भाग ७९
सर्पकला वेगाने गडाच्या उंच टेकडीवर चढत होती. तिच्या अंगावर रक्ताच्या ओघळांचे वळ उमटले होते, आणि जखमी डोळ्याची तीव्र वेदना तिच्या प्रत्येक हालचालीला एक भयाण आठवण करून देत होती. तरीही, तिच्या पावलांचा वेग कमी झाला नव्हता. डोंगराच्या अवघड वाटांवरून जात असताना, तिच्या मनात फक्त एकच विचार होता—सहस्त्रपाणी. ती त्याच्या समोर उभी राहणार होती, हेच तिच्या अपमानावर उपाय असणार होते. अखेर गडाच्या विशाल द्वारासमोर पोहोचताच पहारेकऱ्यांनी सावधतेने आपली शस्त्रे ताणली. सर्पकलेला क्षणभर थांबावे लागले. पण जसे तिने पहारेकऱ्यांना तिची ओळख पटवली, तसे ते बाजूला झाले. ती मोठ्या दमाने आत शिरली. गडाच्या दगडी भिंतींमध्ये गुंजणाऱ्या तिच्या वेगवान पावलांचा आवाज तीव्र होत चालला होता. तिच्या अंगात आता पूर्वीसारखी ताकद नव्हती, पण तिच्या डोळ्यांत धगधगणारी आग अजूनही कायम होती.
सहस्त्रपाणी आपल्या सिंहासनावर विसावला होता. सभागृहात त्याचे निष्ठावान योद्धे आणि मंत्री उभे होते, आणि ते त्याच्या आदेशाची वाट पाहत होते. दालनात जड वातावरण होते. इतक्यात, एका सेवकाने धावत येत वंदन केले आणि सांगितले, "महासम्राट! सर्पकला आली आहे." हे ऐकताच सहस्त्रपाणी अचानक उत्साहित झाला. त्याच्या चेहऱ्यावर विजयाची झलक दिसू लागली. त्याने सेवकाकडे पाहत गंभीर स्वरात विचारले, "ती एकटी आहे का? आणि तिच्या हातात काही आहे का?" सेवक थोडा गडबडला, पण नम्रपणे म्हणाला, "महाराज, ती एकटीच आहे. पण तिचा चेहरा थोडा थकलेला आणि जखमी दिसतो." सहस्त्रपाणीने त्या बोलण्याकडे फारसे लक्ष दिले नाही. त्याच्या मनात फक्त एकच विचार होता—सर्पकला रक्तपिंड घेऊनच आली असणार! तो आपल्या सिंहासनावरून उठला आणि आजूबाजूच्या योद्ध्यांकडे पाहत गर्वाने हसला. "ती यशस्वी झाली आहे! अखेर रक्तपिंड माझ्या हाती येणार!" त्याने सेवकाला हाताने खूण करत आज्ञा दिली, "तिला त्वरित आत आणा!" सभागृहात कुजबुज सुरू झाली, प्रत्येकाच्या नजरा आता दरवाजाकडे लागल्या होत्या. सहस्त्रपाणी मोठ्या आत्मविश्वासाने पुढे आला आणि सर्पकलेच्या आगमनाची आतुरतेने वाट पाहू लागला.
सिंहासनगृहाच्या भव्य दरवाजातून सर्पकला आत प्रवेश करताच सहस्त्रपाणी उतावीळपणे उठला. त्याच्या डोळ्यांत प्रचंड उत्सुकता होती. तिचा चेहरा थोडा ओढलेला होता, एका डोळ्याभोवती काळी जखम होती, पण तरीही तिच्या अस्तित्वाने संपूर्ण सभागृह भारावून गेले. सर्पकलाला पाहताच सहस्त्रपाणी तिच्या दिशेने वेगाने गेला आणि अधीरतेने विचारले, "सर्पकला, रक्तपिंड कुठे आहे? तू तो माझ्यासाठी घेऊन आली आहेस ना?"त्याच्या स्वरात विजयाचा आनंद स्पष्ट जाणवत होता. सभागृहातील सगळ्या नजरा सर्पकलाकडे वळल्या.
