आर्याच्या श्वासात अखेरची धडपड जाणवत होती. तिच्या डोळ्यांतून ओघळणारे अश्रू आता स्वतःसाठी नाही तर तिच्या बाळासाठी होते. राजवीरने तिचा हात घट्ट धरलेला, पण त्याच्या स्पर्शानेही तिच्या जाण्याचा प्रवास थांबत नव्हता. ती डोळ्यांनीच त्याच्याकडे पाहून काहीतरी सांगत होती—एक शेवटची विनंती—"आपल्या बाळाची काळजी घे."
त्या क्षणी आर्याच्या मुखातून एक वेदनेने भरलेला दीर्घ हुंदका बाहेर पडला आणि क्षणभरात तिचा श्वास मंदावू लागला. तिची नाडी स्पर्शातून लुप्त होत चालली होती, जणू जीवनाचा धागा हळूहळू सैलावत होता. राजवीरच्या डोळ्यांसमोर अंधुक प्रकाश पसरला. इतक्या रणधुमाळीत, इतक्या लढाया जिंकूनही, तो या एका स्त्रीला—जी त्याच्या जीवनाचा केंद्रबिंदू होती—वाचवू शकत नव्हता, हे सत्य त्याच्या अंत:करणाला अक्षरशः चिरून जात होते. तो चुपचाप तिच्या शेजारी गुडघ्यावर बसला, काळजाचा ठोका थांबलेला असतानाही आशेची एक असहाय तिरीप मनात उरलेली होती. त्याने हळूच आर्याच्या छातीवर डोके टेकवलं, तिच्या देहातून कुठलाही श्वास, कुठलीही हालचाल जाणवते का, हे तपासत राहिला.
पण तिचे शरीर आता गारठत चालले होते—ताज्या फुलावरून अचानक थंडीचा स्पर्श झाल्यागत सगळ्या देहावर गारवा पसरला होता. तिच्या ओठांवरील निळसर छटा आणि डोळ्यांखालची काळी सावली काळजीचे गंभीर रूप घेऊ लागली होती. राजवीरच्या श्वासात आता तडफड होती, आणि डोळ्यांतून अश्रू येऊ लागले, जे त्याने यापूर्वी कधीच ओसंडून जाऊ दिले नव्हते. त्याच्या आयुष्यातील प्रत्येक रणभूमीवर त्याने लढा दिला होता, पण या एका क्षणी तो पूर्णपणे हरलेला होता. आर्या त्याच्या हातातून निसटताना, तो फक्त एक गोष्ट म्हणत राहिला — “नको…आर्या अजून थांब… मी इथेच आहे…”
बलदेवच्या पावलांचा आवाज घरच्या दगडी भिंतींवर उमटताच सभोवतालचे वातावरण क्षणभर स्तब्ध झाले. त्याच्या चेहऱ्यावर विलक्षण तडफड आणि आतून पोखरून टाकणारे दुःख स्पष्ट दिसत होते. त्याने नजरेतूनच साऱ्या वाटचालींचा भार व्यक्त केला, आणि थेट महाभूषणसमोर येऊन थांबला. त्याचे काळेभोर मुख, थकवा आणि चिंता यांनी व्यापलेले होते. काही क्षण तो शांत उभा राहिला—जणू स्वतःला सावरत होता. मग त्याने एक खोल श्वास घेतला, आणि एका अश्रूंनी भरलेल्या कातर स्वरात तो पुटपुटला, "तुम्ही काही करू शकता का? काही तरी?"
महाभूषणच्या डोळ्यांमध्ये त्या क्षणी जी भावना चमकली, ती फक्त त्याच्यासारख्या त्रिकालज्ञ पुरुषालाच शोभून दिसावी अशी होती—दया, समजूत आणि अपरिहार्यतेची ठसठशीत जाणीव. त्याने बलदेवकडे पाहिले, पण त्याचे उत्तर तात्काळ आले नाही. कारण हे उत्तर कुठल्याही जादूमंत्राने मिळणारे नव्हते. हे दुःख एका पित्याप्रमाणे होते, जो आपल्या लेकराला—आपल्या साऱ्या आशा आणि जिवापेक्षा अधिक जपलेल्या आठवणींना—संकटात पाहून हतबल झाला होता. त्या क्षणी, महाभूषणने बलदेवच्या खांद्यावर हात ठेवला. त्या एका स्पर्शातूनच, त्याने आता तो या क्षणी विवश आहे याची जाणीव करून दिली.
