प्रतिक्षा फक्त तुझीच भाग २

तस बाकीच्यांनी एकमेकांकडे पाहील.

“अरे मग तिचं लग्न झाल असेल तर?” रक्षाने अजून एक शंका उपस्थित केली.

“काकांनी उगाच का मला सांगितलं असेल?” नीरजच्या चेहऱ्यावर हसू आज काही कमी व्हायला मागत नव्हतं.

“जा मग लवकर,” रक्षा उत्साहात येत बोलली. “मला माझी सून लवकर घरी हवी आहे. खूप गोड मुलगी होती रे तेव्हा.”

“पण आता खूप खडूस झाली आहे म्हणे.” नीरज हलकाच उसासा टाकत बोलला. “त्या ब्रांचमधले तिला तर थेट दगडच बोलतात.”

आता मात्र बाकी विचारात पडले.

“पण माझ्या दादासाठी तर काहीच अशक्य नाहीये.” तन्वी तिच्या दादाला धीर देत बोलली.

“बघ काय ते लवकर.” विकास त्या विषयाला तिथेच थांबवत बोलले.

मग तो विषय तिथेच थांबवला गेला. त्यांनी त्यांचा नाश्ता आटोपला आणि ज्याच्या त्याच्या कामाला लागले. तन्वी तिच्या कॉलेजला गेली. नीरज आज त्यांच्या नवी मुंबईच्या ब्रांचला जाणार असल्याने विकास आज त्यांच्या मुख्य ऑफिसला गेले.

नीरज त्याच आधीच आवरून आला होता. म्हणून आता नाश्ता आटपून तो सरळ घराच्या बाहेर पडला.

(काही दिवसांपूर्वी.)

नवी मुंबईतल्या उच्च मध्यमवर्गीय भागातली ती इमारत. त्या इमारतीमध्ये तिसऱ्या मजल्यावरच दोन बेडरूम असलेला प्रशस्त अस घर. त्या घरात राहणारी माणस फक्त दोन ती आणि तिची आई. त्यासोबत त्यांच्या घरात कामाला असणाऱ्या कांता मावशी ह्या तिसऱ्या, या व्यतिरिक्त कोणी नाही. नातेवाईकांची साथ तर कधीच सुटली होती.

ते गोड गुलाबी अशा थंडीचे दिवस होते. ह्या दिवसात कोणाची लवकर उठायची इच्छा तर होत नसते. पण कामामुळे, पोटा पाण्याच्या प्रश्नामुळे उठाव तर लागतच.

म्हणून ती देखील अंगावरच पांघरूण पूर्ण शरीराभोवती गुंडाळून घेत मस्त झोपलेली होती. तिच्या आईने तिला सकाळपासून तिला दोन वेळा आवाज दिला होता. पण पहिल्या आवाजाच्या वेळेस तिला काहीच फरक पडला नव्हता. दुसऱ्या आवाजाच्या वेळेस तिने फक्त हुंकार भरला होता. जो तिच्या खोलीतून तिच्या आईपर्यंत तर काही पोहोचला नव्हता. शेवटी त्या वैतागूनच स्वतःच तिच्या खोलीत आली.

“अगं उठ.” तिची आई तिला मोठ्याने आवाज देत बोलली. “तुला आज लवकर जायच आहे ना ऑफीसला. कालपर्यंत तर भुणभुण चालु होती माझ्या कानाशी की लवकर उठवं म्हणून आणि आता कधीचा आवाज देत आहे तर मस्त पसरुन झोपली आहे. नंतर उशीर झाला तर मला सांगायच नाही.”

तिच्या आईची सकाळची कॅसेट सुरू झाली. ज्याने कोणत्याही मुलाची अथवा मुलीची परत झोपायची हिम्मत होत नसते. पण अशा गुलाबी थंडीत झोपही आपल्याला तितकीच घट्ट मिठी मारते. मग काय? ती परत पसरुन झोपणार तोच तिला काल तिच्या ऑफिसमध्ये आलेला ईमेल आठवला. मग ती खाडकन उठून बसली. तिला उठलेलं बघून तिची आई तिच्यासमोर येऊन दत्त सारखी उभी राहीली.

“सुप्रभात मातोश्री.” तिने तिची बत्तीशी दाखवली. आईचा तो चिडका चेहरा बघून तिने लगेच मवाळ भूमिका स्विकारली होती.

“लगेच लाडात यायची गरज नाहीये.” आई वैतागूनच बोलली. “जा आता, आंघोळ कर पटकन. बाकी मी आवरुन ठेवते.”

तिच्या मवाळ आवाजावरुनच तिची पुढची वाक्य तिच्या आईला आधीच समजून जायची. तिच हे नेहमीच होत. उशीर झाला की आईला लाडीगोडी लावत स्वतःच आवरुन द्यायला लावायची. तिच्या आईला पण तिचे हे सगळेच नखरे माहीती होते. पण तिची आजवरची धावपळ, संघर्ष, आलेल्या मोठमोठ्या संकटाचा धैर्याने केलेला सामना हे सगळेच आठवून ती तिला थोडीशी का असेना? मदत म्हणून तिच सगळेच आवरुन देत होती. शेवटी आज तिच्याच कष्टामुळेच त्यांना हे सुगीचे दिवस बघत होते.

आईच बोलण ऐकून ती पटकन आंघोळीसाठी पळून गेली.

‘वेडी’ तिला अस पळत जाताना बघून तिची आई हलकेच हसत बोलली.

ती अश्विनी सावंत. वय वर्ष ३३, प्रगल्भ बुध्दीमत्तेची मालकीण. त्या बुध्दीमत्तेच्या जोरावरच वयाच्या तिशीलाच ऑफीसच्या एका डिपार्टमेन्टची मुख्य मॅनेजर झाली होती. अतिशय कडक स्वभाव. कामावर असताना चेहऱ्यावरून माशीही हलणार नाही इतका निर्विकार चेहरा. ती शेवटचं कधी हसली होती? ते देखील तिला सांगता येणार नव्हतं. त्या निर्विकार चेहर्‍यावर राग सोडला तर दुसरी कोणतीच भावना दिसत नव्हती.

तिचं राहणीमानही खूप साध होत. कामावर जाताना पंजाबी ड्रेस, कुडता पायजमा याव्यतिरिक्त दुसर काहीही घालत नव्हती. मेकअप म्हणजे तिच्यासाठी फक्त एक चेहऱ्यावरची क्रीम, त्यावर पावडर आणि शेवटी गंध किंवा टिकली. तिचा हा साधेपणाही तिच्या त्या गोऱ्या रंगावर अगदीच खुलून दिसायचा.

आयुष्याच्या शाळेने तिला वयाच्या आधीच खूप काही शिकवलं होत. त्यामुळेच ती इतकी कठोर ह्रदयाची बनलेली होती. तिच्या त्या कठोर ह्रदयाच्या कोशात तिच्या आईशिवाय इतर कोणालाही जागा नव्हती. अगदी प्रेमालाही नव्हती.