Login

रक्तपिंडाचा श्राप भाग ८५

आर्या सुरक्षीत आहे का ?
भाग ८५

आशय काही क्षण वज्रदंताच्या निष्प्राण शरीराकडे पाहत राहिला. तो अजूनही विश्वास ठेवू शकत नव्हता की हा शक्तिशाली राक्षस अखेर संपला होता. पण त्याला फारसा वेळ नव्हता. त्याने गावाकडे एक नजर टाकली आणि एक अस्वस्थ भावना त्याच्या मनात दाटून आली—राजवीर अजूनही जिवंत होता का? त्याने एक क्षणही न गमावता झटकन पळायला सुरुवात केली. जसे तो गावाच्या वेशीवर पोहोचला, तसे त्याच्या डोळ्यासमोर एक असहाय्य दृश्य उमटले—सगळीकडे अस्ताव्यस्थ गोष्टी पडलेल्या होत्या. काही लांडगे रक्तबंबाळ होऊन कण्हत होते. एका बाजूला राजवीर मातीमध्ये पडलेला होता, त्याचा श्वास मंदावला होता आणि त्याचा चेहरा निस्तेज दिसत होता. आशयच्या काळजात धस्स झाले. 

त्याने झटपट राजवीरच्या अंगावर हात फिरवला. त्याचा हृदयाचा ठोका मंद असला तरी चालू होता. वेळ घालवण्याचा प्रश्नच नव्हता. आशयने झटक्यात आपल्या खिशातून एक लहानशी औषधी पिशवी काढली. ही औषधी दुर्मीळ वनस्पतींपासून तयार केलेली होती, जी त्याने अनेक वर्षांच्या शिकारीतून गोळा केली होती. त्याने ती चिमूटभर राजवीरच्या नाकात टाकली आणि त्याचे तोंड हलकेच बंद केले, जेणेकरून औषधाचा प्रभाव लवकर होईल. काही क्षण काहीच हालचाल झाली नाही. आशयच्या मनात शंका येऊ लागली—कदाचित तो खूप उशिरा पोहोचला होता. पण तेवढ्यात अचानक राजवीरच्या शरीराने एक झटका घेतला आणि त्याला जोरात शिंक आली! तो गडबडून उठला, खोल श्वास घेतला आणि डोळे मोठे करून सभोवताली पाहू लागला. त्याच्या डोळ्यात अजूनही गोंधळ होता, पण तो जिवंत होता!

राजवीरच्या डोळ्यांसमोर सगळे धूसर होते. जिवंत राहण्याच्या आणि पुन्हा जागा होण्याच्या झगड्यात त्याच्या मनात केवळ एकच नाव घुमत होते—आर्या त्याच्या ओठांतून हलकासा आवाज बाहेर पडला, "आर्या... ती कुठे आहे?" त्याच्या आवाजात हतबलता होती, पण त्याहून अधिक एक तीव्र चिंता होती. आशयने त्याला हलकेच आधार दिला, त्याच्या पाठीला हात लावून त्याला सावरायचा प्रयत्न केला. "ती सुरक्षित आहे," आशयने शांत पण ठाम आवाजात सांगितले. राजवीरने डोळे मोठे केले आणि त्याला खरेच विश्वास बसतोय का, हे पडताळून पाहू लागला. त्याच्या मनात अनंत शंका आणि भीती होती—जर आर्याला काही झाले असेल तर? जर तो उशीराने जागा झाला असेल तर? 