महाभूषणने पुन्हा एकदा स्वतःचे डोळे मिटले आणि एक दीर्घ सुस्कारा टाकला. “खूप उशीर झालाय, बलदेव. आता तिचा जीव पुन्हा परत आणणे माझ्या ज्ञानाच्या पलीकडचे आहे...”
त्या शब्दांनी राजवीरचं अंतर्मन हादरून गेले. त्याच्या छातीत अचानक एक विचित्र पोकळी निर्माण झाली, जणू काही संपूर्ण जगाचे केंद्रच विस्कटले होते. त्याचे हृदय वेदनेने ओरडत होते, पण चेहऱ्यावर मात्र एका अजब शांततेचे सावट होते—तेवढेच भेसूर. काळजाला फाटणाऱ्या वेदनेच्या त्या क्षणी, त्याच्या डोक्यात एक विचित्र, पण ठाम विचार खोलवर रुतत गेला.
"जर ती खरोखरच मरणार असेल, तर मी तिला पुन्हा जिवंत करीन… कोणत्याही किंमतीवर!”त्याने एक विक्राळ निर्णय घेतला.
त्याच्या डोळ्यांत आता दुःख नव्हे, तर एक भीषण जिद्द झळकत होती. हे फक्त प्रेम नव्हते, ही वेडी इच्छा होती, जी नियतीलाही गुडघे टेकायला लावू शकत होती. त्याने एक कठोर निर्णय घेतला—अगदी काळाच्या गर्भात जाऊन, मृत्यूच्या सीमारेषेवरून आर्याला परत खेचून आणायचे. काहीही झाले तरी, ही लढाई आता केवळ सहस्त्रपाण्याविरुद्ध नव्हती, तर स्वतःच्या नियतीच्या विरोधात होती आणि राजवीर त्या नियतीच्या गळ्याशी तलवार लावण्यास सिद्ध झाला होता.
तो हळूहळू तिच्या चेहऱ्याजवळ गेला, तिची मान हातात घेतली. त्याच्या डोळ्यांत वेगळीच चमक होती—ती प्रेमाची नव्हे, शापाची होती. शतकांपासून तो जे भोगत होता, तेच आता त्याला आर्यालाही द्यायचे होते—पिशाच्चत्वाचा शाप.
तो हळूहळू तिच्या चेहऱ्याजवळ झुकला, त्याच्या हालचालींत एक विचित्र शांतता होती—जणू काळ स्वतः दबक्या पावलांनी पुढे सरकत होता. त्याने तिचा चेहरा अलगद हातात घेतला, पण त्या स्पर्शात सौम्यता नव्हती; तो थंडगार, मरणासारखा होता. त्याच्या डोळ्यांत प्रेमाचा प्रकाश नव्हता, होता एक काळोख—शतकानुशतकांच्या वेदना, आक्रोश, आणि आकांक्षांचा अंधार. जे तो हजारो वर्षांपासून स्वतःसाठी सहन करत होता, तेच आता त्याला दुसऱ्याच्या आत्म्यात मिसळायचे, अशी एक अमानवी इच्छा त्याच्या हृदयात धगधगत होती. तो शापित होता.
पिशाच्चत्वाच्या क्रूरतेने छिन्नविछिन्न झालेला, आणि आता आर्या त्याच्याच शापाचा नवीन केंद्रबिंदू बनणार होती. आर्याच्या भिवया हलक्याशा हलल्या, पण झोपेत असलेल्या तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही निरागसतेची सावली होती. त्याच्या मनात मात्र एकच विचार घोंघावत होता—तिला कुठेही जाऊ द्यायचे नाही, आपल्या जवळच राहू द्यायचे. ही कुठलीही सूडाची भावना नव्हती, ही होती काळाने जन्माला घातलेली भीषण योजनांची सुरुवात.
आशय आणि बलदेव दोघेही क्षणभर स्तब्ध झाले. राजवीरच्या डोळ्यांत त्या क्षणी जी ज्वाळा पेटली होती, ती मर्यादांपलीकडची वाटत होती. त्याच्या हातातली ऊर्जा थरथरत होती, आणि त्याच्या संपूर्ण देहातून एक वेगळीच, घातक ताकद प्रवाहित होत होती.
