Login

रक्तपिंडाचा श्राप भाग ८२

वज्रदंत सगळ्यांना पुरून उरणार का?
भाग ८२

काळेश्वर जंगलातून जात असताना त्याच्या तीक्ष्ण नजरेने एक ओळखीची हालचाल टिपली. दाट झाडीतून दोन आकृत्या पुढे सरकत होत्या. त्याने सावकाश डोळे विस्फारले आणि मनात एक कल्पना उमटली—हे तर वज्रदंत आणि सर्पकला होते! क्षणभर त्याला विश्वासच बसला नाही. वज्रदंत स्वतः इथे आला होता? याचा अर्थ सहस्त्रपाणी आता शेवटचा दाव खेळत होता. काळेश्वरने लगेचच हिशेब लावला—हा वज्रदंत जर राजवीरच्या आणि बलदेवच्या मागे लागला, तर तो त्यांना जिवंत सोडणार नाही.

काळेश्वरने सावधपणे श्वास घेतला. समोरची दृश्ये त्याच्या डोळ्यांसमोर स्पष्ट होत होती—वज्रदंतच्या प्रचंड शरीराची छाया दाट झाडीतून पुढे सरकत होती, तर सर्पकला सावध आणि सावलीसारखी त्याच्या बाजूने चालत होती. वज्रदंत इथे आल्याचा अर्थ एकच—राजवीर आणि बलदेव मोठ्या संकटात सापडले होते. सहस्त्रपाणी आता थेट शेवटचा वार करत होता. वज्रदंत हा साधा योद्धा नव्हता, तो विनाशाचा एक जिवंत अवतार होता. त्याच्या हातून सुटणे अशक्यप्राय होते. काळेश्वरने मनातच हिशेब लावला—राजवीर आणि बलदेव जरी लढवय्या असले, तरी या महाकाय राक्षसाच्या ताकदीसमोर त्याचा निभाव लागेल का? आणि जर वज्रदंत इथे पोहोचला, तर फक्त ते दोघे नाहीत, तर संपूर्ण गाव संकटात येईल. आता उरलेला वेळ अगदीच थोडा होता. त्याने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि मनाशी ठरवले—तो हे थांबवणार, त्याला यामध्ये पडावेच लागेल.

काळेश्वरच्या मनात अजूनही गोंधळ सुरू होता. त्याला आठवत होते की राजवीरमुळेच त्याला अनेक अपमान सहन करावे लागले होते, परंतु त्याच वेळी त्याच्या हृदयात कुठेतरी एक वेगळीच भावना दाटत होती. त्याला हे स्पष्ट दिसत होते की वज्रदंतसारख्या महाकाय आणि निर्दयी योद्ध्याच्या विरुद्ध लढणे म्हणजे मृत्यूला आमंत्रण देण्यासारखे होते. सहस्त्रपाणीने त्याचा शेवटचा दाव खेळला होता, आणि जर कोणी यात हस्तक्षेप केला नाही, तर राजवीर आणि बलदेवचा अंत निश्चित होता. पण हे फक्त राजवीरपुरते मर्यादित नव्हते. त्याचा प्रभाव आर्या आणि संपूर्ण गावावर पडणार होता. जर वज्रदंतने आपली संहारक शक्ती दाखवली, तर हे गाव नामशेष व्हायला वेळ लागणार नव्हता. या विचारांनी त्याच्या मनातील राग क्षीण होऊ लागला. त्याने मुठी आवळल्या आणि स्वतःलाच प्रश्न विचारला—तो एकट्याने हे रोखू शकतो का? पण त्याला एक गोष्ट निश्चित माहित होती—प्रयत्न न करता तो मागे हटणार नव्हता. 

