सजा

तिचं काम संपत आलं होतं. बराच वेळ झाला. तासभर झाल्यावर तिचं कामही संपलं. मग मात्र तिला संजू बाहेर गेलाय हे जाणवलं. ती घाबरून रस्त्यावर आली. त्याला हाका मारीत सैरावैरा धाऊ लागली. नाक्याजवळ फार मोठी गर्दी तिला दिसली. गर्दी फार असल्याने तिला एकदम पुढे जाता येईना. तरीही ती दुकानाजवळ जाऊ लागली. पोलीस गर्दी पांगवताना दिसले. लोकांची गर्दी आता कमी होऊ लागली.लोकांना बाजूला करून ती गर्दीत शिरली. काही लोकांनी तिला अडवीत म्हंटले," अहो, बाई कुठे जाताय ? अपघात झालेला दिसत नाही का ? काय आईवडील असतात. मुलांना कशाला पाठवायचं एवढ्या गर्दीत ? " पण तिने त्यांना न जुमानता मान पुढे करून पाहिलं.एका मोठ्या ट्रकखाली संजू आला होता , एका बाजूला त्याच्या हातातला ट्रान्झिस्टर् पडला होता . रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या संजूला पाहून ती पुढे झाली . आणि त्याला मिठी मारुन मोठ मोठ्याने रडू लागली. " अरे बाळा, का गेलास रे. " तिचा बांध फुटला होता. मग तिला आपण केलेली चूक लक्षात आली. आपण नको ती थट्टा का केली, नाहीतर असं काही घडलंच नसतं.असं तिला वाटू लागलं. पश्चात्तापाने काय बोलावं ते सुचेना. पोलीसांनी ट्क ड्रायव्हला ताब्यात घेतलं होतं. पोलीस सारखे विचारीत होते. " तुमचाच मुलगा आहे ना ? का एवढ्या लहान मुलाला पाठवलंत . असे तुम्ही बेजबाबदार पणे वागता आणि नावं पोलीसांना ठेवता. तुमची पण भिशी होती का ?...." ते इतरही बरंच बोलत होते. पण तिला पोलिसांना काय उत्तर द्यावं तेच सुचेना.तिच्या समोरची गर्दी आता तिच्या भोवतीच फिरत असल्याचा भास तिला झाला. तिला पोलिसांचे आणि इतर आवाजही खूप लांबून आल्यासारखे वाटत होते.ती तिथेच संजूचा मृतदेह कवटाळून रस्त्यावर बसली. नेमका त्याच वेळी घरी निघालेला नरेशही गर्दी कसली आहे,ते पाहायला आला होता. सुधाला पाहून तो पुढे झाला. तिलाच काय तो स्वतःलाही समजावू शकत नव्हता.दुपार उतरु लागली.दोघांनाही पोलिसांनी कसेतरी भानावर आणले आणि पुढील उपचार पूर्ण करण्यासाठी ते पोलिस ठाण्यात घेऊन गेले.पोलिसांनी मात्र खूपच तत्परता दाखवली. तेही चांगलेच सावरलेले दिसले. काही चाळकरीही सोबत होते. मग सुधा आणि नरेश ,संजूचा मृतदेह घेऊन घरी आले. संध्याकाळ होत होती......