पण सर्पकलेच्या चेहऱ्यावर कोणतीच उत्सुकता नव्हती. ती निर्विकारपणे त्याच्याकडे पाहत राहिली. काही क्षण शांतता पसरली. शेवटी तिने खोल श्वास घेतला आणि कठोर आवाजात उत्तर दिले, "नाही महाराज... मला रक्तपिंड आणता आला नाही पण,."
हे तिचे अर्धवट शब्द ऐकताच सहस्त्रपाण्याचा चेहरा क्षणभर कोरडा पडला. त्याच्या ओठांवरचे विजयी हसू गायब झाले आणि कपाळावर आठ्या उमटल्या. त्याने सर्पकलाच्या खांद्यावर घट्ट पकड घेतली आणि संतापाने विचारले, "काय म्हणालीस? रक्तपिंड नाही? हे कसे शक्य आहे? तू देखील अपयशी ठरलीस?"
सहस्त्रपाण्याचा संताप आता ज्वालामुखीसारखा उफाळला. त्याने जोरात सिंहासनावर लाथ मारली. सभागृहात कुजबुज सुरू झाली. त्याच्या अंगरक्षकांनी तलवारी आवळल्या, तर मंत्री एकमेकांकडे पाहू लागले. काही क्षण तो स्तब्ध उभा राहिला, मग जोरात ओरडला, "माझ्या संपूर्ण सैन्याला अपमानित करून तू मोठा दिखावा करून गेली होतीस, आणि तरीही तू रिकाम्या हातांनी परत आलीस?"
सर्पकला वेदनेने, संतापाने आणि अपमानाने फणकारली. "राजवीर अजूनही माझ्या हातून सुटला आहे," ती गुरगुरली. "मी त्याला लहानसुद्धा इजा करू शकले नाही. उलट त्यानेच मला हरवले आणि माझा अपमान केला."
सहस्त्रपाणी संतापला. त्याने आपल्या हातातील राजदंड जोरात आपटला. सभागृहात एक गडगडाट उमटला. "म्हणजे त्याने तुलाही हरवले? त्याने आधी माझ्या उत्तम योद्ध्यांना संपवले, आणि आता तू देखील अपयशी ठरलीस! तुला मी का पाठवले होते? अपमानित व्हायला?"
सर्पकला एक क्षण निःशब्द झाली. पण लगेचच ती शांतपणे बोलली. "राजवीर इतका सोपा नाही. तो आता एका स्त्रीच्या प्रेमात आहे... त्या आर्याच्या. जर आपल्याला त्याला संपवायचे असेल, तर आपल्याला आधी तिला संपवावे लागेल. तिच्या मृत्यूनंतर तो तुटून जाईल आणि त्याच्याशी सामना करणे सोपे होईल. त्याच्या प्रेमाचा वापर आपण त्याच्याविरुद्ध करू शकतो."
सर्पकला सहस्त्रपाण्याच्या संतापाची आणि अधीरतेची जाणीव ठेवूनही शांत उभी राहिली. ती जाणून होती की जर तिने रक्तपिंडाचा पत्ता दिला, तर सहस्त्रपाणी थेट ते हस्तगत करेल आणि त्याचा खरा उद्देश पूर्ण झाल्यावर तो राजवीरचा पाठलाग सोडून देईल. पण सर्पकलाच्या मनात राजवीरचा पराभव हाच एकमेव उद्देश नव्हता—ती त्याला तडफडताना पाहू इच्छित होती, त्याच्या प्रेमाचे दुःख पाहू इच्छित होती. जर सहस्त्रपाणीने राजवीरला विसरून केवळ रक्तपिंडावर लक्ष केंद्रित केले, तर आर्या अजूनही सुरक्षित राहू शकली असती. पण सर्पकलाला हे मान्य नव्हते. तिला ठामपणे माहिती होते की जर सहस्त्रपाणी अजूनही राजवीरवर लक्ष केंद्रित करत राहिला, तर तो आर्याला जिवंत ठेवणार नव्हता. म्हणूनच ती अत्यंत सावधगिरीने पुढे सरसावली आणि काहीशा शांत पण ठाम स्वरात म्हणाली, "महाराज, रक्तपिंड अजूनही राजवीरच्या हातात आहे. पण तो नेमका कुठे आहे, हे मी अजून शोधत आहे. तो मला पूर्ण विश्वासाने सांगेल, पण त्यासाठी आपल्याला त्याच्या प्रेमाची आहुती द्यावी लागेल, म्हणून मला थोडा वेळ हवा आहे."
