भाग ९२
गडाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात, प्रत्येक अंधाऱ्या गुहेत आणि प्रत्येक दगडाच्या मागे सहस्त्रपाण्याचे सैनिक रक्तपिंडाचा शोध घेत होते. त्या दिवशी गडाच्या वातावरणात एक प्रकारची अस्वस्थता पसरली होती. आकाश काळ्या ढगांनी व्यापले होते, आणि मधूनच जोराच्या वाऱ्याचा झोत गडाच्या तटबंदीवर आदळत होता.
सैनिकांची दमछाक झाली होती, त्यांच्या अंगावर घामाच्या धारा वाहत होत्या, पण रक्तपिंडाचा थोडासाही मागमूस लागत नव्हता. काही सैनिक झाडांच्या फांद्यांमध्ये डोकावत होते, काहींनी गडाच्या तटबंदीवरून खाली उतरत गुहांमध्ये शोध घेतला, तर काहींनी गडाच्या खोल तळघरातील प्रत्येक वस्तू हलवून पाहिली. पण सगळीकडे निराशाच पदरी पडली.
गडाच्या दक्षिणेकडील भागात काही सैनिकांनी एक वेगळी रणनीती आखली. त्यांनी गडाच्या जुन्या नोंदी शोधून त्या आधारावर संभाव्य लपण्याच्या जागा ठरवल्या. जुन्या लाकडी पेट्यांमध्ये, तुटलेल्या भिंतींच्या फटींमध्ये, आणि गडाच्या गुप्त मार्गांमध्ये त्यांनी कसून शोध घेतला. पण त्यांच्या हाती देखील प्रत्येक वेळी निराशा पदरी पडत होती.
काही सैनिकांनी तर थेट गडाच्या विहिरीत शोधमोहीम राबवली, दोरखंड बांधून आत उतरले, पण तिथेही काहीच सापडले नाही. शोधमोहीम सुरू असताना एका सैनिकाने पायऱ्यांच्या खाली लपलेल्या एका लहानशा कप्प्यावर लक्ष केंद्रित केले. "कदाचित हेच गुप्त ठिकाण असू शकते!" तो उत्साहाने ओरडला. पण कप्पा उघडल्यावर त्यात केवळ धूळ आणि जुनी अर्धवट गंजलेली शस्त्रे सापडली.
गडाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात, प्रत्येक अंधाऱ्या गुहेत आणि प्रत्येक दगडाच्या मागे सहस्त्रपाण्याचे सैनिक रक्तपिंडाचा शोध घेत होते. त्या दिवशी गडाच्या वातावरणात एक प्रकारची अस्वस्थता पसरली होती. सैनिकांची दमछाक झाली होती, पण रक्तपिंडाचा थोडासाही मागमूस लागत नव्हता. काही सैनिक झाडांच्या फांद्यांमध्ये डोकावत होते, काहींनी गडाच्या तटबंदीवरून खाली उतरत गुहांमध्ये शोध घेतला, तर काहींनी गडाच्या खोल तळघरातील प्रत्येक वस्तू हलवून पाहिली. पण सगळीकडे निराशाच पदरी पडली.
या शोधमोहीमेदरम्यान सैनिकांमध्ये कुजबुज सुरू झाली. काहींनी अंदाज लावला की राजवीरने खरोखरच रक्तपिंड गडावरच लपवला असेल का? काहींना वाटू लागले की ही फक्त एक युक्ती असावी.
"कदाचित त्याने वक्रसेनाला चुकवण्यासाठी हे भासवले असेल," एक सैनिक म्हणाला. त्यावर दुसरा म्हणाला,
"हो, हीसुद्धा राजवीरची एक खेळी असू शकते. जर रक्तपिंड खरोखरच इथे असता, तर तो आत्तापर्यंत सापडला असता!" त्यांच्या संभाषणाने इतर सैनिकांचेही मन विचलित होऊ लागले, आणि ही चर्चा पाहता पाहता संपूर्ण गडभर पसरली.
