।। पुर्णाहुती भाग ३ ।।

नेहमीच्या सवयीनं आजही काॅफीचे घोट घेत तो या वास्तूच्या निरीक्षणात गढून गेला होता. त्या संपूर्ण परिसरात असंही शुकशुकाटच असायचा. समीर व अजून एक बिऱ्हाड तेवढं रहायला आले होते. दुकानांचे ऊद्घाटन होणे बाकी होते म्हणून ती बंदच असायची. वरच्या मजल्यावर काहीतरी गडबड ऐकू येत होती. भिडस्त स्वभावाचा असल्याने लगेच वर जाणे त्याला योग्य वाटले नाही मात्र गलका वाढल्याने तो वर पळाला . लिफ्ट न घेता तो जिन्यानेच वर गेला. वर जाऊन बघतो तो काय तिथला मध्यमवयीन माणुस अत्यावस्थ झाला होता. म्हातारे आई बाप घाबरले होते व आरडाओरडा करत मदतीसाठी याचना करत होते. समीरशिवाय होतं तरी कोण ईथे? वाॅचमेन चा पत्ता नव्हता. माळी काका काकू तिथून खूप लांब होते. समीरने त्यास आधार देत लिफ्टपर्यंत आणले. त्याचे आई बाबा सोबत होतेच. लिफ्टमध्ये आत येण्यास अशाही परिस्थितीत ते खूप घाबरत होते ही बाब समीरला खूप खटकली पण त्याने काही विचारले नाही. समीरने त्याची कार काढली व त्यास हाॅस्पिटलला अॅडमिट केले. त्या माणसाचे आई बाबा हात जोडून समीरला धन्यवाद देत होते. अचानक असं काय झालं म्हणून समीरने त्यांना विचारलं पण काही सांगण्याच्या मनस्थितीत ते नव्हतेच. काही दिवसांनी त्यांनी ती सदनिका अर्ध्या किंमतीत विकल्याचे समीरला समजले. जाण्याआधी ते वृद्ध जोडपं समीरकडे आलं आणि पुन्हा एकदा त्याचे आभार मानतानाच तु पण ही जागा सोडून जावं अशी विनवणी करू लागले. खूप खोदून विचारूनही ते काही बोललेच नाही. या घटनेनंतर समीरचे या जागेविषयी असणारे कुतुहल कित्येक पटींनी वाढले. पुरातत्व विभागात अधिकारी असलेला समीर या अशा जागा, तिथल्या कल्पोकल्पित कथा यांना सरावलेला होताच म्हणून या घटनेची त्याला भिती वाटली नाही. ऊलट पुर्ण ईमारतीत तो एकटाच असल्याने त्याचे काम आणखी सोप्पे झाले होते.