भाग ९३
गडाच्या तळघरातील सिंहासनाच्या मागे लपलेली एक पोकळी आता सर्वांसमोर उघड झाली होती. तिच्या आत चमचमत पडलेला रक्तपिंड, जणू एखाद्या ज्वालामुखीतील लालसर लाव्ह्यासारखा चमकत होता. सैनिकांनी त्याचा शोध तर घेतला, पण तो मिळाल्याचा आनंद क्षणिक ठरला. कारण एका सैनिकाने जेव्हा रक्तपिंडाला स्पर्श करण्याचा प्रयत्न केला, तेव्हा एक तीव्र चमकदार वीज रक्तपिंडाकडून त्याच्या शरीरातून जमिनीमध्ये घुसली. तो आक्रंदत मागे फेकला गेला, त्याचे संपूर्ण शरीर कापू लागले, आणि काही क्षणांतच तो बेशुद्ध पडला.
त्या दृश्याने बाकीचे सैनिक थरारून गेले. त्या सैनिकाच्या हाताचा रंग काळसर झालेला होता, जणू काही त्याला तीव्र जळजळ झाली होती. कोणाच्याच मनात रक्तपिंडाला हात लावण्याची हिंमत उरली नव्हती. सर्व सैनिक एकमेकांकडे भेदरलेल्या नजरेने पाहू लागले. सिंहासनाच्या मागच्या भिंतीवर रक्तपिंडाच्या लालसर तेजाने एक विचित्र छाया निर्माण केली होती. त्या ठिकाणी एक गूढ शक्ती होती, जी कोणालाही त्या पिंडाला हात लावू देत नव्हती.
"हे काही साधे नाही," एक सैनिक घाबरत म्हणाला. "रक्तपिंडाला स्पर्श करणाऱ्या प्रत्येकाला असा धक्का बसणार असेल, तर आपण त्याला बाहेर कसे काढायचे?"
"याचा अर्थ हे साधे रत्न नाही. यावर काही गूढ मंत्र आहेत," दुसऱ्या सैनिकाने अंदाज बांधला.
"आपण आता महाराजांना बोलावले पाहिजे. केवळ त्यांच्याच शक्तीमुळे आपण हा शाप दूर करू शकतो," तिसऱ्या सैनिकाने घाईघाईने सुचवले.
सैनिकांमध्ये कुजबुज सुरू असतानाच, एका धाडसी सैनिकाने निर्णय घेतला. "महाराज सहस्त्रपाण्यांना ही माहिती त्वरित सांगितलीच पाहिजे!"
तो तातडीने पळतच गडाच्या मुख्य सभागृहात पोहोचला. तिथे सहस्त्रपाणी आपल्या शिष्यगण आणि सरदारांसोबत बसला होता. सभागृहात गंभीर चर्चा सुरू होती, कारण रक्तपिंड सापडणार की नाही, याबाबत त्याला अजूनच अस्वस्थता वाटत होती.
"महाराज!" सैनिक घाईघाईने म्हणाला, श्वास उचलत. "आम्हाला रक्तपिंड सापडला आहे!"
सहस्त्रपाण्याच्या डोळ्यात एक चमक उमटली. त्याने त्वरित विचारले, "कुठे आहे तो?"
"महाराज, तो आपल्या सिंहासनाच्या मागे एक पोकळी होती, त्याच्या आत ठेवलेला होता. पण... पण आम्ही त्याला हात लावू शकलो नाही!" सैनिकाने घाबरत सांगितले.
सहस्त्रपाणी क्षणभर स्तब्ध झाला. "हात लावू शकलो नाही? त्याचा अर्थ काय?" त्याचा आवाज अधिक कठोर झाला.
सैनिकाने घडलेला प्रसंग पुन्हा एकदा सांगितला.
"महाराज, आमच्यातील एका सैनिकाने रक्तपिंडाला स्पर्श करण्याचा प्रयत्न केला. पण जसे त्याने हात पुढे केला, तसे त्याला एक जोरदार विजेचा झटका बसला. तो तिथल्या तिथे बेशुद्ध झाला. आम्ही अजूनही त्याला शुद्धीवर आणू शकलेलो नाही. आणि आता कोणीच त्या रक्तपिंडाजवळ जायची हिंमत करत नाही."