“नको, राजवीर! थांब! हा मार्ग योग्य नाही!” आशयने जोरात ओरडत पुढे धाव घेतली. त्याच्या आवाजात भीती नव्हती, पण काळजी होती—आपल्या मित्राच्या हातून काही अपरिहार्य चुकीचे घडण्याची. बलदेवही मागे राहिला नाही. “तिचं रक्षण तू असेच करणार आहेस का?” त्याने संतप्तपणे विचारले आणि एका झटक्यात राजवीरजवळ पोहोचला. पण राजवीर आता कुठल्यातरी वेगळ्याच जाणीवेच्या अधीन होता. त्याने मागे वळुन दोघांना जोरात मागे फेकले. त्यांच्या देहांना थेट जमिनीवर आदळल्याचा आवाज झाला. क्षणभरासाठी वातावरणात गडगडाट झाला—जणू निसर्गही या कृतीवर प्रतिक्रिया देत होता. राजवीर ताठ उभा राहिला, स्वतःचा श्वास तो वेगाने घेत होता, आणि त्याच्या कपाळावर वेदना, द्वंद्व आणि आर्ततेचा संगम स्पष्ट दिसत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर एकच प्रश्न उमटलेला—"जे मी करत आहे, ते चुकीचे आहे का? अजिबात नाही" तो स्वतःशीच पुन्हा म्हणाला.
त्यानंतर त्याने आपल्या दातांचे धारदार टोक आर्याच्या मानेत घुसवले. क्षणभर ती हलली नाही तीने आपली मान टाकली, पण नंतर तिच्या शरिरातून एक लाट उमटली. आकाशात वादळ उठले, विजा चमकू लागल्या. तिच्या भोवती अंधःकाराची वलये तयार झाली.
आणि काही क्षणांतच, आर्या पुन्हा उभी राहिली. तिच्या डोळ्यांत आता माणूसपण नव्हते, ते पिशाच्चाचे गडद तेज होते. तिचे दात आता धारदार झाले होते, डोळे लालसर चमकत होते, अंगावरच्या रेषा काळसर थरासारख्या दिसू लागल्या होत्या.
पुढच्याच क्षणी तीने राजवीरला मिठीत घेते— त्या मिठीत खोल माया होती. पण क्षणभरातच तिचे लक्ष तिच्या बाळाकडे गेले. ते गावातील त्या दाईकडे होते. ती दाई समोरचे दृश्य पाहून घाबरली, आणि बाळ हातातून खाली ठेवून पळू लागली.
आर्याच्या डोळ्यांत त्या क्षणी मानवी भावनांचा मागमूसही उरलेला नव्हता—फक्त असह्य तहान, अस्वस्थ ऊर्जा, आणि एका अगम्य शक्तीचा प्रचंड आवेश तिच्यात फिरत होता. तिचे शरीर आता एका वेगळ्याच शक्तीने चालवले जात होते. जणू तिच्या आतून कुणी तरी दुसरेच बोलत होते. हालचाली करत होते.
ती तशीच उठून धावली आणि त्या दाईला पकडले. तिच्या गळ्यात स्वतःचे ओठ टाकून त्यातले सुमधुर रक्त ती पिऊ लागली होती. तिच्या ओठांवरून वाहणारे रक्त तिच्या तोंडाला एक वेगळी झळाळी देत होते. आणि तिच्या हातांचे पंजे आता एक शिकाऱ्यासारखे ताठर झाले होते.
राजवीरने तिला खडबडून हाक मारली. "आर्या! ही तू नाहीस. थांब! आम्हाला माहितेय, तू अशी नाहीस!" पण त्याच्या शब्दांचा तिच्यावर काहीही परिणाम झाला नाही. बलदेवने पुढे जाऊन तिचा हात पकडला, पण त्या स्पर्शाने ती एक क्षण थबकली. तिच्या चेहऱ्यावर एक द्वंद्व स्पष्ट दिसले—एका क्षणी ती राक्षसी लालसेने झपाटलेली होती, तर दुसऱ्या क्षणी तिच्या डोळ्यांत एक आर्त छाया चमकून गेली, जणू तिच्या आतली खरी आर्या पुन्हा काही क्षणांसाठी जागी झाली. पण तो क्षणही क्षणभंगुर ठरला. त्या नव्याने आलेल्या शक्तीने तिच्या मनावर संपूर्ण ताबा मिळवला होता, आणि ती शक्ती केवळ तहान भागवण्यासाठी जगत होती—तहान रक्ताची, तहान शक्तीची... आणि त्या तहानेसमोर कोणतीही प्रेमाची हाक, कोणताही आवाज तीला क्षीण वाटत होता.
ती दाई रक्तहीन झाली आणि तिचे प्रेत जमिनीवर कोसळले. आर्याने डोके वर केले, तिच्या ओठांवर अजूनही रक्त होते… आणि तिच्या डोळ्यांत – शांतता.
क्रमशः -
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा