भाग ५९
राजवीर गडापासून निसटल्यावर त्याने थेट जंगलात झेप घेतली. त्याचे शरीर आता संपूर्णपणे वटवाघळाच्या रूपात बदलले होते. त्याला नवीन शरीराच्या मर्यादा आणि क्षमतांचा अद्याप पुरेसा अंदाज आला नव्हता. त्याच्या पंखांमुळे उडणे खुप सोपे आणि सहज वाटत होते, पण लहान शरीरामुळे तो असहाय्यही होता.पायाखालचा जमिनीसारखा आधार सुटल्याने त्याला एक प्रकारची अस्वस्थता जाणवत होती. पण विचार करण्यासाठी वेळ नव्हता. त्याला आर्यापर्यंत पोहोचायचे होते, लवकरात लवकर.
त्याने झाडांमधून सरळ जाण्याऐवजी उंच उडण्याचा निर्णय घेतला. झपाट्याने हवेत झेपावत तो जंगल पार करू लागला. पण तो खूपच वर गेल्याचा त्याला अंदाज घेता आला नाही.
राजवीरने जंगलाच्या गडद अंधाराच्या वर आपली झेप कायम ठेवली होती. त्याच्या छोट्या, हलक्या शरीराने हवेत सहज हालचाल करत तो त्याला वेग देत होता. तो जितका उंच जात होता, तितकंच गड आणि सहस्त्रपाण्याच्या पकडीतून सुटल्यासारखे वाटत होते. पण त्याच्या नकळत, एका विशाल बहिरी ससाण्याने त्याच्यावर लक्ष्य ठेवले होते. ते भक्षकाचे तीक्ष्ण डोळे होते, भक्ष्याच्या प्रत्येक हालचालीचा वेध घेणारे. राजवीर हा आता एक लहानसा वटवाघूळ होता, त्याचे शरीर दुर्बल आणि आकाशात एकाकी होते. आणि मग अचानक, एक जलद सावली त्याच्यावर झेपावली!
त्याच्या समजण्याआधीच, तो भयानक वेगाने हवेत वर खेचला गेला. एका क्षणात तो स्वतःच्या नियंत्रणातून बाहेर पडला. त्याच्या लहान पंखांनी जोरात फडफडून सुटण्याचा प्रयत्न केला, पण काही उपयोग झाला नाही.ससाण्याच्या ताकदवान पंजांनी त्याला घट्ट पकडून ठेवले होते. त्याची नखे इतकी तीक्ष्ण होती की त्यांनी राजवीरच्या शरीरात खोलवर ओरखडे उठवले.
वेदना तीव्र होत होत्या, पण त्याहून अधिक भयानक होते ते आकाशात उंच लटकत राहणे —अंधाराच्या खोल गर्तेत ओढल्या जाण्यासारखे. तो जितका धडपडत होता, तितकाच ससाणा त्याला अधिक जोरात धरत होता. हे लढणे व्यर्थ होते. त्याच्या वटवाघुळ डोळ्यांसमोर केवळ एकच भीती तरळत होती—"इथेच सर्व संपेल का?"
---
ससाण्याने त्याला लांबवर उंच डोंगराच्या दिशेने नेले. खाली जंगल दिसत होते, पण आता राजवीर स्वतःच एका शिकाऱ्याच्या पंजात अडकला होता. त्याचे मन घाबरून गेले होते, पण एका कोपऱ्यात त्याचा आतला लढवय्या जागा होता. "हे माझं शेवटचे क्षण असू शकतात, पण मी सहजासहजी हार मानणार नाही."
डोंगराच्या माथ्यावर, एका विस्तीर्ण घरट्यात ससाण्याची पिल्ले वाट पाहत होती. त्यांच्या लहानशा डोळ्यांमध्ये भूक दिसत होती. त्यांची आई त्यांना अन्न आणून देत होती….... आणि ते अन्न राजवीर होता. हे एक क्रूर सत्य होते. तो जरी एक भक्षक होता, तसाच या वेळी तो इतरांसाठी भक्ष्य झाला होता. त्याला आठवले, याआधी कित्येक वेळा त्याने असहाय्य प्राण्यांची शिकार केली होती, त्यांना देखील त्याने असंच पकडले होते, त्यांचा जीव घेतला होता.पण आज तो स्वतः त्या स्थितीत होता. त्याच्या हातून अनंत मृत्यू घडले होते, पण आज त्याच्या मृत्यूवर कोणीही हळहळणार नव्हते.
ससाण्याने त्याला घरट्यात टाकले. राजवीरला जमिनीवर आदळताच अंग दुखत असल्याची जाणीव त्याला झाली, पण त्याला त्यापेक्षा मोठी भीती जाणवली—समोरच तीन लहान पिल्ले भुकेल्या नजरेने त्याच्याकडे पाहत होती. त्यांच्या लहानशा चोची उघड्या होत्या, डोळ्यांत भूक आणि अधीरता होती. त्यांना समजत नव्हते की त्यांच्यासमोरचे हे भक्ष्य अजूनही जिवंत आहे, लढण्यासाठी सक्षम आहे.
वर उभ्या असलेल्या आई ससाण्याने आपले विशाल पंख पसरले आणि ती त्या पिल्लांकडे झुकली. तिला आता तिच्या लेकरांना खाऊ घालायचं होतं—आणि ती राजवीरचे तुकडे तुकडे करायला तयार होती.राजवीरला एकच गोष्ट कळत होती—तो फक्त एका प्राण्याच्या हवाली नव्हता, तर एका संपूर्ण भक्षक कुटुंबाच्या तोंडाशी होता! पण त्याच्या मनाच्या एका कोपऱ्यात अजूनही आशा होती. तो सहजासहजी मरणार नव्हता.
राजवीर क्षणभर स्थिर राहिला, पण त्याच क्षणी, त्याने मनाशी ठरवले—"मी अजून संपलेलो नाही!" त्याने आतून उरलीसुरली शक्ती एकवटली, कारण त्याला माहित होते—हा संघर्ष आता फक्त स्वतःच्या जगण्यासाठी नव्हता, तर आर्या आणि आपल्या होणाऱ्या बाळासाठीही होता.
राजवीरने मन एकवटले आणि आपल्या आतल्या शक्तीला साद घातली. त्याचे छोटेसे वटवाघूळ रूप हलू लागले, त्याच्या शरीराचा आकार विस्तारू लागला. पंख आखडत गेले, हाडे ताणली जाऊ लागली, आणि काही क्षणांतच त्या लहानशा प्राण्याच्या जागी एक उंच, बलदंड आकृती उभी राहिली—राजवीर आपल्या मूळ पिशाच्च रूपात परत आला होता! त्या अचानक बदललेल्या दृश्याने बहिरी ससाणा गोंधळून गेला.
त्याच्या धारदार डोळ्यांसमोर जिथे काही क्षणांपूर्वी एक छोटे भक्ष्य होते, तिथे आता एक उंच माणूस उभा होता, ज्याच्या डोळ्यांत लालसर तेज होते. राजवीरने त्याच्याकडे रोखून पाहिले, आणि त्या एका क्षणातच ससाण्याला समजले —तो एका सामान्य भक्ष्यावर झडप घालत नव्हता, तर एका प्रबळ शिकाऱ्यासमोर उभा होता!
बहिरी ससाण्याची आई सावध झाली. अचानक तिच्या पिल्लांसमोर उभ्या राहिलेल्या या विशाल आकृतीने तिच्या रक्षणकर्त्या प्रवृत्तीला जागे केले. ती क्षणभरही डगमगली नाही—तिने आपली पंखे मोठी करून पिल्लांना आपल्या संरक्षणात घेतलं आणि समोरच्या अज्ञात शत्रूशी सामना करण्यास सज्ज झाली. तिच्या तीक्ष्ण नजरेत भीती नव्हती, फक्त निर्धार होता. मातेच्या प्रेमाने प्रेरित झालेली ती शक्ती, स्वतःच्या जीवाची पर्वा न करता आपल्या पिल्लांसाठी कोणत्याही संकटाशी लढायला तयार होती. तिच्या भव्य पंखांच्या आडून लहान पिल्ले कापऱ्या नजरेने बाहेर डोकावत होती, पण तिला माहीत होते—आज ती जिंकली, तरच तिच्या पिल्लांना उद्याचा उजाडता सुर्य पाहायला मिळेल!
राजवीरच्या डोळ्यांत रक्तपिपासू क्रूरता चमकली. अपमानाची जाणीव त्याच्या रक्तात उसळली होती—एका क्षुद्र पक्ष्याने त्याला खेचून आणले होते, त्याच्या ताकदीचा, त्याच्या अस्तित्वाचा अवमान झाला होता. तो सहज त्या कोवळ्या पिल्लांना आपल्या भयानक ताकदीने चिरडू शकला असता. त्यांच्या लहानशा शरीरांना एका क्षणात नष्ट करून त्या ससाण्याच्या डोळ्यांसमोर रक्ताचा सडा उडवू शकला असता.
पण तेव्हाच, पिल्लांच्या आईला पाहून एका क्षणात आर्याची प्रतिमा त्याच्या मनात उमटली. तीही आता एका नवजात जीवाची आई होणार होती. तिच्या पोटातील त्याच्या अपत्याची आठवण येताच त्याच्या आतला पिशाच्च थबकला. त्याचे पंजे थरथरले. तो रक्तपिपासू शापित योद्धा होता, पण त्याच्या आत अजूनही काहीतरी होते—माणुसकीचा एक तुकडा, जो त्या निष्पाप पिल्लांकडे पाहून पुन्हा जागा झाला होता.
राजवीरच्या डोक्यात संघर्ष सुरू झाला. त्या ससाण्याच्या आईच्या नजरेत एकच गोष्ट स्पष्ट होती—माया.ती आपल्या पिल्लांना वाचवण्यासाठी स्वतःच्या प्राणांचीही पर्वा करत नव्हती.
हा क्षण निर्णायक होता. राजवीरच्या आत एक प्रचंड संघर्ष चालू होता—एकीकडे त्याचा रक्तपिपासू स्वभाव त्याला सूड घ्यायला भाग पाडत होता, तर दुसरीकडे त्याच्या आत उरलेली माणुसकी त्याला थांबवण्याचा प्रयत्न करत होती. त्याने डोळे मिटले, एक खोल श्वास घेतला आणि मन घट्ट केले. तो कोण होता? एक क्रूर नरपिशाच की अजूनही माणुसकीच्या उष्णतेचा अनुभव घेऊ शकणारा योद्धा?
त्याच्या मनात आर्याचा चेहरा स्पष्ट उमटला, तिच्या डोळ्यातील ती माया, तिच्या पोटात वाढणारे त्याचे अपत्य—एक नवीन सुरुवात. तो क्षणभर स्तब्ध झाला. एका दीर्घ श्वासासह त्याने आतला नरपिशाच मागे टाकला आणि माणुसकीला पुढे आणले. त्याने आपल्या पंजांना मोकळे सोडले, पिल्लांकडे एक कटाक्ष टाकला आणि मागे फिरला. राजवीरने निवड केली होती—तो अजूनही माणूस होता.
त्याच्या मनात अजूनही भूक होती, क्रोध होता—त्या ससाण्याने त्याचा अपमान केला होता, त्याला शिकारीच्या भूमिकेतून भक्ष्याच्या जागी आणून ठेवले होते. पण आता त्याच्या रागावर, त्याच्या पशुत्वावर आर्याच्या आठवणींचा प्रभाव अधिक होता. तो फक्त एक नरपिशाच नव्हता. तो आर्याचा प्रियकर होता, एका होणाऱ्या अपत्याचा पिता होता.
तो शांतपणे घरट्यातून बाहेर पडला, उंच पर्वतावरून खाली झेप घेतली आणि पुन्हा आपल्या मार्गावर निघाला. झाडांची शिखरे त्याच्या खाली झरझर सरकत होती, चंद्रप्रकाशात त्याची सावली जमिनीवरून सरकत होती—तो अजूनही भयानक होता, प्रबळ होता, पण आता बदलत होता. फक्त शरीराने नव्हे, तर मनानेही.
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®