थोड्याच वेळात हा संभ्रम वक्रसेन आणि सहस्त्रपाण्याच्या कानावर जाऊन पोहोचला. वक्रसेन गडाच्या उंच तटावर उभा राहून हे सर्व ऐकत होता. तो गोंधळून गेला.
"आपण फसवलो गेलो असू शकतो का?" त्याने स्वतःला विचारले. सहस्त्रपाण्याला देखील आता शंका वाटू लागली. त्याने आपल्या खोलीतून बाहेर येत तिरस्कारयुक्त आवाजात विचारले,
"वक्रसेन, तुला नक्की कसे कळले की रक्तपिंड गडावरच आहे?" वक्रसेनने एक क्षण विचार केला आणि त्यानंतरच त्याने राजवीरच्या बोलण्याचा संदर्भ देत सर्व हकीगत सांगायला सुरुवात केली.
वक्रसेनने गावात घडलेला प्रसंग स्पष्ट करायला सुरुवात केली. त्याचा आवाज सावध पण चिंताग्रस्त होता. "राजवीर आणि त्याचे साथीदार त्यांच्या घरात बोलत असताना, मी वटवाघूळाच्या रूपात गुप्तपणे त्यांच्यावर लक्ष ठेवत होतो. त्यावेळी राजवीर म्हणाला की रक्तपिंड गडावरच आहे. त्याच्या त्या वाक्यावर मी शंका घेतली नाही. मला ही माहिती मिळताच, मी क्षणाचाही विलंब न लावता इथे येऊन तुम्हाला कळवले. पण आता शांतपणे विचार करता, मला जाणवत आहे की ही केवळ एक युक्ती असू शकते."
वक्रसेन पुढे म्हणाला,
"राजवीर खूप चलाख आहे. त्याने मुद्दामूनच मोठ्याने बोलून मला ते वाक्य ऐकवले असावे. त्याचा हेतू आपल्याला गडावर अडकून ठेवण्याचा होता. जर आपण येथे रक्तपिंड शोधण्यात गुंतलो, तर तो या संधीचा वापर करून पुढचा डाव खेळू शकतो. आपण या जाळ्यात अडकतोय का?" हे ऐकताच सहस्त्रपाण्याचा चेहरा कठोर झाला.
त्याने आपल्या मुठी आवळल्या आणि डोळे बारीक केले.
"जर हे खरे असेल, तर आपण मोठ्या जाळ्यात सापडलोय! पण रक्तपिंड गडावरच आहे याची खात्री करून घ्यायलाच हवी." नाहीतर आपल्याला त्वरित नव्याने विचार करावा लागेल. राजवीरची ही योजना असल्यास, तो आता पुढची चाल खेळण्याच्या तयारीत असेल. आपण वेळ वाया घालवू शकत नाही!"
इतक्यात दोन सैनिक धावतच सहस्त्रपाण्याच्या समोर आले. त्यांच्या श्वासोच्छवासाचा वेग वाढलेला होता, जणू काही त्यांनी संपूर्ण गड पळून पार केला होता. एका सैनिकाने घाईघाईने वक्रसेन आणि सहस्त्रपाण्याकडे पाहत सांगितले,
"महाराज, आम्हाला एक अत्यंत महत्त्वाची गोष्ट कळली आहे! आम्ही गडाच्या तपासणीदरम्यान काही सैनिकांशी बोललो आणि एक नवीन संशयास्पद बाब उघड झाली आहे." त्याच्या डोळ्यांत भीती आणि उत्कंठा स्पष्ट दिसत होती. दुसऱ्या सैनिकाने मागे न राहता भरभरून बोलायला सुरुवात केली,
"राजवीर जेव्हा इथे आला होता, तेव्हा त्याने आपल्या सिंहासनाच्या आजूबाजूला काही वेळ घालवला होता. आम्हाला आधी त्याचे काहीही विशेष वाटले नाही.कदाचित तेव्हा त्याचे इतके महत्त्व नव्हते. त्याने आम्हाला सांगितले की सिंहासनासमोर एक गुप्त द्वार आहे आणि त्यात खूप महत्वाच्या वस्तू आहेत . ते ऐकून आम्ही त्याच्याकडचे लक्ष सोडून ते द्वार पहायला गेलो पण आता लक्षात आले की तो आम्हाला मूर्ख बनवत होता.
