प्रेमरोग भाग 7

पहाटेच्या अजानच्या स्वराने सबाची झोप चाळवली. अशीही ती नमाजची पाबंद होतीच. आताही शुचिर्भूत होत वजू करून तिने जानमाज अंथरली. दोन्ही हात उचलत डोळे बंद करत दुवासाठी ती बसली. अल्लाहची करूणा ती भाकू लागली. "मेरे वालीदैन की, उनके इज्जत ओ आबरू की हिफाजत फरमा मेरे मौला." टपटप करत दोन टपोरे अश्रू तिच्या पुढ्यात येउन पडले. आताही तिने स्वतःसाठी काहीच मागितलं नव्हतं. मागणारही नव्हतीच.

खानदान की इज्जत...या भारंभार शब्दाच्या ओझ्याखाली ती दबली गेली होती. असंही अम्मी आणखी काय करू शकणार होती तिच्यासाठी? फार फार तर गायत्री वहिनींकडे त्यांच्या लाडक्या सागरसाठी सबा तुमची सुन म्हणून स्विकारा हे ही केलं असतं तिने . प्रसंगी अब्बुंचा रोषही सहन केला असता अम्मीने. तितकी खंबीर नक्कीच होती ती पण तिकडे वहीनी?त्यांची सागरच्या बाबांसमोर ब्र शब्द उच्चारण्याचीही बिशाद नव्हती. फार फार तर एकांतात अम्मीजवळ वहिनींने हे स्थळ आनंदाने स्विकारलं असतं पण सागरचे बाबा? ते जिवंत असेपर्यंत तरी ही गोष्ट स्वप्नातही विचार करणं शक्य नव्हतं. या गोष्टींची तिला पुरेपूर कल्पना होतीच. कोवळी सकाळ सरून ऊन्हं डोक्यावर आली तशी यांच्या घरातली लगबग वाढली. चाचाजान त्यांच्या पुर्ण कुटुंबासह सकाळपासून हजर होते. सबाची मोठी बहीण आणि तिचा नवराही मुलांसहीत उपस्थित होते. हे स्थळ याच बैठकीत जमेल याची सर्वांनाच पुरेपूर खात्री होती आणि त्याच अनुषंगाने ही तयारी सुरू होती. बावर्चीखान्यात दावत साठी सकाळपासूनच घरातल्या बायका राबत होत्या. अम्मी, आपा, चाचीजान, तिच्या चुलत बहिणी.