सहस्त्रपाण्याच्या चेहऱ्यावर आता गोंधळ स्पष्ट दिसत होता. त्याने तिच्या डोळ्यांत संशयाने पाहिले. "सर्पकला, तू काहीतरी लपवत आहेस. मी तुला पाठवले ते रक्तपिंड घेऊन परत यायला, आणि तू रिकाम्या हातांनी आलीस. आता मला आणखी वाट बघायला सांगतेस?"त्याचा आवाज अधिकच कठोर झाला. पण सर्पकला मात्र संयमाने उत्तरली, "महाराज, जर मी तुम्हाला रक्तपिंडाचा पत्ता सांगितला आणि तुम्ही तिथे पोहोचला, तर राजवीर सावध आहे, तो तुम्हाला नक्की हरवेल कारण तेथे त्याची तयारी असेल. त्याला सहज हरवता येईल, पण त्यासाठी योग्य संधी हवी.
सहस्त्रपाणीने तिच्या बोलण्याचा विचार केला. त्याचे संतापलेले डोळे हळूहळू चमकू लागले. तो आपल्या सिंहासनावर मागे रेलला. त्याच्या डोक्यात विचारांची चक्र फिरू लागली.
"तू एक गोष्ट मात्र विसरतेस, सर्पकला," तो थंड पण खवचट स्वरात म्हणाला. "तू राजवीरला भेटून आलीस, याचा अर्थ तुला त्याचे स्थान माहित आहे. आणि जर तुला ते माहित असेल, तर आपण अजूनही जिंकू शकतो!"
सर्पकला सावध झाली. तिने सहस्त्रपाणीकडे संशयाने पाहिले. "तुम्हाला काय सुचवायचे आहे?"
सहस्त्रपाणी सिंहासनावर मागे रेलून हसत होता. त्याच्या डोळ्यांत कपटी चमक होती. सभागृहातील योध्यांनी आणि सर्पकलाने त्याच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. तो पुन्हा एकदा पुढे सरसावला आणि मंद स्वरात म्हणाला, "तुम्हाला वाटत असेल की आपल्या सर्व शक्यता संपल्या, पण अजून एक मोठा मोहरा आपल्या हातात आहे. तो अजून खेळात उतरलेलाच नाही. जर त्याने राजवीरला हरवले, तर राजवीर स्वतःहून माझ्यासमोर येईल—रक्तपिंड घेऊन!"
सर्पकलाच्या मनात संभ्रम निर्माण झाला. ती काहीशी गोंधळून विचारू लागली, "महाराज, हा कोण आहे? असा कोण आहे जो राजवीरला नमवू शकेल?"
सहस्त्रपाणी अधिक मोठ्याने हसला. "हा कोणी सामान्य योद्धा नाही, सर्पकला. हा असा एक योद्धा आहे, जो केवळ शक्तिशालीच नाही, तर राजवीरच्या मनातील सर्वात मोठ्या भीतीला सत्यात उतरवू शकतो!" तो सिंहासनावरून उठला आणि सभागृहाच्या मध्यभागी येरझार घालू लागला. तिथे उभ्या असलेल्या आपल्या विश्वासू माणसांकडे पाहत त्याने आज्ञेच्या स्वरात म्हटले, "जा! त्याला बोलावून आणा. मी त्याला स्वतः आदेश देईन.हा खेळ आता आणखी रोचक होणार आहे!"
सर्पकला डोळे बारीक करून पाहत होती. तिच्या मनात असंख्य प्रश्न उमटले. हा नवा मोहरा कोण असेल? सहस्त्रपाणी ज्याच्या विषयी इतका आत्मविश्वासाने बोलत होता, तो राजवीरला खरंच पराभूत करू शकेल का? आणि सर्वांत महत्त्वाचे—हा खेळ आता कोणत्या दिशेने वळणार होता?
सभागृहातील वातावरण अधिक गूढ बनले. सहस्त्रपाण्याने पुन्हा एकदा आपला कट पुढे रचायला सुरुवात केली होती, आणि सर्पकलेच्या मनात नवीन शंकेची पाल चुकचुकत होती.एक नवीन खेळाडू लवकरच या लढतीत उतरणार होता.
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा