रहस्य स्यमंतकाचे.. भाग ११

धडधडत्या ह्रदयाने कौस्तुभ लेणीमध्ये शिरला होता. सकाळी अनंत विष्णूची मूर्ती निरखताना त्याला एक जागा दिसली होती. बाकी सगळीकडे जिथे कंकण कोरून ठेवले होते, फक्त तिथेच दशावतार कोरलेले होते अगदी तसेच जसे त्याला सापडलेल्या पट्टीवर होते. त्याने जेव्हा अजून काळजीपूर्वक बघायला सुरूवात केली तेव्हा तिथे त्याला ती फट दिसली होती. कौस्तुभने ती किल्ली काढली. थरथरणार्‍या हाताने त्याने ती त्या फटीत सारली. एक प्राचीन खजिना आपल्याला दिसणार या कल्पनेनेच त्याच्या अंगावर रोमांच उभे राहिले होते. त्याने ती किल्ली फटीत टाकून ती फिरवली. किल्ली फिरवल्याबरोबर आत कुठेतरी एक कळ फिरली असावी. हळूहळू एक छोटासा दरवाजा उघडला. एकावेळेस एकच माणूस जाऊ शकेल एवढीच त्याची रुंदी होती. कौस्तुभने मागे वळून बघितले. कोणीच दिसत नव्हते. आपण जर आत अडकलो तर कोणाला समजणारही नाही. आजोबांचा विचार मनात येताच त्याने आवंढा गिळला. पण हे गुपित त्याला पुढे खेचत होते.