आशयने त्याचा हात पकडला आणि त्याला हळूहळू उचलले. राजवीर अजूनही कमजोर होता, पण त्याला थांबायचे नव्हते. दोघेही घराच्या दिशेने निघाले, नजर मात्र घराच्या दाराकडे लागली होती. आशयच्या मनातही एक प्रकारचे भारलेपण होते. आजच्या या रक्तरंजित लढाईत खूप काही गमावले गेले आहे हे त्याला कळून चुकले होते, पण अजून काहीतरी बाकी होते—एक अखेरचा क्षण. ते घराजवळ पोहोचले, आणि त्याच वेळी दार सावकाश उघडले. आर्या बाहेर आली. तिच्या चेहऱ्यावर अश्रूंचे ओघळ स्पष्ट दिसत होते, पण तिच्या डोळ्यांमध्ये एक विलक्षण शांतता होती. जणू काही काळ स्वतः थांबून या क्षणाचा साक्षीदार झाला होता. राजवीर तिला पाहून स्तब्ध झाला, आणि पुढच्याच क्षणी ती त्याच्या मिठीत कोसळली.

राजवीरच्या नजरेत फक्त आर्याच होती. तिच्या थरथरत्या श्वासांचा आवाज त्याच्या कानांवर पडत होता, आणि तिच्या डोळ्यांतील दाटलेले अश्रू त्याच्या हृदयाला टोचत होते. तो तिला अलगद धरत म्हणाला, "तू ठीक आहेस ना?"त्याच्या आवाजात काळजी, प्रेम आणि अपराधीपणाचे मिश्रण होते. आर्या मात्र शब्दही बोलू शकली नाही. तिच्या आतला सगळा भयगंड, तणाव आणि वेदना एकाच क्षणी उफाळून आल्या, आणि ती तशीच त्याच्या छातीवर रडत होती. तिच्या अश्रूंच्या धारांनी राजवीरचा अंगरखा ओला झाला, पण तो काहीच बोलला नाही. त्याने फक्त तिच्या केसांतून अलगद हात फिरवला, जणू तिच्या वेदनांना तो शब्दांविना मोकळीक देत होता. 

काही वेळ तशीच शांतता पसरली. फक्त आर्याच्या हुंदक्यांचा आवाज त्या शांततेला कंप देत होता. अखेर राजवीरने हलक्या आवाजात म्हटले, "सगळे संपले, आर्या... आता सध्या तरी कोणीही आपले वेडेवाकडे करू शकत नाही. आपण यातून बाहेर आलो आहोत."त्याच्या शब्दांमध्ये खात्री होती, पण त्याच्या स्वतःच्या मनातही हे खरेच झालंय का, याची शंका होती. आर्याने त्याच्या मिठीतून हलकेच मागे पाहिले. तिच्या डोळ्यांत अजूनही भीतीचा हलकासा शिरकाव होता, पण त्या भीतीला आता राजवीरच्या अस्तित्वाची ऊब मिळाली होती. तिने अश्रूंनी ओले झालेले गाल पुसले आणि प्रथमच त्याच्याकडे पूर्ण विश्वासाने पाहिले.

आर्या थोडीशी थबकली. तिला अजूनही हे सगळे स्वप्नासारखे वाटत होते. तिचा आवाज थोडा कापत होता, पण तिने हळूहळू सगळे सांगायला सुरुवात केली. "राजवीर, मी अजूनही समजू शकत नाही की हे कसे झाले... वज्रदंत बाहेर आशयसोबत लढत होता, आणि त्या संधीचा फायदा घेत सर्पकला मला ठार मारायला आली. तिच्या डोळ्यांत वेडसर जळजळ होती. तिच्या हातातली तलवार थेट माझ्या दिशेने आली, आणि त्या क्षणी मला वाटले की हाच शेवट असणार... पण काहीतरी वेगळेच घडले!" आर्याच्या आठवणींनी तिच्या अंगावर सर्रकन काटा आला. 