त्याने नजर वर केली. समोरचा अंधाऱ्या जंगलाचा मार्ग ओळखीचा होता. आता वेळ कमी होता, आणि प्रत्येक क्षण मोलाचा होता. वज्रदंत आणि सर्पकला गावाच्या दिशेने पुढे निघाले होते, आणि लवकरच ते राजवीरच्या घराजवळ पोहोचणार होते. काळेश्वरने नाकातुन एक दीर्घ श्वास घेतला आणि झपाझप पावले टाकत गडद सावल्यांमध्ये मिसळला. आता त्याचा रस्ता फक्त एकच होता—राजवीरला सावध करण्याचा. त्याला माहित होते की हा निर्णय घेणे सोपे नव्हते, पण त्याने पाऊल टाकल्यावर मागे फिरणे देखील शक्य नव्हते. आता हा संघर्ष त्याचाही होता. जंगलातील वारा थंड होत चालला होता, पण काळेश्वरच्या मनातील वादळ अधिकच तीव्र होत होते.


गावात पोहोचताच काळेश्वरने सगळ्यांना सावध केले. तो थेट बलदेवकडे गेला आणि म्हणाला, "वज्रदंत गावाकडे येतोय! हा माणूस नाही, राक्षस आहे. तो एकदा इथे पोहोचला की विध्वंस केल्याशिवाय थांबणार नाही. तुम्हाला सतर्क राहावे लागेल."

बलदेव काळेश्वरकडे अविश्वासाने पाहत राहिला. त्याला हे समजत नव्हते की नेहमी राजवीरशी वैर असलेला काळेश्वर अचानक मदतीसाठी का आला होता. पण त्याच्या डोळ्यांतील गांभीर्य आणि घाई स्पष्ट होती. तो काहीतरी मोठे सांगत होता, आणि ते दुर्लक्षित करणे अशक्य होते.

"वज्रदंत!" बलदेवने स्वतःशीच पुटपुटत भीतीने नजर वर केली. त्याला या योद्ध्याबद्दल ऐकून माहिती होते—एका महाकाय, निर्दयी आणि अजेय योद्ध्याची ओळख, जो केवळ संहारासाठी ओळखला जात असे. जोपर्यंत समोरचा मृत पडत नाही, तोपर्यंत त्याच्या प्रहारांची तीव्रता कमी होत नसे. गाव अजूनही शांत होते, पण काही वेळातच वज्रदंत इथे पोहोचला असता, आणि त्यानंतर हाहा:कार माजला असता. बलदेवने एक दीर्घ श्वास घेतला, आणि झपाझप हालचाली सुरू केल्या. त्याने राजवीरला बोलावले, तर दुसरीकडे गावातील काही विश्वासू लोकांना सावध केले. काळेश्वरचे शब्द डोक्यात घुमत होते—"तो विध्वंस केल्याशिवाय थांबणार नाही." आता प्रश्न फक्त राजवीरच्या सुरक्षिततेचा नव्हता, तर संपूर्ण गावाचा होता.

गावात काही माणसे आधीच चौकसपणे पहारा देऊ लागली. वज्रदंत थेट सकाळच्या वेळी हल्ला करण्याची शक्यता कमी होती, त्यामुळे त्याने रात्री हल्ला करण्याचा निर्णय घेतला असणार म्हणुन बलदेवने ठरवले—आपणही रात्रीची तयारी ठेवली पाहिजे. 


रात्र होताच गावात एक विचित्र शांतता पसरली. सगळ्यांना माहिती होते की संकट उंबरठ्यावर होते. घरात राजवीर, बलदेव आणि आर्या जागे होते. बाहेर पहारा देणारी माणसे देखील सावध होती.

अन अचानक गावातील लोकांचे कान टवकारले. दबलेले श्वास आणि अस्थिर नजर ही भीतीची लक्षणे होती. रात्रीच्या काळोखात दूर कुठेतरी एक पानही हलले तरी ते स्पष्ट ऐकू येत होते. आणि मग… तो आवाज आला. जड, भयानक आणि आव्हानात्मक. जमिनीवर आदळणाऱ्या त्या पावलांचा कंप हवेत पसरला, जणू पृथ्वीही त्याच्या उपस्थितीची साक्ष देत होती. पहारेकऱ्यांनी एकमेकांकडे चमकून पाहिले. बलदेवने तलवार घट्ट पकडली. आर्याने खोल श्वास घेतला, तिच्या मनात असंख्य विचार फेर धरू लागले. राजवीर शांत होता, पण त्याचा हात हळूच कमरेच्या पट्यांवर गेला.

