती परत बळी पडली. याही गरोदरपणात अखिल तिची मनापासून काळजी घेत होता. पियुचे सगळे करत होता. तिला त्याच्या वागण्यावर बोट ठेवता येत नव्हते पण काहीतरी खटकत नक्कीच होते. काय ते तिचे तिलाच सांगता येत नव्हते. अवघड जागेचे दुखणे झाले होते हे सगळे. तिच्या घरातले तर अखिलवर खूपच खुश होते. त्यामुळे त्यांनाही काही सांगता येत नव्हते. सांगायचे तरी काय? अखिल खूप प्रेम करतो, सगळी काळजी घेतो. नोकरी सोडण्याचा, बाळ होऊ देण्याचा निर्णय हा सर्वस्वी तिचाच होता. पण कुठेतरी तो आपल्यावर लादला गेला आहे असे तिला वाटत होते. दुसरा मुलगा झाला. त्याच्या बारशाला परत दादावहिनी आले होते. पियुच्या बारशानंतर वहिनी निवांत भेटल्याच नाहीत. सणासुदीला गावी गेले तरी निमिषा पियुच्या पाठी असायची. आणि वहिनींच्या डोळ्यात एक मूक भिती जाणवायची. बारशाला आलेल्या वहिनींच्या डोळ्यात निमाषाला सतत एक प्रश्न दिसत होता. " बजावले होते, तरिही अडकलीस ना या पिंजऱ्यात?" यावेळेस तर निमिषाला कोणाशीच काही बोलता आले नाही. पार्थचे नाव ठेवून मंडळी नेहमीप्रमाणे दुसर्‍याच दिवशी निघून गेली..
पियु मोठी झाली.. पार्थही मोठा होत होता.. आता हळूहळू निमिषाने यातून बाहेर यायचे ठरवले. आता अखिलने स्टॅन्ड बदलला होता. आधी निमिषाच्या प्रत्येक गोष्टीला मान्यता देणारा तो आता नकार देऊ लागला. त्यातूनच घडलेला सकाळचा तो प्रकार.. गेल्या पाच वर्षातल्या सगळ्या घटना निमिषाच्या डोळ्यासमोरून गेल्या. तिने स्वतःशीच ठरवले आणि निर्णय घेतला.
संध्याकाळी अखिल घरी आला तेव्हा घर शांत होते. तो आत आला. कधी नव्हे ते पार्थ आणि पियु यावेळेस झोपले होते. निमिषा बॅग भरत होती. झोपलेल्या मुलांना बघून अखिल थोडा घाबरला.