हे ऐकून सहस्त्रपाण्याचा चेहरा क्रोधाने लाल झाला. "म्हणजे आपण रक्तपिंड गडावर शोधून काढला आहे, पण त्याला हात लावू शकत नाही? ही कोणती नवीन अडचण आहे?" त्याने जोरात गर्जना केली.
त्याच्या समोर बसलेले शिष्य आणि सरदारही गोंधळून गेले. वक्रसेन गुप्तहेर, जो बाजूलाच उभा होता, तोही विचारात पडला.
"महाराज, याचा अर्थ स्पष्ट आहे. रक्तपिंड केवळ कुणीतरी विशिष्ट व्यक्तीच उचलू शकते. कदाचित राजवीरला याचा काही गुप्त उपाय माहीत असेल. जर तो आपल्या गडावर येऊन रक्तपिंड ठेऊ शकतो, तर त्याने त्यावर एखादा मंत्र टाकला असणार."
सहस्त्रपाणी त्याच्या या अनुमानावर थोडा वेळ विचार करत राहिला. मग त्याने एका सरदाराकडे पाहत आदेश दिला, "त्या बेशुद्ध सैनिकाला इथे आणा. त्याची अवस्था पाहून आपण ठरवू की पुढे काय करायचे."
लवकरच, काही सैनिक त्या अचेतन अवस्थेत असलेल्या सैनिकाला उचलून सभागृहात घेऊन आले. त्याचे शरीर अजूनही सुन्न होते, आणि त्याच्या हातावर काळसर व्रण उमटले होते. शिष्यगण त्याच्याकडे पाहून कुजबूजू लागले.
सभागृहात सैनिकाला आणल्यावर तेथील वातावरण अधिक गंभीर बनले. तो अजूनही बेशुद्ध होता, आणि त्याचा श्वास मंद झाला होता. त्याचे शरीर जड झाल्यासारखे वाटत होते, जणू काही एखाद्या अदृश्य शक्तीने त्याच्यातील ऊर्जा शोषून घेतली होती. सभागृहातील मशालींच्या प्रकाशात त्याचा काळसर पडलेला हात भीषण दिसत होता.
काही शिष्यांनी त्याला स्पर्श करून त्याला जागे करण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याच्या शरीरातून अजूनही एक प्रकारची नकारात्मक ऊर्जा जाणवत होती. सैनिकांच्या मनात भीती पसरली—जर रक्तपिंडाने स्पर्श करणाऱ्याची अशी अवस्था होत असेल, तर तो उचलणे तर दूर, त्याच्या अधिक जवळ जाणेही धोकादायक ठरू शकते!
सहस्त्रपाणी गूढपणे त्याच्याकडे पाहत होता. त्याने आपल्या एका शिष्याला आज्ञा केली,
"त्याच्या हातावर कुठल्या मंत्राचा प्रभाव जाणवतो का, ते तपासा." शिष्याने थोडा वेळ हात जोडून काही गूढ मंत्र पुटपुटले आणि त्याच्या तोंडून अचानकच एक गंभीर स्वर बाहेर पडला—
"महाराज, हे कोणत्यातरी उच्च शक्तीने संरक्षित केलेले आहे. हा केवळ विजेचा झटका नव्हता, तर यामागे एक अभिशापही दडलेला असावा. या सैनिकावर लगेचच उपचार केले नाहीत, तर तो कायमस्वरूपी अशक्त होईल!" हे ऐकून सभागृहात एकच कुजबुज सुरू झाली. प्रत्येक जण रक्तपिंडाच्या अनाकलनीय शक्तीबद्दल विचार करू लागला. सहस्त्रपाण्याच्या मनात आता एकच विचार होता—राजवीरने हा मंत्र नेमका कोणत्या उद्देशाने लावला आहे आणि त्याला तो मोडायचा उपाय माहीत असेल का?