सहस्त्रपाण्याने हे ऐकताच आपल्या सिंहासनाकडे तिरकस नजर टाकली. त्याच्या चेहऱ्यावर कुटील हास्य उमटलं.
"गुप्त दार, असं म्हणता?" तो थोडा वेळ विचारात गेला आणि मग शांत पण ठाम स्वरात म्हणाला,
"जर राजवीर तिथे वेळ घालवत होता, तर त्याने तिथेच काहीतरी लपवले असण्याची शक्यता प्रबळ आहे!" त्याने हाताच्या एका इशाऱ्याने आदेश दिला, सहस्त्रपाण्याच्या डोळ्यांत चमक आली.
"जर हे खरं असेल, तर रक्तपिंड माझ्या अगदी जवळ लपवले गेले आहे! चला, लगेच सिंहासनाजवळील जागा तपासा!" त्या सिंहासनाच्या दालनाची प्रत्येक इंचाची तपासणी करा! जर तिथे काही लपले असेल, तर ते मला तात्काळ हवे आहे !" सैनिक त्याच्या आज्ञेवर मान डोलवत तातडीने गडाच्या आतल्या भागात निघून गेले. आता संपूर्ण गड एका नव्या रहस्याच्या उकल करण्याच्या उंबरठ्यावर उभा होता.
सैनिकांनी तत्काळ सिंहासनाच्या आसपासच्या भागाची तपासणी सुरू केली. प्रत्येक दगड, प्रत्येक कप्पा पाहिला जाऊ लागला. अखेर, सिंहासनाच्या मागे एक गुप्त कप्पा असल्याचे त्यांच्या लक्षात आले. त्यांनी तो उघडण्याचा प्रयत्न केला, पण तो सहज उघडत नव्हता.
एका सैनिकाने आपल्या तलवारीच्या दांड्याने जोर लावताच अचानक एक क्षीण आवाज झाला, आणि कप्प्याचा दरवाजा बाजूला सरकला. आत एक तेजस्वी खडा ठेवल्याचे त्यांच्या नजरेस पडले. त्याच्या भोवती एक विलक्षण प्रकाशझोत पसरलेला होता, जणू काही त्याच्या अस्तित्वानेच संपूर्ण वातावरण भारले होते.
"हा रक्तपिंडच असणार!" एक सैनिक उत्साहाने जोरात ओरडला आणि त्याने पुढे होताच त्याच्या हाताने तो खडा पटकन उचलण्याचा प्रयत्न केला.
पण जसेच त्याने रक्तपिंडाला हात लावला, तसेच एक भीषण किंकाळी गडाच्या दालनात घुमली! त्या सैनिकाच्या शरीरातून प्रचंड वेगाने एक विद्युत प्रवाह गेला. त्याचे शरीर थरथरू लागले, डोळे पांढरे झाले आणि काही क्षणांतच तो जमिनीवर कोसळला. इतर सैनिक घाबरले आणि काही पावले मागे सरकले.
"हा खडा साधा नाही! यावर कोणीतरी भयंकर जादू केली आहे!" दुसऱ्या एका सैनिकाने भीतीने कुजबुजत म्हटले. सर्व सैनिक आता एकमेकांकडे पाहत होते—या रक्तपिंडाला हात लावणे म्हणजे मृत्यूला आमंत्रण देण्यासारखे होते! त्यांच्यात कोणीच आता रक्तपिंडाला हात लावण्याची हिंमत करत नव्हते.
खोलीभर एक दडपण निर्माण झाले होते—हे स्पष्ट झाले की रक्तपिंड केवळ शोधून काढणे पुरेसे नव्हते, त्याला हाताळण्यासाठी अधिक शक्ती किंवा काही गूढ उपाय आवश्यक होता, आणि तो फक्त सहस्त्रपाणीच सांगू शकला असता.
क्रमशः-
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®