प्राजक्त सडा आत्मचरित्र

मी बऱ्यापैकी लेखिका म्हणून ओळखली जाऊ लागले. केली पण प्रीती , जस्ट फॉर यू अशा कथामालिकांची लेखिका म्हणून  नावाने ओळखले जावू लागले. वाचकांच्या प्रतिक्रिया भारावून टाकत होत्या. एक नशा होती आनंदाची जी मी चाखत होते. बाबा म्हणायचे नुसतं फुकट आनंद घेवून काय करायचं, या कलेचे पैसे पण मिळाले पाहिजेत ना! मिळतील बाबा मिळतील असं मी  म्हणायचे.

संतोषला विशेष वाचनाची आवड नव्हती त्यामुळे मी काय लिहिते त्यात त्यांनी कधी डोकं घातलं नाही.

 इकडे प्रोफेशनल लेवलला वेगळा संघर्ष  व घरात परिवार जपण्याचा संघर्ष चालूच होता, पण ते जे सुख मी लिखाणात शोधत होते त्याची जाण किंवा त्याची समज फक्त मला होती.

 दुसऱ्या कुठल्याच आनंदाशी, ते लिहिल्या नंतर मला जर मानसिक आनंद मिळेल त्याची तुलना करू शकत नाही.

लिहायला लागले म्हणून  मग नवीन सुचायला पण लागले.

लेखनाच्या करियरचा विचार केला तर 2020 पर्यंत प्रतिलिपि मराठी शिवायही मी स्टोरी मिरर,योर कोट तर कधी कधी मॉम्स प्रेसो वर लिहित होते.

२०२१ जानेवारी  महिन्यात राधिका कुलकर्णी या माझ्या मैत्रिणीकडून मला ईरा ब्लॉगिंग बद्दल कळालं. मी थोडे दिवस पाहिलं पण जमलं नाही म्हणून सोडून दिलं होतं. संजना मॅडम तेव्हाही अडचण आली तर कॉलवर पर्सनली बोलायच्या. मग फेब्रुवारीत अचानक एक स्पर्धक कमी आहे तर  पहिली चॅम्पियन्स ट्रॉफी -२०२१ मधे एका संघात जॉइन होशील का असे विचारताच मी होकार दिला. पहिली चॅम्पियन ट्रॉफी मी शगुफ्ता सोबत मनरंगी टीममधे होते.  दोन कथा लिहून पुन्हा रामराम ठोकला. 

मधे सगळं थांबलं होतं मग पुन्हा डिसेंबर  २०२१ पासून ईरा ब्लॉगिंग वर जे लिहितीय ते आजतागायत चालू आहे. 

२०२२ तर मी 'गोष्ट छोटी डोंगराएवढी '  मधे प्रचंड लिहिलं , साहित्य शिरोमणी झाले. २०२२ च्या चॅम्पियन ट्रॉफीत सहभागी झाले. आमचा मैत्र संघ व झिम्मा ग्रुप म्हणजे अविस्मरणीयच.  मला पुरुषवादी लेखन स्पर्धेत पुरस्कार मिळाला, राज्यस्तरीय मधे संजना मॅडम नी सरळ कॅप्टन घोषित करून तो अनुभव दिला.  हल्ली मॉम्स , स्टोरी मिरर व योर कोटवर लिखाण बंद आहे . फक्त ईरावर  व कधी कधी मधेच प्रतिलिपि वर लिहिते. 

लेखणी माझी आधाराची काठी झाली आहे.

लिहिल्याने एक वेगळाच आनंद मिळतो. देवाची , दैवाची व आपल्या माणसांची कृपा आहे की सगळे चालू आहे.

तर मुद्दा असा की १९९४ पासून २०१९ पर्यंत  हैद्राबादला असलेली मी आता औरंगाबाद ला कशी ? तर् 

 2019 च्या जून महिन्यात महाराष्ट्रातल्या औरंगाबाद इथे आम्ही फॅमिली शिफ्ट करण्याचा निर्णय घेतला.

 मोठा मुलगा आता हैदराबाद ला पोस्ट ग्रॅज्युएशन करत होता. औरंगाबाद आम्हा दोघांचं आवडतं शहर होतं. आता मेट्रो शहराची दगदग सोडून म्हातारपणी निवांत इथे राहूयात म्हणून  पूर्ण परिवारासहित आम्ही इथे राहायला आलो. मला वुडरिज हायस्कूल मधे छान जॉब मिळाला होता आणि मी माझ्या राज्यात, माझ्या भाषेतल्या लोकांमध्ये , परत आले हा आनंद होताच.

सगळं सेटल होईपर्यंत वर्ष लागले . घर भाड्याचे पण सुंदर होते , शाळा चांगली चालली  होती   आता संतोषला इथे काही बिझिनेस वगैरे करायचे होते असे म्हणेपर्यंत व नियोजन करेपर्यंत मार्च 2020 मध्ये कोरोनाचे थैमान सुरू झाले.

त्यावेळी मला घरात जो वेळ मिळाला त्यात लिखाणात विशेष उन्नती झाली नाही कारण मी जास्त वेळ देऊ शकले  नाही पण वाचन करायला वगैरे  मिळाले थोडे.

सगळ्या बायकांसारखी मी पण कामवाली बनून गेले होते कारण कामवाल्यांनी  येणे थांबवल्यामुळे  सहा माणसांचे घर सांभाळणं आणि दिवसभर किचनमध्ये राहणे,भांडे , कपडे , फरशी! संतोषनी मात्र पहिल्या लॉकडाऊन मधे स्वतःतला कुक जागृत केला व यु ट्युब वर पाहून एकापेक्षा एक रेसिपि बनवत होते. पोळ्या सोडल्या तर सगळा स्वयंपाक त्यांनी मस्त शिकून घेतला होता. हाताला चव भारीच होती. त्यांची पनीर बटर मसाला , दम बिर्यानी , सांबार व भाज्या तर अविस्मरणीयच!

 या सगळ्या घर काम व आर्थिक अडचणीत आणि पुन्हा शाळा  ऑनलाइन  सुरू झाली ते काम चॅलेंजिंग होत गेलं.

जसं ऑनलाइन झालं  तसं व्यक्तिशः खूप काही शिकायला मिळालं.

 तंत्रज्ञानाशी आमचा  हिन्दीचा तसा विशेष संबंध नव्हता.

मी  फोन चांगल्यापैकी वापरत होते इतकंच, लॅपटॉप वापरताना माहिती गोळा करणे ,टाइपिंग करणे असंख्य नव्या टेक्निकल  कितीतरी गोष्टी शिकायला मिळाल्या .

त्या तणावामध्येही वेळ काढून थोडं  लिखाण मी करतच होते. कोरोना मुळे पगार अर्धी झाली होती पण खर्च काही विशेष कमी झाले नव्हते.

 पण पुढे काय वाढून ठेवलय ही आपल्याला कल्पना नसते.

 जगात कुठेतरी असलेला  कोरोना  तो आपल्या देशात आला, आपल्या देशात त्याने लोकांना घाबरून सोडले  पण त्याने आपल्याला काहीच होणार नाही असं वाटलं.