भाग ४
आठवणींच्या पावसात त्याला आता चिंब भिजायचं होतं. त्याच्या प्रत्येक कठीण प्रसंगात त्या आठवणी त्याला नेहमीच नवी उभारी द्यायच्या.
तो आठवणींचे मोती प्रीती समोर ओवत होता.
गाणं संपतच आलं आणि मैत्रेयीला जाग आली.
अशक्त शरीराला आधार फक्त जाणवत होता.उशी जाणवली क्षणभर , तिला वाटलं क्षणभर असेच पडून रहावे पण पण...
दुसऱ्याच क्षणी ती सावरली. मलयजपण सावरला.
उशी होताना त्याच्या खांद्याने तिला ईतर कुठेही स्पर्श होऊ नये आणि तिची झोप व्हावी म्हणून जी खबरदारी घेतली होती त्यामुळे आखडलेले त्याचे शरीर.
"थँक्स" एवढं बोलून गोड हसत ती अजून बाजूला सरकली.
पुढले स्टेशन आलें होते. आणि मलयज खाली निघून गेला.मैत्रेयी अजूनही अशक्तच वाटत होती.
सकाळी घाईत काहीतरी पर्समध्ये टाकलेले आहे का ? म्हणून बघत होती पण पुन्हा त्रास आठवून तिने काहीही खायला नको अजून तीन तास आहेत पोचायला जवळजवळ म्हणून तसेच पर्स ठेवून बसून राहिली.
असं म्हणत हसला तो तिच्याकडे बघून.
मैत्रेयी पण ओशाळली आणि हसली.
दोन हसरे चेहरे एकमेकांना ओळखण्याचा प्रयत्न करत होते. न्याहाळण्याचा प्रयत्न करत होते.
दुसऱ्याच क्षणी त्याच्यातील डॉकटर जागा झाला.
आता काहीतरी खाऊन औषधं घे."
बाहेरच्या खाण्याने अजून जळजळ होईल.
असं म्हणत त्याने बाहेरचा वडापाव खाल्ला देखील.
कुठली तरी चिंतारेषा त्याच्या भाळी चमकली होती.
तो : नाही इकडे आत्या असते.
ती : कुठले डॉक्टर...
हे बोलतांनाचे भाव मैत्रीने अचूक टिपले.
काहीतरी करु या म्हणून पुन्हा थोडा वेळ शांत बसली.
मैत्रेयीच ना ती सौंदर्य आणि सहृदयता ह्याची मिश्रण.
त्याचं ते असं अचानक किनारा गाठणं सहन होत नव्हतं तिला. आपल्याला एवढं सांभाळून घेतलं.
आणि आता स्वतः कोषात जातोय.
तुम्ही निराश किंवा आजारी झाला आहात.
तुम्ही खोल विचार करतात आणि स्वतःला त्रास करून घेतात."
मैत्रेयी पटकन बोलून गेली.
"बरं नाही वाटतये का अजून?"
मैत्रेयी हसली ,
" नाही नाही , खरं खरं सांगतेय असेच आहे ना ! "
तुमचे आई बाबा ...
तो: बरं सांगा पण फिस घ्यावी लागेल.
ती फक्त हसली.
पुढला वेळ ती कित्येक गोष्टी त्याला सांगत गेली
आणि तो विश्वासाने तिचे ते सगळं सगळं ऐकून घेत होता.
आणि ती क्षणभर त्याच्या डोळ्यात बघतच राहिली.
तेवढी उसंत नाही आयुष्यात. असो ते महत्वाचे नाहीये.मला सांगा ,स्ट्रगल कधीं संपेल माझं"
" पण एवढं सांगितलं त्याचे काही उपाय पण असतील ना ? "
वेळ सांभाळून घेतलीं तर बरेच नुकसान टळते.
एक अद्वितीय प्रेम तुमच्या नशिबात आहे म्हटल्यावर भविष्य पण अद्वितीय असणार आहे.
फक्त कशात अडकून पडू नका. फक्त फ़क्त करत जा.
सगळं ठीक होईल , मी सांगते."
... तो मखमली स्पर्श सर्व दुःख दूर करणारा होता असे क्षणात वाटून गेले आता.
पहात होता ती आपल्यापेक्षा किती लहान आहे पण किती सकारात्मक आहे. ही म्हणजे साक्षात सरस्वती वाटत होती.
तिला हात देऊन उतरवून तो चालू लागला आणि तीही चालू लागली होती.
पाच तासातला एकमेकांचा सहवास आता सुटत होता.
ती वेस्टला जाणार होती आणि तो ईस्टला.