प्रेमाचा रंग एक असाही भाग ९

" तशी आता आपली ओळख बऱ्यापैकी चांगली झाली आहे, म्हणून तुला मनातलं सांगायला काही वाटत नाही. आणि खरं सांगू का किशन, मनात खूप काही साचलं आहे रे. मनातल्या मनात असं सगळं काही दाबून ठेवले आहे. त्या सगळ्यात जीव गुदमरतोय आता माझा. नेहमी मला असं वाटायचं की कोणाजवळ तरी मन हलकं करावं. मनातल्या सगळ्या सल, दुःख, त्रास त्याला सांगून मन कसं रिक्त करावं पण असं कोणी, कधी भेटलेच नाही रे मला. पण आता तू आहेस ना माझ्या जवळ तर मला असं माझ्या हक्काचं माणूस भेटल्या सारखं वाटतं आहे. म्हणून आज तुला सगळं काही सांगते. सूर्यवंशी हे माझे जन्मदाते वडील नाहीत. आणि मी सावत्र वडील देखील त्यांना मानत नाही. कारण ते जे वागले ना आमच्या सोबत तसं कोणी वैरी देखील आपल्या शत्रू सोबत असं वागणार नाही. माझं हसतखेळत कुटूंब त्यांच्यामुळे उध्वस्त झाले. दोन वर्षांपूर्वी माझं कुटुंब म्हणजे मी, आई बाबा आणि माझा मोठा भाऊ अभय. खुप आनंदात आयुष्य घालवत होतो रे आम्ही. माझे बाबा, सदाशिव कोळपे हाडाचा शेतकरी माणूस. आयुष्यभर गर्वाने त्यांनी शेती केली. जेमतेम शिक्षण झालेले असताना फक्त कुतूहलापोटी सर्व नवे आधुनिक तंत्रज्ञान वापरून जास्तीचे पीक घेण्यात ते पारंगत झाले होते. सरकारी योजना ज्या शेतकऱ्यांना उपयुक्त ठरतील त्या आवर्जून ते इतर गावकऱ्यांना ते सांगत असायचे. मुळात मृदू आणि हळवा स्वभाव असलेले माझे बाबा कायम इतरांना मदत करत असायचे. कोणी जर याचना घेऊन त्यांच्याजवळ आला तर स्वतःकडून जितकी होईल तितकी मदत ते करायचे. ती ही अगदी निःस्वार्थ भावनेने. मात्र एका रात्रीत आमचे आयुष्य पालटले. ती रात्र अजूनही मला जशीच्या तशी आठवते. मी आणि अभय अभ्यास करून झोपलो होतो. आई मात्र बाबांची वाट बघत दरवाजाजवळ बसली होती. बाबा जर कोणाला मदत करण्यासाठी घराबाहेर पडले तर त्यांचे परत येण्याची काही वेळ ठरलेली नसायची. सर्व काही विसरून, घरदार, मुले, बायको सगळं विसरून ते आधी काम पूर्ण करायचे. आम्हाला देखील सवय झाली होती त्याची. त्या दिवशी मात्र आईला बरे वाटत नव्हते. बाबा न जेवताच घराबाहेर पडले तेव्हा पासून तीच्या मनाला हुरहूर लागून राहिली होती. बाबा त्यांच्या मित्राला तालुक्याच्या गावाला घेऊन गेले होते. तिथे त्या मित्राची आई हॉस्पिटलमध्ये दाखल होती. बाबा त्याला सोडून माघारी येणार होते. परंतु खुप वेळ झाला तरी बाबा काही येत नव्हते. आम्ही सकाळपर्यंत वाट पाहीली. शेवटी संपूर्ण गावात शोधायला सुरुवात केली. परंतु बाबा किंवा बाबांचा तो मित्र यांचा काहीच ठावठिकाणा लागला नाही. बाबा कोणत्या मित्रासोबत गेले ते देखील इतर कोणाला माहीत नव्हते. दिवसभर शोध घेऊन देखील बाबा सापडले न म्हणता आम्ही तिसऱ्या दिवशी पोलिसांत तक्रार केली. बाबांची माहिती देत असताना त्यांनी आम्हाला गावातील सरकारी दवाखान्यात जायला सांगितले. तिथे गेल्यावर आम्हाला डायरेक्ट आमच्या बाबांची बॉडी देण्यात आली. माझ्या तर पायाखालची जमीनच सरकली. आईला भोवळ आली. तिचा तोल गेला आणि ती जमिनीवर निपचित पडली. अभय जोरजोरात रडू लागला. मला तर काहीच समजत नव्हते. आजुबाजूचा परिसर मला मुक झाल्याप्रमाणे भासत होता
मेंदू सुन्न पडला. काहीच काम करत नव्हता. बाबा आम्हाला सोडून गेले यावर विश्वासच बसत नव्हता माझा. ' मी लवकर घरी येतो गं बबडे ' असे म्हणणारे बाबा आता काहीच, एक शब्द देखील बोलणार नाही हे सत्यच मला मान्य करायचे नव्हते. पोरके पणाची भावना काय असते ना ते मी त्यावेळी पाहीले. एका रात्रीत माझं संपूर्ण कुटुंब विस्कळीत झाले."