"तो आला," काळेश्वर सावध स्वरात पुटपुटला. त्या क्षणी, जणू काळच स्तब्ध झाला. एका प्रचंड आकृतीची छाया गावाच्या प्रवेशद्वारावर उमटली. ती हलली. आणि वज्रदंत समोर उभा ठाकला.

क्षणातच एक गडगडाटी आवाज ऐकू आला आणि वज्रदंतने समोर उभ्या असलेल्या माणसाला उचलून भिरकावले. लोकांची किंकाळी उठली. तेवढ्यात अजून काही माणसे त्याच्यावर झेपावली, पण त्याने एका फटक्यात त्यांना दूर फेकून दिले. वज्रदंत हा कुणी सामान्य योद्धा नव्हता—त्याचे शरीर चिलखती बनले होते, कुठलाही हल्ला त्याच्यावर परिणाम करत नव्हता. 

राजवीर आणि बलदेव सावधपणे पुढे सरसावले. वज्रदंतच्या विशाल देहाचा भारदस्त प्रभाव त्यांच्या समोर उभा ठाकलेला होता. बलदेवने क्षणाचाही विलंब न लावता तलवार उपसली आणि गरजत त्याच्यावर झेप घेतली. त्याच्या वारात ताकद होती, पण वज्रदंतसाठी ते पुरेसे नव्हते. वज्रदंतने केवळ एका हाताने तलवारीचा वार अडवला, जणू त्याच्यासाठी एखादा खेळ चालला होता. क्षणभर बलदेव गोंधळला, पण त्याला संधीही मिळाली नाही. वज्रदंतने प्रचंड वेगाने हात फिरवत बलदेवच्या छातीवर भीषण घाव दिला. जबरदस्त आघाताने बलदेव हवेत उडून दूर भिंतीवर आपटला. धडाम! त्या आवाजाने संपूर्ण गाव दणाणून गेले. बलदेव जागीच कोसळला, त्याच्या श्वासांचा वेग मंदावला, आणि क्षणात तो बेशुद्ध पडला. वज्रदंतने त्याच्याकडे तुच्छ कटाक्ष टाकला आणि मग नजर सरळ राजवीरवर रोखली. "आता तुझी पाळी," तो गुरगुरला.

राजवीरने पुढे होऊन त्याच्यावर हल्ला चढवला. तलवार चमकली, पण वज्रदंत वेगाने बाजूला झाला. त्याने राजवीरला हातावर उचलून जमिनीवर आपटले. राजवीरच्या छातीवर असह्य वेदना उमटल्या. त्याने पुन्हा उठायचा प्रयत्न केला, पण वज्रदंतने जोरदार लाथ त्यांच्या छातीवर मारली आणि राजवीर जमिनीवर पडला. 


राजवीर अजूनही उठायचा प्रयत्न करत होता, पण त्याच्या हालचाली मंदावल्या होत्या. त्याच क्षणी सर्पकला हळूच पुढे आली. तिच्या चेहऱ्यावर एक कुटिल हास्य होते. तिने हळूच वज्रदंतकडे पाहिले आणि हलक्या आवाजात म्हणाली, "राजवीर अजूनही श्वास घेतोय, पण तो रक्तपिंड कधीच देणार नाही. आर्याला संपव—मग बघ, तो स्वतःच तुझ्या हातात रक्तपिंड ठेवतो की नाही!" 

वज्रदंतच्या चेहऱ्यावर एक क्रूर भाव उमटला. तो वळून घराकडे गेला. आत आर्या होती, ती देखील हत्यार हातात घेऊन सज्ज उभी होती. पण वज्रदंत हा सामान्य शत्रू नव्हता ज्याला ती सामोरे जाणार होती.—तो एक विनाशक योद्धा होता. त्याच्या एका हल्ल्यात सगळे उद्ध्वस्त होऊ शकत होते.

तो घरात घुसला आणि आर्याला पाहून त्याच्या चेहऱ्यावर भीषण हसू उमटले. "आज, तुझा शेवट!" तो गरजला आणि तिच्यावर हल्ला करण्यासाठी पुढे झेपावला. 

क्रमशः


सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.

ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.

सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.