राजवीर तिला शांतपणे ऐकत होता, पण त्याच्या कपाळावर आठ्या पडल्या होत्या. "पण मग पुढे काय झाले, आर्या?" त्याने सावध स्वरात विचारले. आर्याने गहिवरलेल्या स्वरात उत्तर दिले, "त्या तलवारिचा माझ्या पोटाला स्पर्श होताच... जणू काही तिच्या शरीरात काहीतरी उसळले. तिची तलवार आधी वितळली, मग संपूर्ण शरीर वितळू लागले. मी फक्त तिला पाहत राहिले, आणि काही क्षणांतच ती कुठल्यातरी काळ्या द्रवात बदलली आणि गायब झाली!"आर्याच्या स्वरात अजूनही थोडा धक्का आणि आश्चर्य होते. राजवीर काही क्षण गप्प राहिला. त्याने हलकेच आर्याच्या पोटाकडे पाहिले आणि मग तिच्या डोळ्यांत नजर रोवली. त्या क्षणी त्याच्या मनात एक विचार चमकला—सर्पकला आर्याला मारू शकली नाही... कारण आर्या आता फक्त एक व्यक्ती नव्हती. तिच्या आत काहीतरी वेगळेच वाढत होते.

आशयच्या मनात विचारांचा भुंगा सुरू झाला. आर्याच्या पोटातील जीव हा आता साधा नव्हता—त्याच्यात काहीतरी विलक्षण शक्ती होती. सर्पकलासारखी बलाढ्य राक्षसीणी एका झटक्यात नष्ट झाली, तेही कोणत्याही हत्याराशिवाय! याचा अर्थ असा होता की हा जीव फक्त माणुस नव्हता, त्यात राजवीरचे पिशाच्चपण मिसळले गेले होते—कदाचित त्याचे अस्तित्व या पृथ्वीवरच्या कुठल्याही शक्तीपेक्षा अनोखे आणि अधिक प्रबळ होते. आशयला हे समजत होते, पण त्याने हे विचार आतल्या आतच ठेवले. आर्याला याची कल्पना नव्हती, आणि तिला अजून तरी हे सांगून काही उपयोग नव्हता. तिच्यावर आधीच बऱ्याच गोष्टींचा मानसिक ताण आला होता. तो तिला घाबरवू इच्छित नव्हता. या गूढाचा उलगडा करण्यासाठी अजून वेळ आणि सखोल विचार आवश्यक होता. त्याने मनातल्या मनात ठरवले—तो यावर लवकरच अधिक शोध घेईल. पण आत्तासाठी, सर्वांत महत्त्वाचे म्हणजे आर्याला आणि तिच्या अजूनही पोटात असलेल्या सामर्थ्याला सुरक्षित ठेवणे!


त्याच वेळी राजवीरला आठवले—बलदेव! तो अजूनही कुठे तरी बेशुद्ध पडलेला असणार. तो लगेच उठला आणि बाहेर पडला. त्याने नजर फिरवली आणि लांब एका झाडाखाली बलदेव निपचित पडलेला दिसला. आशय आणि राजवीर दोघेही धावत त्याच्याजवळ गेले. बलदेव अजूनही शुद्धीवर आला नव्हता. आशयने त्याच्या डोळ्यांवर पाणी शिंपडले आणि त्याला औषधी रस देऊन त्याला जागे करण्याचा प्रयत्न केला. 

हळूहळू बलदेवच्या डोळ्यांची पापणी हलली. त्याने डोके हलवायचा प्रयत्न केला आणि अखेर डोळे उघडले. "मी... मी जिवंत आहे का?" तो हलक्या आवाजात म्हणाला. राजवीरने त्याचा हात पकडला आणि हसत म्हणाला, "होय, बलदेव. आणि फक्त जिवंत नाहीस, तर विजयीही झालास!" 

सगळ्यांवरचे संकट टळले होते. वज्रदंत आणि सर्पकला दोघेही संपले होते. पण या लढाईने सगळ्यांना बदलून टाकले होते. प्रत्येक जण आता नव्या प्रवासासाठी तयार होत होता. आणि या सगळ्यात सर्वात मोठे रहस्य होते—आर्याच्या पोटातील बाळ. 

हा लढा जिंकला गेला होता. पण खरी कथा अजून बाकी होती!

क्रमशः


सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.

ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.

सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.