सहस्त्रपाणी आता विचारात पडला होता. "जर हा मंत्र राजवीरनेच टाकला असेल, तर त्याला तो मोडायचीही कला माहीत असेल. आपण त्याला पकडणे गरजेचे आहे."
वक्रसेनने डोक्यावर हात फिरवत सुचवले, "महाराज, आपण राजवीरला पकडण्याआधीच त्याच्या मनात भीती निर्माण केली पाहिजे. त्याला वाटले पाहिजे की आपण त्याच्यावर पुढचा मोठा हल्ला करणार आहोत. त्याला वाटेल की त्याचा हा डाव फसला आणि तो स्वतःहूनच हा मंत्र काढायचा प्रयत्न करेल."
सहस्त्रपाणी गूढ हसला. "मग तसेच करू. उद्या पहाटे गावावर हल्ला करण्याची अफवा पसरवा. राजवीर आणि त्याचे साथीदार स्वतःहून गडावर येण्यास भाग पडले पाहिजेत."
सभागृहात बसलेले सर्वजण हे ऐकून गुपचूप हसले. वक्रसेनने लगेच काही गुप्तहेरांना बोलावले आणि त्यांना आदेश दिला की त्यांनी गावात ही अफवा पसरवावी.
"आता बघूया, राजवीरला हा मंत्र किती काळ टिकवता येतो," सहस्त्रपाण्याने स्वतःशीच पुटपुटत सिंहासनावर झुकत हाताची बोटे एकमेकांवर आपटली.
सहस्रपाणी रक्तपिंडाची ताकद मिळवण्यासाठी आतुर होता, पण त्याला हे ठाऊक नव्हते की रक्तपिंड कोणाच्याही इच्छेवर चालत नव्हते. तो एक साधा खडा नव्हता—ती एक जिवंत ऊर्जा होती, ज्याला स्वतःची बुद्धी आणि निवडीची शक्ती होती. रक्तपिंड स्वतःच आपल्या मालकाची निवड करत असे, आणि जर तो मालक त्याला कोणाच्या हवाली करण्यास तयार असेल, तरच तो दुसऱ्याच्या हाती येत असे.
अन्यथा, त्याच्याशी जबरदस्ती करणाऱ्या प्रत्येकाला त्याच्या विनाशकारी शक्तीचा सामना करावा लागत असे. सहस्रपाण्याने हे अद्याप समजून घेतले नव्हते. त्याच्या मनात एकच विचार होता—रक्तपिंड त्याच्या हाती आला की, तो संपूर्ण साम्राज्यावर राज्य करू शकेल. पण तो हे विसरत होता की शक्तीवर अधिकार गाजवणाऱ्यांपेक्षा, शक्ती स्वतः निवडते कोणाच्या बरोबर तीला राहायला आवडणार आहे!
गडातील सैनिक, शिष्यगण आणि सरदार रक्तपिंडाच्या प्रभावाने घाबरले होते. तो कुठल्याही सामान्य मंत्राने किंवा तंत्राने जिंकता येणार नव्हता. ज्यावेळी एका सैनिकाने त्याला स्पर्श करण्याचा प्रयत्न केला, त्याचवेळी रक्तपिंडाने आपल्या विलक्षण ऊर्जा-कवचाने स्वतःचे रक्षण केले होते. सहस्रपाण्याला याचा उलगडा होईपर्यंत तो कितीही योजना आखत राहिला, तरी रक्तपिंड त्याच्या हातात पडणार नव्हता.
उलट, तो जितका अधिक प्रयत्न करेल तितकाच तो या गूढ शक्तीच्या विळख्यात अडकत जाणार होता. रक्तपिंड केवळ त्या व्यक्तीच्या हाती जातो जो त्याच्या योग्यतेचा असतो, आणि जो त्याच्या उद्देशाचा आदर करतो. सहस्रपाणी रक्तपिंडावर हक्क सांगू पाहत होता, पण तो हे समजत नव्हता की रक्तपिंडाने त्याला मालक म्हणून मान्यच केलेले नव्हते!
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®